Ella van Poucke speelt Dvořák

Dvořák: prachtige melodieën, dramatiek en gevoel

Johannes Brahms had direct in de gaten dat Dvořák kort voor 1900 een celloconcert met eeuwigheidswaarde had geschreven. Toen hij de partituur onder ogen kreeg verzuchtte hij: "Hoe is het mogelijk dat ik niet wist dat men zo’n celloconcert kan schrijven? Wanneer ik dat had geweten, dan had er ik zelf allang een gecomponeerd." Inderdaad zijn in dit Celloconcert alle ingrediënten aanwezig voor een meesterwerk: prachtige melodieën, een fraaie opbouw, een sterke dramatische zeggingskracht en veel gevoel.

Rachmaninov: dansen als een jonge god

Dat geldt eigenlijk ook voor Rachmaninovs Symfonische dansen. Het was oorspronkelijk geschreven als een stuk voor twee piano's. In deze vorm voerde Rachmaninov het verschillende malen uit, samen met Vladimir Horowitz. In eerste instantie noemde Rachmaninov de drie dansen (of delen) Middag, Avondschemer en Middernacht. Later liet hij dat idee los en gaf hij het werk abstracte titels; titels moeten immers niet al te sturend zijn, de fantasie moet de vrije loop hebben. De Symfonische dansen is Rachmaninovs laatste werk, maar van ouderdom of geestelijke vermoeidheid is niets te horen. De muziek klinkt minstens even krachtig en vurig als in zijn vroegere composities.

Bron: tivolivredenburg.nl