De Torenkamer: Arike Gill - Dag 3

Gisteren om tien uur de laatste lijnen van de ondertekening gezet. Op de valreep verzonnen wat er op de tafel in de tekening moet komen te liggen. Het is de tafel van de wetenschapper die mijn nieuwe diersoort heeft ontdekt, het dier waar ik nu het oog van aan het uittekenen ben.

Je ziet studieboeken, aantekeningen en een potlood liggen. En potten met sterk water, die klaar staan om het dier in te conserveren. Centraal op de tafel ligt een boek, met op de open bladzijde een minitekening van het nieuwe dier. Ik vind het wel passend dat het oog van mijn dier nu eigenlijk naar zichzelf kijkt, naar de ontdekking van zijn bestaan. Net zoals de reflecties van het Torenkamertje in het oog in de avond in een oneindige loop terechtkomen met de reflecties van het raam van de Torenkamer.

Maar nu is het woensdag en het blijkt een rommeldag te worden. Het verstevigen van de onderlaag tekening met transparante lijnen duurt veel langer dan ik had verwacht. Als ik straks in de lucht ga bouwen zal de tekening een stuk zwaarder worden. Er is een kans dat hij dan niet meer aan de muur blijft plakken en naar beneden valt. Ik moet er dus voor zorgen dat alle losse onderdelen in de tekening aan elkaar vastgelijmd zitten en dat de gehele tekening aan de waslijn hangt. Het is een saai klusje, al die transparante lijnen. De truc is dat je het niet ziet, maar daardoor lijkt het alsof ik uren zit te tekenen met een wit potlood op wit papier. Op de foto heb ik met een rode pijl aangegeven waar de transparante lijn zit.

Eindelijk ben ik klaar met het verstevigen, maar dan dient zich het volgende probleem aan: Hoe maak je dat eigenlijk, zo’n bolling in het oog? En hoe bol moet hij dan staan? Ik maak dankbaar gebruik van een stukje muur dat haaks op de muur van de tekening staat en probeer verschillende dieptes uit. Een erg grote bolling is natuurlijk gaaf, maar dan heb je meer kans dat het geheel slap begint te hangen door het gewicht. Een erg platte bolling is dan weer een beetje flauw, want dan zit er maar een klein beetje diepte in.

Een paar testjes met het ruimtelijk maken leert me dat ik erg netjes en nauwkeurig zal moet werken om het geheel zo stevig mogelijk te maken. Dat wordt dus straks alles netjes afmeten en uitrekenen. Het doet me denken aan een bouwpakket, alleen dan één die je zelf nog helemaal moet verzinnen en maken, voordat je hem in elkaar kan zetten. Ik ben wel erg tevreden dat het eerste kleine stukje omhoog staat. Ik was daarnet even het vertrouwen kwijt dat het zou werken. Enigszins gerustgesteld kan ik verder.

Toch niet, pen stuk! Hij maakte gedurende de dag al een steeds ratelender geluid, dus ik was er al bang voor. Zo is de rommeldag helemaal compleet. Na wat zoeken op internet en bellen met de klantenservice, vind ik een winkel waar ik een 3D-pen morgenochtend om 9 uur op kan komen halen. Pfff, wat een dag!