Beeldend kunstenaar Fiona Tan is winnaar van de Amsterdamprijs voor de Kunst 2017. Ze won de prijs Bewezen Kwaliteit. De jury roemt haar audiovisuele installaties, films en fotowerken waarmee Tan een indrukwekkende carrière heeft opgebouwd.

Fiona Tan is internationaal bekend om haar audiovisuele installaties, films en fotowerken. Haar thema's: de invloed van herkomst en de eigen culturele achtergrond zijn van niet-aflatende waarde in het postkoloniale discours. Tegelijkertijd is haar werk universeel en weet ze inhoudelijke relevantie feilloos te koppelen aan beeldende kwaliteit. Met de succesfilm ‘Ascent’ (2016) nam zij de stap richting cinema en legde hiermee een meesterproef af. Tan toont op excellente wijze aan dat vernieuwing een continu proces is, in welke fase van de carrière ook.

Katharina Bäuml met haar Capella de la Torre is een van de twee artists in residence tijdens het festival Oude Muziek. De nadruk van festival Oude Muziek 2017 ligt op de 16de eeuw, die met zijn nieuwe, revolutionaire geest vol vuur de strijd aangaat met kerkelijk machtsmisbruik. Daarnaast is er veel aandacht voor de 15de eeuw, die de aanloop vormt naar een complex geheel van reformaties en ketterijen. Met grootse cantates, liturgische gezangen, vrolijke liederen, exuberante spektakels en intieme kamermuziek belooft dit een uitzonderlijk kleurrijk festival te worden: een muzikaal relaas over scherpdenkers, vernieuwers en hoog oplaaiende emoties.

De Zuid-Koreaanse pianiste Hesu Lee (1991) begon op 10-jarige leeftijd met pianospelen. Ze studeerde eerst in Korea. Vervolgens behaalde ze in 2015 aan de Hochschule für Musik Carl Maria von Weber Dresden haar Bachelor of Music Diploma. Momenteel werkt ze in de klas van Jacques Rouvier aan het Mozarteum in Salzburg aan haar Master Solist Degree.

Conservator Doede Hardeman vertelt over de totstandkoming van de tentoonstelling over het leven en werk van Anton Heyboer (1924 – 2005). Ten onrechte is deze Nederlandse levenskunstenaar bij het grote publiek bekender geraakt om zijn vijf vrouwen dan om zijn veelvuldige oeuvre. Het Gemeentemuseum zet zijn werk in de schijnwerpers.

Wat men doorgaans niet weet is dat Heyboer in de jaren 60 en 70 een gevierd kunstenaar was wiens werk werd aangekocht door het MoMA in New York, getoond op de Documenta in Kassel, en met grote tentoonstellingen werd geëerd in het Gemeentemuseum Den Haag en het Stedelijk Museum Amsterdam. In 1975 werd hij zelfs samen met David Hockney en Lucian Freud in LACMA in Los Angeles gepresenteerd als een van de belangrijkste Europese schilders van dat moment. Veertig jaar na zijn laatste grote museale tentoonstelling wil het Gemeentemuseum de internationale kwaliteit van zijn oeuvre opnieuw voor het voetlicht brengen. De tentoonstelling toont de ontwikkeling van zijn oeuvre met de nadruk op de periode 1956-1977, maar belicht ook het ‘systeem’ waarmee de kunstenaar een manier vond om het leven voor zichzelf dragelijk te maken. Zo wordt duidelijk hoe het leven en werk van Heyboer onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn.

De dag verliep stroef.

De koffie op de foto had Akim ontegenzeggelijk nodig. We hadden vandaag misschien wel te veel ideeën.

We wilden alles wat we bedachten uitproberen maar verloren onszelf (en elkaar) op stroperige zijweggetjes. Echt niets werkte.

Zucht!

Gelukkig heeft Marlies in de pauze wel een toerist in het Vondelpark de weg gewezen.Morgen gaat het allemaal goed komen.

Tien jaar lang werkte Sanneke van Hassel (1971) bij toneelgezelschap 't Barre Land voordat ze in 2005 debuteerde met IJsregen. Sanneke van Hassel studeerde Theaterwetenschap en Cultuurgeschiedenis in Utrecht.Deze maand verscheen haar nieuwe roman Stille grond, een actuele roman over de wil goed te doen en de angst voor het onbekende.

