De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in Vondel CS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Haro Kraak uit Lekhoofd

Haro Kraak (1986) is verslaggever en tv-recensent van de Volkskrant. Hij publiceerde korte verhalen in Revisor en De Optimist. In september verscheen zijn debuutroman Lekhoofd, over een jongen die geluiden kan proeven en letters en cijfers in kleuren.

Woensdag 25 juli; wat was het weer een extreem tropische dag. Maar geen probleem: het werk in het torentje gaat lekker door. Vandaag heb ik mij gefocust op de beelden die ik de afgelopen dagen heb verzameld. Ik heb mezelf opgesloten en ben intuïtief gaan snijden, plakken en zoeken naar composities. Het resultaat is dat de muur nu vol hangt met collages.

Gisteren schreef ik dat ik zoveel mogelijk tegenstellingen van deze plek wil verzamelen. In mijn collages zie ik dit terugkomen: de gladde, strakke oppervlakten tegenover de ruwe stukken hout of karton. Lichte delen zonlicht naast harde zwarte schaduwen. Of bijvoorbeeld de openheid van de buitenlucht tegenover de gesloten vormen van verwarmingsbuizen. Ik ben benieuwd of mensen die werken in het VondelCS-gebouw de plek ook echt terugzien en of ze bijvoorbeeld de muren en vloeren herkennen. Zelf merk ik dat ik de beelden steeds meer eigen kan maken. Zo langzamerhand kan ik het gaan transformeren naar nieuwe zelfbedachte plekken.

De afgelopen dagen probeer ik na te denken over waar mijn liefde voor ruimtes en architectuur vandaan komt. Vandaag bedacht ik me het volgende: hoe een ruimte is gebouwd en de materialen die zijn gebruikt, zijn totaal objectieve en concrete gegevens. Terwijl de beleving en een gevoel van een ruimte juist enorm subjectief en persoonlijk is. Daar kan je geen vinger opleggen. Deze tegenstelling fascineert me enorm.

Nu is het tijd om mijn volgende stap te bepalen en mezelf klaar te maken voor het tweede interview. Wordt vervolgd!

De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in Vondel CS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Nina Polak uit Toen Amsterdam mijzelf nog was

Nina Polak (1986) debuteerde in 2014 met het alom bejubelde We zullen niet te pletter slaan, dat werd genomineerd voor de Anton Wachterprijs, de ANV Debutantenprijs en de Opzij Literatuurprijs. Ze is redacteur bij De Correspondent en schrijft regelmatig voor De Gids. ‘Gebrek is een groot woord’ is haar nieuwste roman.
Foto: Bob Bronshoff

De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in Vondel CS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Jeroen van Kan - Beteken ze

Jeroen van Kan (1968) is dichter, schrijver en programmamaker bij de VPRO, waar hij onder meer het programma Boeken presenteert. Hij was redacteur van de literaire tijdschriften De Tweede Ronde en Tirade. In 2015 stelde hij met Wim Brands het boek Nederland. Een objectief zelfportret in 51 voorwerpen samen. Hij werkt aan een roman.
Foto: Lionne Hietberg

Vandaag ben ik aan het eind van de ochtend gestart in de Torenkamer. Omdat ik eigenlijk nog nooit in de buurt was geweest, had ik geen idee wat ik kon verwachten. Ik was dan ook erg verrast door de enorme schoonheid van het gebouw met al zijn verschillende functies. Ik kreeg gelijk zin om aan de slag te gaan.

