Chris Polanen (1963) is dierenarts in Amsterdam-Zuidoost. De in Suriname geboren en getogen auteur kwam op twintigjarige leeftijd naar Nederland en begon te schrijven om met zijn heimwee naar Suriname om te gaan. Hij schreef columns en korte verhalen die zowel in Suriname als in Nederland verschenen. Zijn korte verhaal ‘Carnaval’ won in 2011 de verhalenwedstrijd van De Ware Tijd Literair, de belangrijkste literaire prijs in Suriname.

Waterjager is zijn apocalyptische debuutroman over de zoektocht naar een thuis. In de roman schept Polanen een exotische, droomachtige wereld en neemt hij de lezer mee in een wervelend verhaal over broederliefde, ontheemding en heimwee.

3 t/m 5 juni vindt MonteverdiXL plaats in Amaersfoort. Wij krijgen een voorproefje door Le Nuove Musiche.

Ensemble Le Nuove Musiche is in december 2004 opgericht met als doel vocale muziek uit de eerste helft van de 17e eeuw op topniveau uit te voeren. Ensemble Le Nuove Musiche wil de confrontatie met het heden opzoeken. De discussie die toen door filosofen, tekstschrijvers, beeldende kunstenaars en uiteraard ook musici werd gevoerd in de kring van de zogenoemde Camerata, is ook van deze tijd.

Bariton Raoul Steffani studeerde zang bij Xenia Meijer en Maarten Koningsberger aan de conservatoria van Tilburg en Amsterdam. Op het moment wordt hij gecoacht door Margreet Honig. Steffani is winnaar van het Grachtenfestival Conservatorium Concours 2016 en laureaat van het Prinses Christina Concours. Hij zingt vanavond samen met mezzosopraan Isabel Pfefferkorn en pianist Frans van Tuijl.

RAVAGE is een kunstenaarsduo, bestaande uit Clemens Rameckers en Arnold van Geuns. Ze studeerden in 1972 af aan de befaamde modeafdeling in Arnhem, nu bekend als ArtEZ Fashion Design Arnhem, onder leiding van Elly Lamaker.

Na het afstuderen in 1972 runde RAVAGE nog een aantal jaren de eerste Nederlandse Mode Galerie in Arnhem alvorens ze naar Parijs vertrokken. De Parijse dynamiek inspireerde het nog jonge RAVAGE en zorgde ervoor dat ze hun eigen signatuur en werkwijze konden ontwikkelen. Met tot gevolg dat ze een eigen plek in de wereld van de internationale mode, design en autonome kunst hebben verworven, maar vooral in de mode- en designwereld. In 1992 ontving RAVAGE de Grand Seigneur, de belangrijkste modeprijs in Nederland.

Museum Arnhem toont vanaf 27 mei voor het eerst een overzichtstentoonstelling van het werk van kunstenaarsduo RAVAGE.
Foto: Erwin Olaf

Na de korte films Sevilla en All Those Sunflowers hebben Marcel Roijaards en Bram Schouw met vrijwel hetzelfde team een speelfilm gemaakt: Broers. Geregisseerd door Bram Schouw en door Marcel Roijaards geschreven. Broers verschijnt op 1 juni in de bioscoop.

BROERS
De broers Lukas en Alexander zijn haast tegenpolen van elkaar, maar hun intense band overheerst. De wat verlegen Lukas kijkt op tegen zijn oudere, levenslustige broer en volgt hem overal. Ook als Alexander plotseling naar Frankrijk vertrekt, besluit Lukas met hem mee te gaan. Op hun roadtrip richting het zuiden groeien ze steeds meer naar elkaar toe. Tijdens een stop in een Frans dorp worden de verschillen tussen de broers echter op een pijnlijke manier blootgelegd, en wordt het duidelijk dat Lukas zijn eigen weg zal moeten kiezen. Een bepalend moment en het begin van zijn zoektocht naar een eigen identiteit.

Sopraan Olesya Golovneva zingt vanavond live in de studio, met begeleiding van pianist William Shaw. Op het programma staat Russisch repertoire van Nikolai Rimsky-Korsakov. Vrijdag zingt Olesya samen met een andere grote Russische ster, Sergei Leiferkus, in het Muziekgebouw. 

Historica en schrijfster Ileen Montijn is te gast, haar nieuwste boek is ‘Tot op de draad. De vele levens van oude kleren’.

