De Torenkamer: Atelier x Eva Roefs - Dag 5

Op de laatste dag hebben we op zolder van VondelCS een fotostudio gebouwd om een stilleven te fotograferen. We hebben hiervoor Mo Veld uitgenodigd om kledingstukken mee te nemen die zij koestert. We hebben specifiek haar gevraagd, omdat ze over mode schrijft. Ze had een aantal bijzondere stuks meegenomen,waaronder een Afghaans ceremonieel gewaad. 

"Kun je ons wat vertellen over dit stuk en waarom je het koestert?"

“Ik weet niet voor welke ceremonie dit werd gebruikt, maar ik weet wel dat dit helemaal met de hand is gemaakt door de vrouwen in de familie. Er zitten eindeloos veel kleuren en details in en het is allemaal met de hand geborduurd. Maar het is helemaal niet af, dus soms zie je ineens een halve bloem zitten. Dat is wel heel geestig. Ik ging hem echt heel mooi ging vinden toen ik hem binnenstebuiten keerde. Ze hebben om de zijde en het borduurwerk te verstevigen allerlei restanten van lapjes gebruikt. Ik draag hem dus ook binnenstebuiten. Je ziet dan de achterkant van het borduurwerk met die gekke lapjes die dan gek genoeg met de verkeerde kant naar boven zijn gebruikt.  Ik vind dit zo magisch: dan zie je dus hoe ze met textiel omgaan, veel vrijer dan de manier waarop wij dat doen. Wij zouden dat heel netjes als volledige patroondelen maken, maar zij hebben dit gevoelsmatig gemaakt. Een stukje stof erbij als het te klein blijkt te zijn, zoals je dat ook bij kimono’s ziet: met hele grote steken vastgezet, alleen is dat weer vaak heel perfectionistisch gedaan.

Je krijgt hier design-inspiratie van. Voor ontwerpers en modestudenten is het ook heel goed om naar historische kleding te kijken. En dan niet zozeer om die hele kostuumgeschiedenis uit je hoofd te kennen; die vind ik eerlijk gezegd helemaal niet relevant. Maar wel om te kijken met welke verschillende technieken kledingstukken in het verleden gemaakt zijn, en dat is natuurlijk heel erg inspirerend.” 

"Waarom denk je dat dit belangrijk is voor mensen nu om dat nog te weten?"

“De mode wordt steeds vlakker: dadelijk dragen we allemaal alleen nog maar een T-shirt met een print erop. Het wordt steeds meer cookie cutter, heel generiek, en daarmee is het de dood in de pot van het hele ambacht en daarmee ook van de waarde van iets. Want het feit dat ik dit koester omdat ik voel dat een hele familie met tantes en oma’s eraan heeft zitten borduren, zegt genoeg.”

We hebben Mo en haar Afghaanse jurk geportretteerd in een stilleven-setting. De verschillende beelden die je bij deze blog ziet, is het procesbeeld. Deze worden tot één clean beeld samengevoegd. Ook hebben we een stilleven-setting gemaakt van een simpele jeans en T-shirt met industrieel borduurwerk uit onze eigen garderobe, wat eigenlijk de vlakke variant is van Mo haar kledingstuk. 

Deze week wilden we onderzoeken welke relatie mensen met hun kleding hebben: of het echt zo vluchtig is geworden, of dat mensen hun kleding ook nog koesteren. Onze uitkomst van ons straatonderzoek is dat mensen inderdaad vrij vluchtig met kleding omgaan en het als iets inwisselbaar zien. Mode is zeker wel gelinkt aan hun identiteit en dit is zeker van belang voor hen, maar het kledingstuk zelf is vrij inwisselbaar geworden.  Mensen die iets meer kennis hebben over maak-technieken en de ambacht van textiel kunnen het beter op waarde schatten en herkennen het als een stuk echt bijzonder is. De kleding van nu is heel plat geworden, waardoor je vergeet dat die ambacht nog steeds bestaat.

Het beeldonderzoek dat we hebben gedaan deze week gaan we de komende maanden verder uitbouwen en verfijnen. De serie die hieruit komt, vertalen we naar geweven textielpanelen, die later dit jaar worden tentoongesteld. 

 Volg ons werk op ​www.evaroefs.com​ en​ www.atelier.today​.