Eilandbewoner Arjan Berkhuysen woont op Terschelling en was tot voor kort directeur van de Waddenvereniging. In die tijd was hij initiatiefnemer van het project vismigratierivier bij de Afsluitdijk. Tegenwoordig werkt hij aan wereldwijd herstel van trekroutes van vissen, als directeur van de World Fish Migration Foundation.

Vanavond hoor je in de Slaapservice Arjans verhaal 'Laag water'.

Dichter en performer Joost Oomen is op dit moment op Oerol te zien in de straattheatervoorstelling ‘O ratelslang, geil dier’. Het stuk hoort bij de Taalkaravaan, een rondreizend verhalencircus waarin de schoonheid van taal onder de aandacht wordt gebracht.

Vanavond hoor je in de Slaapservice een 'Titelloos gedicht' van Joosts hand.

Roos Swart woonde tot haar middelbare schooltijd op Terschelling. Om VWO te kunnen doen, verhuisde ze op haar twaalfde naar Harlingen. Inmiddels is ze, trouw aan het wad waar ze opgroeide, marien bioloog.

Roos is verslingerd aan Oerol: haar ouders namen haar naar een eerste voorstelling mee toen ze vier jaar oud was en sindsdien bezoekt ze het festival ieder jaar.

Schrijfster Dewi de Nijs Bik tekende uit haar mond ‘Geschiedenis van een eilander’ op, dat Roos Swart vervolgens zelf voor Opium heeft ingesproken. Vanavond te horen in de Slaapservice!

De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in Vondel CS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Nicolien Mizee uit De Kennismaking - Faxen aan Ger

Nicolien Mizee (1965) schreef Voor God en de Sociale Dienst en Toen kwam moeder met een mes (genomineerd voor de Libris Literatuurprijs) In 2009 verscheen 'Schrijfles' een bundel met haar columns uit NRC Handelsblad over haar ervaringen als lerares proza schrijven. Vorig jaar verscheen De Kennismaking, Faxen aan Ger. Sinds Mizee in 1994 les in scenarioschrijven kreeg van Ger Beukenkamp, stuurt zij hem faxen. Deze brieven, die ze bijna dagelijks aan haar leermeester schrijft, en die Ger Beukenkamp nooit beantwoordde, lezen als een dagboek; over haar haar worsteling met de sociale dienst, geld, vrienden, familie, het schrijven en met relaties.
Foto: Tessa Posthuma de Boer

Op de laatste dag hebben we op zolder van VondelCS een fotostudio gebouwd om een stilleven te fotograferen. We hebben hiervoor Mo Veld uitgenodigd om kledingstukken mee te nemen die zij koestert. We hebben specifiek haar gevraagd, omdat ze over mode schrijft. Ze had een aantal bijzondere stuks meegenomen,waaronder een Afghaans ceremonieel gewaad. 

"Kun je ons wat vertellen over dit stuk en waarom je het koestert?"

“Ik weet niet voor welke ceremonie dit werd gebruikt, maar ik weet wel dat dit helemaal met de hand is gemaakt door de vrouwen in de familie. Er zitten eindeloos veel kleuren en details in en het is allemaal met de hand geborduurd. Maar het is helemaal niet af, dus soms zie je ineens een halve bloem zitten. Dat is wel heel geestig. Ik ging hem echt heel mooi ging vinden toen ik hem binnenstebuiten keerde. Ze hebben om de zijde en het borduurwerk te verstevigen allerlei restanten van lapjes gebruikt. Ik draag hem dus ook binnenstebuiten. Je ziet dan de achterkant van het borduurwerk met die gekke lapjes die dan gek genoeg met de verkeerde kant naar boven zijn gebruikt.  Ik vind dit zo magisch: dan zie je dus hoe ze met textiel omgaan, veel vrijer dan de manier waarop wij dat doen. Wij zouden dat heel netjes als volledige patroondelen maken, maar zij hebben dit gevoelsmatig gemaakt. Een stukje stof erbij als het te klein blijkt te zijn, zoals je dat ook bij kimono’s ziet: met hele grote steken vastgezet, alleen is dat weer vaak heel perfectionistisch gedaan.

Je krijgt hier design-inspiratie van. Voor ontwerpers en modestudenten is het ook heel goed om naar historische kleding te kijken. En dan niet zozeer om die hele kostuumgeschiedenis uit je hoofd te kennen; die vind ik eerlijk gezegd helemaal niet relevant. Maar wel om te kijken met welke verschillende technieken kledingstukken in het verleden gemaakt zijn, en dat is natuurlijk heel erg inspirerend.” 

"Waarom denk je dat dit belangrijk is voor mensen nu om dat nog te weten?"

“De mode wordt steeds vlakker: dadelijk dragen we allemaal alleen nog maar een T-shirt met een print erop. Het wordt steeds meer cookie cutter, heel generiek, en daarmee is het de dood in de pot van het hele ambacht en daarmee ook van de waarde van iets. Want het feit dat ik dit koester omdat ik voel dat een hele familie met tantes en oma’s eraan heeft zitten borduren, zegt genoeg.”

We hebben Mo en haar Afghaanse jurk geportretteerd in een stilleven-setting. De verschillende beelden die je bij deze blog ziet, is het procesbeeld. Deze worden tot één clean beeld samengevoegd. Ook hebben we een stilleven-setting gemaakt van een simpele jeans en T-shirt met industrieel borduurwerk uit onze eigen garderobe, wat eigenlijk de vlakke variant is van Mo haar kledingstuk. 

Deze week wilden we onderzoeken welke relatie mensen met hun kleding hebben: of het echt zo vluchtig is geworden, of dat mensen hun kleding ook nog koesteren. Onze uitkomst van ons straatonderzoek is dat mensen inderdaad vrij vluchtig met kleding omgaan en het als iets inwisselbaar zien. Mode is zeker wel gelinkt aan hun identiteit en dit is zeker van belang voor hen, maar het kledingstuk zelf is vrij inwisselbaar geworden.  Mensen die iets meer kennis hebben over maak-technieken en de ambacht van textiel kunnen het beter op waarde schatten en herkennen het als een stuk echt bijzonder is. De kleding van nu is heel plat geworden, waardoor je vergeet dat die ambacht nog steeds bestaat.

Het beeldonderzoek dat we hebben gedaan deze week gaan we de komende maanden verder uitbouwen en verfijnen. De serie die hieruit komt, vertalen we naar geweven textielpanelen, die later dit jaar worden tentoongesteld. 

 Volg ons werk op ?www.evaroefs.com? en? www.atelier.today?. 

De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in Vondel CS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Nina Polak uit We zullen niet te pletter slaan

Nina Polak (1986) debuteerde in 2014 met het alom bejubelde We zullen niet te pletter slaan, dat werd genomineerd voor de Anton Wachterprijs, de ANV Debutantenprijs en de Opzij Literatuurprijs. Ze is redacteur bij De Correspondent en schrijft regelmatig voor De Gids. ‘Gebrek is een groot woord’ is haar nieuwste roman.
Foto: Bob Bronshoff