Het Karénine Trio

Schuberts pianotrio's
Nadat hij in 1812 met een eendelige sonate voor piano, viool en cello op de proppen was gekomen, zou Franz Schubert zich pas op het einde van zijn leven weer met pianotrio’s gaan bezighouden. Als gerijpt componist schreef hij er twee in zijn laatste levensjaren. Het eerste pianotrio is een licht en zonnig werk in Bes, het tweede – in Es – is heel anders van toon.

Meditatief
Rond dezelfde tijd schreef Schubert vermoedelijk ook een los triodeel: het Adagio in Es. Schubertkenners denken dat dit Adagio oorspronkelijk bedoeld was als langzaam deel bij het Bes- of Es-trio. Opvallend in dit deel is de schrijfwijze voor de strijkinstrumenten: in vrijwel het gehele trio spelen ze parallel. Het resultaat is een meditatief werk waarin het hoofdthema, begeleid door arpeggio’s in de piano óf in de strijkinstrumenten, tot klinken komt. Het Adagio werd in 1846 als Notturno in Es uitgegeven, de naam waarmee dit trio de muziekgeschiedenis is ingegaan.