Waar mensen zijn, zijn kleren; ze omhullen ons dag en nacht. Mensen zijn voortdurend met kleren in de weer, vermaken ze, koesteren ze, geven ze door. Ileen Montijn vertelt over de burgerij die status en chic wilde uitstralen, en de massa armen die afhankelijk was van liefdadigheid. In tijden van schaarste moest iedereen improviseren. In de jaren zestig ontdekten hippies de charmes van tweedehands; tegenwoordig wordt voor antieke haute couture goud geld betaald. Verbazende verhalen over het gewoonste wat er is: oude kleren, vroeger en nu.

De Woensdag – Invoegstroken en Glimnoppen

Vandaag ontbijt aan tafel terwijl ik een begin maak met de blogtekst voor vandaag. De croissant/Old Amsterdam combinatie beviel me wel dus dat doe ik lekker weer. Ondanks dat ik deze week torenkamer-bewoner genoemd wordt is dat niet helemaal waar. Ik overnacht namelijk niet in de ruimte maar bij een vriend van me, die aan de andere zijde van het Vondelpark woont. Een fietsritje van ongeveer 6 minuten. De weg die ik ’s avonds afleg terug naar ‘huis’ is heerlijk. Het park dampt nog na van de energie van overdag en tegelijkertijd introduceert het de nachtelijke rust.

Ochtenden daarentegen zijn anders.

Het viel me eens op dat op snelwegen in het buitenland de in- en uitvoegstroken soms heel kort zijn. Voor een uitvoegstrook is dat minder problematisch want het enige wat je moet doen is goed afremmen. De invoegstroken daarentegen kunnen wel degelijk problemen opleveren. Ik rijd zelf in een waanzinnig vijfentwintigjaar-oud Japans scheurijzertje (cabrio-top ook nog) maar als ik, bepakt met bagage en twee bijrijders, op een invoegstrook van veertig meter lang de 80km p/u haal dan vier ik dat alsof mijn wedpaard als eerste de finish bereikt.

In Amsterdam zijn de fietspad-invoegstroken een meter. 1 meter. 100 centimeter. Maximaal. De lengte van de gemiddelde fiets is anderhalf keer zo lang! En dat invoegen is natuurlijk nog spannender als je eerst moet oversteken op een stuk waar geen stoplichten staan. Invoegstroken voor fietsers zijn natuurlijk altijd heel kort, niet alleen in Amsterdam. Maar in Amsterdam zijn er de hordes fietsers die met een onnatuurlijke snelheid naar hun bestemming racen. Fiets je een bakfiets en kom je stil te staan? Dan rest je niets dan wachten tot het einde van de ochtendspits. Steek je de weg over en kan je niet meteen invoegen? Dan staat er een auto tegen je schenen te claxonneren. Mijn weg is niet zo lang: invoegen, oversteken, invoegen, rechtsaf het Vondelpark in en naar VondelCS cruisen. Ochtend.

Een andere stadse gewaarwording zijn stadsduiven. De een noemt ze vliegende ratten, de ander staat ze dagelijks broodresten en zaadjes te voeren. En omdat ze zo graag op randjes gaan zitten spannen wij ons dag in dag uit in om die randjes duifonvriendelijk te maken. Als ik hier uit het raam kijk zie ik op de vensterbank aan de buitenzijde allemaal glimmende nopjes met een doorsnede van ongeveer 5 centimeter. De tussenafstand waarop ze geplaatst zijn zorgt ervoor dat ik meteen denk aan Lego. Het lijkt erop alsof er van die metalen sprietjes in hebben gezeten maar het is onwaarschijnlijk dat ze er overal zijn uitgewaaid. Gekke glimmende noppen.

Ok ik heb me dus net laten vertellen dat die noppen bestaan uit een soort van houdertjes, bakjes zeg maar, met daarin een substantie die door middel van geur duiven verjaagd. Een jaar of drie geleden bevestigd en ontwikkeld door studenten van de TU in Delft. Na ongeveer drie jaar is het uitgewerkt. Dat verklaart meteen de duivenpoep tussen de noppen in.

Ik kan de noppen trouwens ook niet los zien van vanavond. Er staat een finale op het programma waarbij heel Amsterdam betrokken is. Ik ben er ook wel een beetje nerveus van eigenlijk. Ik hoor dat er in de ruimte van de redactie over gesproken wordt, op straat zie ik aankondigingen als ‘Vanavond bij ons op GROOT SCHERM’ en ‘Het Finale Menu’. Het leeft hier wel, maar dat had ik ook wel verwacht.