Stille grond
Op een veldje midden in de stad ligt daklozen- en verslaafdenopvang Smallenburg. Hier werkt Johannes met de meest schrijnende gevallen. Toch verlangt hij steeds vaker naar de weilanden en stilte van zijn jeugd. Vanuit haar flat aan de overkant kijkt Landa met haar baby op de arm naar het rommelige complex. Ze droomt van een parkje met rozenstruiken en schommels, en wil dat de opvang verdwijnt. Als haar plannen op niets uitdraaien, zoekt ze contact met leden van de Volkspartij en smeedt een gewaagd plan.In Stille grond tekent Sanneke van Hassel met scherp observatievermogen personages uit verschillende sociale groepen in de stad. Op lichte en heldere toon onderzoekt ze de drijfveren en angsten van Johannes en Landa, die in het gevecht met hun omgeving uiteindelijk bij zichzelf uitkomen. Een roman over verdraagzaamheid en het verlangen iets te betekenen voor de mensen om je heen.

Bij het noemen van de naam Ruud Bos gaat bij een aantal mensen een belletje rinkelen, maar bij een heleboel mensen ook niet – geheel ten onrechte, vinden De Bladblazers. Daarom vonden De Bladblazers het ook zo’n goed idee om een elpee met muziek van Ruud Bos op te nemen. Gelukkig gaat er al direct bij het beluisteren van het eerste stuk op het album bij héél veel mensen een belletje rinkelen. De tunes van onder meer Zeg ’ns Aaa, De Fabriek en De Fabeltjeskrant staan, zoals dat heet, in het collectieve geheugen gegrift. Maar zo bekend als die deuntjes je misschien voorkomen, zo verrassend fris klinken ze in deze nieuwe arrangementen van Ruud Bos en in de uitvoering van De Bladblazers (Jean-Pierre Grannetia, trompet; Allard Robert, hoorn; Christof May, klarinet en saxofoon; Michel Lamers, saxofoon).

Bekijk de video:

In mei 2013 won Boris Giltburg zeer overtuigend de Koningin Elisabethwedstrijd voor piano in Brussel. Hij was al een grote belofte, zeer getalenteerd en een veelzijdig pianist, maar deze overwinning bevestigde zijn absolute meesterschap. Hij heeft een weergaloze techniek maar vooral een diepe expressiviteit.

Hij werd in 1984 geboren in Moskou maar verhuisde al snel naar Tel Aviv in Israël, waar hij opgroeide. Voor het cd-label Naxos heeft Boris Giltburg al diverse opnamen gemaakt die overal in de wereld werden geprezen wegens zijn sterke individuele pianospel.

Vanaf het komende seizoen is Boris Giltburg artist in residence van het Residentie Orkest. Het eerste concert met de Russische meesterpianist is zondag 27 augustus in het Amsterdamse Concertgebouw, waar Giltburg en het Residentie Orkest o.l.v. Nicholas Collon Humperdincks Vorspiel, Rachmaninovs Tweede pianoconcert en Tsjaikovski’s Vierde symfonie spelen.

Foto: Sasha Gusov

Het nieuwe én laatste seizoen van Penoza is in aantocht: op 27 augustus 2017 is de eerste aflevering van het vijfde seizoen te zien bij NPO 3. In het vijfde seizoen gaat het Carmen (Monic Hendrickx) voor de wind. Haar kinderen zijn gelukkig en de drugshandel loopt goed. Carmen denkt aan stoppen, maar wil eerst nog een laatste grote slag slaan voordat ze de drugswereld definitief vaarwel zegt. Maar gaat dat niet zo makkelijk als gedacht, aangezien de nieuwe lichting drugscriminelen harder en onvoorspelbaarder is dan ooit.
Beeld: Pief Weyman

Als je googlet op Shakespeare, heb je in 0,42 seconden ongeveer 162.000.000 resultaten. Maar wat weten we nu echt van Shakespeare? In Shakespeare Forever! Leven en mythe, werk en erfenis schrijft Ton Hoenselaars op aanstekelijke wijze over een van de grootste auteurs ter wereld.

