De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in Vondel CS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Marjolijn van Heemstra uit En we noemen hem

Marjolijn van Heemstra studeerde godsdienstwetenschappen in Amsterdam, is als theatermaker verbonden aan het Ro theater in Rotterdam, geeft boeken uit bij Das Mag en is columnist voor dagblad Trouw. 
Foto: Maarten van der Kamp

Gisteren om tien uur de laatste lijnen van de ondertekening gezet. Op de valreep verzonnen wat er op de tafel in de tekening moet komen te liggen. Het is de tafel van de wetenschapper die mijn nieuwe diersoort heeft ontdekt, het dier waar ik nu het oog van aan het uittekenen ben.

Je ziet studieboeken, aantekeningen en een potlood liggen. En potten met sterk water, die klaar staan om het dier in te conserveren. Centraal op de tafel ligt een boek, met op de open bladzijde een minitekening van het nieuwe dier. Ik vind het wel passend dat het oog van mijn dier nu eigenlijk naar zichzelf kijkt, naar de ontdekking van zijn bestaan. Net zoals de reflecties van het Torenkamertje in het oog in de avond in een oneindige loop terechtkomen met de reflecties van het raam van de Torenkamer.

Maar nu is het woensdag en het blijkt een rommeldag te worden. Het verstevigen van de onderlaag tekening met transparante lijnen duurt veel langer dan ik had verwacht. Als ik straks in de lucht ga bouwen zal de tekening een stuk zwaarder worden. Er is een kans dat hij dan niet meer aan de muur blijft plakken en naar beneden valt. Ik moet er dus voor zorgen dat alle losse onderdelen in de tekening aan elkaar vastgelijmd zitten en dat de gehele tekening aan de waslijn hangt. Het is een saai klusje, al die transparante lijnen. De truc is dat je het niet ziet, maar daardoor lijkt het alsof ik uren zit te tekenen met een wit potlood op wit papier. Op de foto heb ik met een rode pijl aangegeven waar de transparante lijn zit.

Eindelijk ben ik klaar met het verstevigen, maar dan dient zich het volgende probleem aan: Hoe maak je dat eigenlijk, zo’n bolling in het oog? En hoe bol moet hij dan staan? Ik maak dankbaar gebruik van een stukje muur dat haaks op de muur van de tekening staat en probeer verschillende dieptes uit. Een erg grote bolling is natuurlijk gaaf, maar dan heb je meer kans dat het geheel slap begint te hangen door het gewicht. Een erg platte bolling is dan weer een beetje flauw, want dan zit er maar een klein beetje diepte in.

Een paar testjes met het ruimtelijk maken leert me dat ik erg netjes en nauwkeurig zal moet werken om het geheel zo stevig mogelijk te maken. Dat wordt dus straks alles netjes afmeten en uitrekenen. Het doet me denken aan een bouwpakket, alleen dan één die je zelf nog helemaal moet verzinnen en maken, voordat je hem in elkaar kan zetten. Ik ben wel erg tevreden dat het eerste kleine stukje omhoog staat. Ik was daarnet even het vertrouwen kwijt dat het zou werken. Enigszins gerustgesteld kan ik verder.

Toch niet, pen stuk! Hij maakte gedurende de dag al een steeds ratelender geluid, dus ik was er al bang voor. Zo is de rommeldag helemaal compleet. Na wat zoeken op internet en bellen met de klantenservice, vind ik een winkel waar ik een 3D-pen morgenochtend om 9 uur op kan komen halen. Pfff, wat een dag! 

De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in Vondel CS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Idwer de la Parra uit de bundel Grond

Idwer de la Parra (1977) is werkzaam als tuinman. Daarnaast schrijft hij af en toe een gedicht. Zijn debuutbundel Grond verscheen september 2016 bij De Bezige Bij.

Foto: Keke Keukelaar

De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in Vondel CS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Robin Barry uit Papegaaienbehang

Robin Barry (1991) studeert Creative Writing aan ArtEZ hogeschool voor de kunsten. In 2016 kreeg ze met haar verhaal Margjes verticale tuin een eervolle vermelding in de finale van Write Now! en nam ze deel aan het Das Mag zomerkamp voor jong literair talent.