Ik had niet echt een duidelijk doel van hoe het beeld van vandaag vorm moest gaan krijgen. Uiteindelijk is het een soort binnenste buiten beeld aan het worden waarbij aan de buitenkant de rauwe constructie goed zichtbaar is. Het wordt een tweedelig object dat zich lijkt te openen of juist sluiten. De noppen aan de binnenzijde van beide delen vallen in een ritme samen. Door de lichtval weerkaatst de rode kleur van het ene deel op het andere en creëert zo een rode gloed.

Duo Ebano bestaat uit pianist Paolo Gorini en klarinettist Marco Danesi. Het duo was in januari tijdens het Storioni Festival de winnaar van de Storioni Toonzaal Prijs 2017. Duo Ebano won daar tevens de Publieksprijs en de Omroep MAX Jong Talent Prijs.

Alwin Pulinckx (1979) was van 2001 tot 2016 verbonden aan Toneelgroep Amsterdam. Dit seizoen was hij te zien in de reprises van De welwillenden (regie Guy Cassiers), Kings of war en Romeinse tragedies (beiden in regie van Ivo van Hove). Alwin Pulinckx speelt momenteel in de Bellevue lunchvoorstelling ‘Niemandsland’ van Eva Jansen Maneschijn.

Niemandsland
Na veertien jaar keert een pianist terug naar zijn geboorteplaats. Op de berg waar zijn moeder kort geleden is begraven, treft hij een jonge vrouw met wie hij is opgegroeid. Hij was de zoon en zij de werkster, een arbeidersmigrant.In een filmische en muzikale compositie van gedachten en ervaringen, waarin heden en verleden vervloeien, zoeken twee ontheemden bescherming bij elkaar; in een poging hun eenzaamheid te ontvluchten.Eva Jansen Maneschijn schreef met ‘Niemandsland’ een intieme voorstelling in een beeldende, poëtische taal, die doet denken aan de toneelstukken van Marguerite Duras en Jon Fosse.
Foto: Sanja Marusic

De Dinsdag - Het open raampje met de ontbrekende hangplant

Het eerste wat ik vanmorgen zag toen ik de gordijnen opende was een jongeman in een Ajax-shirt die met een kettingzaag zijn dak aan het bewerken was. Dat shirt ben ik niet gewend.

Ik start vandaag met een luxe croissant met Old Amsterdam, slokkie limoen drinkyoghurt en een frisse knapperige appel. En dat alles met mijn voeten in het gras, het gekletter van de fontein en de zon die regelmatig de dunne wolkjes weet te doorboren. Dankjewel Vondelpark, ik heb wel eens andere ochtenden gehad. Omdat ik het beeld van gisteren helemaal klaar heb, kan ik vandaag met het nieuwe beeld starten. De torenkamer telt vier ramen en een deur. Door de raampartij aan de voorzijde van het gebouw kijk je op het terras van de horeca, op een beetje water en een tal van wandelpaden. Door de raampartij aan de westzijde van de kamer kijk je op een pand met achterstallig onderhoud. Het pand bevindt zich op een meter of 15 á 20 van mij en het wekt mijn interesse omdat een beetje mysterieus is. Door het achterstallige onderhoud, de verkromde lamellen, de viezige gordijntjes en de geroeste schotel op het dak lijkt dit statige bouwsel een huisvesting voor verhalen.

En dan het open raampje met de ontbrekende hangplant. Je moet je voorstellen dat het pand in ongeveer een hoek van 30 graden staat ten opzichte van mij. Helemaal links zit een dakraampje in een soort van mini-uitbouw (steekt maximaal 25 cm uit). Alleen er zit geen raam in. Het is gewoon een open kozijn. Maar omdat het zich juist in die hoek van 30 graden bevindt kan ik niet verder dan een halve meter naar binnen kijken. Ik tel volgens mij drie rijen badkamertegeltjes, that’s it. Oh en er hangt iets roods.

Vanaf de linkerbovenhoek van het kozijn loopt een koortje naar de voorzijde van het gebouw, zo halverwege de nokhoogte. Aan dat koortje hangt een hangplant zonder hangplant. Alleen de pot aan een haakje dus. En in die pot zit wederom een pot, waaruit ik een paar groene sprietjes uit zie spruiten die een wedstrijd met elkaar zijn aangegaan om als eerste het koortje te toucheren. Aan de andere zijde van het kozijntje staat een stok of een steel, met de onderkant in de dakgoot waardoor ik niet kan zien of er een bezem of misschien een hark aan zit. 

Een kozijn zonder raam, een hangpot zonder hangplant en een steel zonder bezem. Boeiend hoe iets zich manifesteert bij het wegvallen van het primaire gebruiksdoel. Ik ga dat ding namaken, dat wordt het dinsdagbeeld.