Allereerst ben ik de binnenkant van het gebouw gaan onderzoeken. Ik ben elke ruimte ingegaan vanaf het hoogste puntje (nog boven de toren) tot aan het laagste puntje in de kelder. Het was nog erg rustig, dus ik had alle vrijheid om rond te zwerven. Zo heb ik een tijdje de ruimtes geobserveerd en gefotografeerd. Ik werd erg vrolijk van de oude elementen die overal terug te vinden zijn en de grote ramen waar de felle zon door naar binnen schijnt. Nadat ik genoeg beelden had verzameld, was het tijd om naar buiten te gaan. Samen met mijn camera ben ik in de buurt van het gebouw gaan rondlopen. Naast fotograferen ging ik ook op zoek naar afvalmaterialen (zoals hout en karton) die ik kan gebruiken voor collages, maar omdat het zo'n nette wijk is, bleek dit nog geen gemakkelijke opgave. Toch heb ik uiteindelijk op een bouwplaats wat bruikbaars weten te verzamelen. De buurt is dus erg chique: er staan veel indrukwekkende oude gebouwen en alles is goed onderhouden. Dat is positief, maar dit maakt het ook nog wat afstandelijk. De komende week wil ik daarom een manier gaan verzinnen om de plek beter te leren kennen en voorbij deze eerste laag te komen. Ik ben benieuwd!

Aan het eind van de middag ben ik een selectie van foto's gaan afdrukken, uitsnijden en samen gaan voegen tot nieuwe beelden. Hier zijn al wat eerste collages uitgekomen. Morgen zal ik daar verder op reageren.

De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in Vondel CS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoor je:

Froukje van der Ploeg - Zoals mijn vader

Froukje van der Ploeg is dichter en woont en werkt in Amsterdam. Ze ontving de Hollands Maandblad Poëziebeurs en werd genomineerd voor de J.C. Bloemprijs. Ze is met grote regelmaat te gast op festivals en schrijft ook in opdracht. Ze publiceerde drie succesvolle bundels bij Uitgeverij Nieuw Amsterdam. Kater in 2006, Zover in 2013 en Dit is hoe het ging in 2016.
Foto: Eduard Dieters

Je ontkomt nooit helemaal aan jezelf en dat ondervond ik ook deze dagen in de Torenkamer. De behoefte om een af en goed beeld te maken, zit blijkbaar diepgeworteld. Na een supersnelle start de eerste dag, waarbij ik tekeningen maakte met een timer erbij, verzandde ik al snel in het afmaken van deze beelden. Ook bij het experimenteren met ander materiaal gleed mijn tijd weg in het afmaken van de tekeningen. Op zich niets mis mee, want ik heb in vijf dagen tijd toch een mooi reeksje werken gemaakt, geschikt voor een nieuwe expositie. Het was echter niet helemaal mijn insteek voor het werken in de Torenkamer. 

Kortom, het roer moest vandaag om, terug naar het schetsen en spelen. Maar wel pas nadat ik eerst nog even verder stoeide met de tekening op zwart papier ;-)

Na het maken van een serie snelle schetsen was het tijd om Najiba Brakkee te verwelkomen. Zij heeft mij de rest van de avond gevolgd om een beeldverslag te maken van mijn verblijf in de Torenkamer, voor het artlog Trendbeheer. Erg fijn en ik ben benieuwd naar het resultaat, dat na dit weekend online zal verschijnen. Ik zag al een vervreemdende foto van mij en Andrea van Pol in de studio; dat belooft wat.

Tijdens haar bezoek maakte ik nog even een paar foto’s van mijn werk. Ineens zag ik hoe aan de linkerkant van de ruimte het Vondelpark te zien was door het raam en rechts aan de muur mijn tekeningen ineens ook leken te fungeren als vensters naar een park buiten. Een geslaagde ontdekking, te vergelijken met de vensters in de computer die naar een andere wereld leiden.

Aansluitend bracht ik mijn werken naar de studio beneden voor de live uitzending. Er heerste een ontspannen sfeer. Daniel Cohen sprak zeer beeldend en uitnodigend over zijn voorstelling Poz Paradise, die aankomende week in première gaat, omlijst door een prachtige selectie muziek. Ik mocht mezelf gelukkig prijzen toen hij op vergelijkbare, diepgaande wijze een werk van me beschreef. Een vermoeide Julien Libeer speelde Bach alsof hij net uit een frisse zomerse bui was gestapt. Het spiegelende grafiet in mijn tekeningen ging een spannende, schilderachtige interactie aan met het licht van de studiolampen. Kortom, een waardevolle avond om een fijne en productieve mini-residency mee af te sluiten. 

Als finishing touch ontdekte ik thuis, als cadeautje van het park, een blaadje in mijn haar.