Ton Hoenselaars is hoogleraar Engelse taal- en letterkunde in Utrecht, en weet alles van en over William Shakespeare en zijn werk. Bovendien kan hij er ongelooflijk boeiend en vermakelijk over schrijven. Al die kennis heeft hij nu samengebracht in Shakespeare Forever!

Hij neemt ons mee naar het theater en de concertzaal, naar de bioscoop en het museum, naar de collegezaal en naar archieven overal ter wereld. Hij schetst een sprankelend beeld van een auteur van 37 beroemde toneelstukken die 400 jaar later nog altijd een bron zijn voor talloze schrijvers, dichters, vertalers, componisten, regisseurs, historici en politici. Hij verdiept zich in de vraag of Shakespeare in de wereld van de nieuwe media nog wel een toekomst heeft. Wankelt zijn reputatie? Of blijft Shakespeare forever?

Pianist Artem Belogurov en celliste Octavie Dostaler-Lalonde spelen live in de uitzending.

Donderdag: een dag in een drietrapsraket.

Vannacht na de leuke uitzending met Andrea van Pol, nog aan de keuken tafel met Acteur Martijn van der Veen gesproken over Camus en diens stuk De Bezetenen, een stuk dat de bewerking is van Dostojevski's roman Demonen. Aanslagen en de recente week aan terreur sijpelen de nacht binnen. Iets meer in de kreukels opgestaan, maar begin de dag die ik een drietrapsraket onderverdeel.

Trap 1. Richting bepaald.

Mijn onderzoek naar Utøya is vanochtend afgerond. De research van de vorige drie dagen, toegespitst op de manier waarop Frode Grytten zijn verhaal heeft geconstrueerd en de reden waarom Utøya verwerkt is, zijn me duidelijk geworden. Het personage van Forde heeft een vervreemd effect op de wereld, maar neemt nooit de extreme kanten aan in de groteske manier je zou kunnen schrijven over de Utøya tragedie.

Met het maken van de anagram Fast Felon John (anagram van de naam Fjotolf Hansen) verdwijnt dit personage definitief van het toneel. Een karakter moord en een geslaagde exercitie. Ik heb mijn hoofdpersoon gevonden door in het duister te treden en te kijken waar het zich schuil hield. Niet in de geschiedenis van Utøya. Niet te grote statements meer maken en rustig werken aan het verhaal. Ik droomde vannacht over het ontdekken van een nieuwe muur die we openmaakten achter in de schouwburg, er lagen ongebruikte rekwisieten, rollen stof en landkaarten een gigantische nieuwe ruimte.

Trap 2. Moreel kompas.

Een goed gesprek in de ochtend met psychiater Arjan Schröder over de effecten van “cinema” op de menselijke psyche. Het medium film als spiegel in een spiegel. Ik zoek het morele kompas om te kalibreren. Wat moet een filmmaker zichzelf realiseren over zijn acties, zijn drijfveren en zijn eigen driften. Niet iets wat je continue doet maar niet naar binnen kijken is onverstandig.

Ik kom instinctief op het kader dat een filmmaker zichzelf moet geven om te kunnen werken aan welke materie dan ook. De beslissingen die hij neemt over welk project, welke richting, welke manier, met wie, waarom en hoe? Het kijken van een goede thriller en blockbuster kan een vorm van Catharsis teweeg brengen, ontspanning brengen en gewoon lekker zijn om te doen. We spreken over de films van Gaspar Noé, Gus van Sant, Tony Kaye en Sam Mendes. Hoe fragmenten uit de film Mr. Jones (1993) met Richard Gere en The Hours (2003) met Nicole Kidman exemplarisch zijn in hoe je psychologisch problematiek kan verbeelden.

Trap 3. Aan de slag.

Op aanraden van Paul Haggis ( Canadees filmregisseur, scenarioschrijver van o.a. Million Dollar Baby (2004), en Crash (2005)) die mij op Instagram een aantal keer kudos heeft gegeven op een post over mijn projecten, gebruik ik het programma Screenwriter om de eerste ruwe versie van het script te schrijven. Gister de eerste drie pagina's en vandaag moet ik er meer schrijven. Darren Aronofsky heeft als regel 10 pagina's per dag, minimum. Ik ga kijken of me dit lukt.

No Presure...