Vandaag eindelijk naar VondelCS. Van te voren had ik een heel uitgewerkt plan gemaakt voor een plafondtekening. Ik wist niet precies wat ik nodig zou hebben om het werk te kunnen maken, dus ik heb allerlei soorten gereedschap en spullen meegenomen: een waslijn, hamer, spijkers, een rolmaat, meters filament, 3D-pen; echt van alles. Het lijkt wel alsof ik ga kamperen!

Met een zware backpack kom ik aan bij het Torenkamertje. Ik maak mijn bedje op voor de komende vijf dagen en kijk uit het raam naar het Vondelpark. Na een kwartiertje gooi ik mijn plan de prullenbak in. Ik besluit mijn werk aan te passen aan deze specifieke ruimte. In de Torenkamer is precies 1 grote witte muur die vraagt om een ruimtelijke tekening. Dat wil ik maken.

De afgelopen tijd speel ik in mijn kunst met het idee dat er in mijn collectie (ik werk bij natuurhistorisch museum Naturalis als collectiebeheerder) een nieuwe diersoort wordt ontdekt. Ik bouw er allerlei verhaallijnen omheen en het begint een soort alternatieve realiteit te worden. In de Torenkamer ga ik het oog van dit bijzondere dier uittekenen. Het is de bedoeling dat de bolling van het oog ook daadwerkelijk bol wordt, zodat de tekening van 2D naar 3D wisselt. Het wordt voor mij de eerste keer dat ik zo'n grote 3D-tekening ga maken, dus dat vind ik best spannend.

In de middag zit ik even vast. Ik weet niet wat ik in de reflectie van het oog moet tekenen. Escher heeft een prachtige litho gemaakt van zijn eigen reflectie in een bol. Maar Escher kan je niet overtreffen. En op het internet kan je allemaal fantastische foto's vinden van reflecties van grote skyscrapers in bollen. Maar ik wil er mijn eigen ding van maken. Het regent vandaag constant, dus in mijn pauze blijf ik in het kamertje zitten. Ik speel wat met mijn spiegelbal en mijn camera in een verloren momentje. En opeens heb ik het. Waarom zou ik niet de reflectie van de Torenkamer en het Vondelpark zelf uitwerken in het oog? Dan kijkt het dier daadwerkelijk naar buiten door de ramen naar het park.

Nu ik verder kan, ga ik lekker aan de slag. Eerst schetsjes maken van de foto van de bol. Dan de grote lijnen direct op de muur tekenen met potlood. Daarna overtrekken met de 3D-pen. Ik schiet aardig op, maar ik weet dat ik nog flink veel werk voor de boeg heb. Morgen vroeg opstaan en direct aan de slag, want ik heb een enorme muur te vullen.

Mijn laatste dag in de Torenkamer. En dit is dus mijn laatste blog.

Gisteren had ik er weinig vertrouwen in, maar tegen alle verwachtingen in is het goed gekomen. 

Nou ja, tegen alle verwachtingen in... Ik weet dat ik deadlines nodig heb, dat ik onder druk het beste presteer, maar elke keer weer denk ik: dit keer val ik door de mand.

Dat is gelukkig niet gebeurd. Ik zag vanochtend wat de tekst kon worden, wat er in zat en welke richting het op moest gaan en het is gelukt vandaag nog een tekst te schrijven met een begin, midden en iets dat op een einde lijkt.

Straks rond elf uur schuif ik beneden aan bij Opium om over mijn week hier te vertellen en een fragment van de tekst voor te lezen. Daarna loop ik een laatste keer naar boven om mijn spullen in te pakken en stap ik op de fiets naar huis.

De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in Vondel CS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Justine le Clercq uit Krimp

In 2011 werd Justine le Clercq door ECI uitgeroepen tot ‘Schrijver van Nu’, net nadat haar debuutroman De roemlozen was uitgekomen. In 2013 organiseerde ze de reizende tentoonstelling Gratis is het woord niet, waarbij beeldende kunstenaars en schrijvers een werk maakten naar aanleiding van het gelijknamige gedicht van Arnon Grunberg. In datzelfde jaar kwam haar verhalenbundel Wegens geluk gesloten uit.