Thomas Beijer (1988) won in 2007 het YPF Nationaal Pianoconcours 2007 plaatste zich daarmee aan de top van een nieuwe generatie jonge pianisten in Nederland. De internationale jury omschreef hem als "een zeer interessante muzikale persoonlijkheid met onderscheidende ideeën over muziek. Een ware kunstenaar." 

Frank van de Laar is een van Nederlands meest gevraagde en gerespecteerde pianisten, en hoofdvakdocent aan het Conservatorium van Amsterdam.
Als dertienjarige jongen woonde Frank van de Laar zijn allereerste pianoconcert bij. Tot dat moment vond hij piano spelen ‘wel leuk’. Maar nadat de Sonate van Schubert zijn oren had gestreeld, ontvlamde de liefde voor het instrument. En die liefde groeit tot op de dag van vandaag.

In 1994 krijgt Nicolien Mizee les in scenarioschrijven van Ger Beukenkamp. Er ontvouwt zich een klassieke meester-leerlingrelatie. Nicolien ziet in Ger een boven de normale mensen verheven God. Om ook buiten de lessen haar gedachten aan de zijne te kunnen spiegelen, begint ze hem faxen te sturen. Eerst een paar, dan bijna dagelijks, vele jaren lang. Ger antwoordt nooit. De kennismaking. Faxen aan Ger (1994-1997) is het geopenbaarde deel van een eenzijdige fascinatie. En het is meer, het is een vormgegeven dagboek van Nicolien Mizee, haar worsteling met de sociale dienst, geld, vrienden, familie, het schrijven en met relaties. 

Edwin Buijsen is hoofd Collectie bij het Mauritshuis. Hij komt vertellen over de Vlaamse portretten die dit najaar in het Mauritshuis te zien zijn. Werken van o.a. Van der Weyden, Memling, Rubens en Van Dyck.

Sopraan Francine van der Heijden werkte met dirigenten als Frans Brüggen, Jaap van Zweden en Christian Zacharias. In september 2017 zal in de Waalse kerk in Amsterdam de cd 'Schubert, fern und nah' gepresenteerd worden. Medewerking aan deze cd met liederen van Franz Schubert verleenden onder meer Bart van Oort, Phyllis Ferwerda en Remy van Kesteren.

Francine van der Heijden wordt vanavond begeleid door pianiste Phyllis Ferwerda, ze vormen samen al enige tijd een duo. Phyllis Ferwerda studeerde na haar afstuderen aan het Conservatorium Den Haag bij Jan Wijn. Haar grote affiniteit met en aanleg voor kamer- en vocale muziek werd snel herkend. Zij ontving de prijs voor de beste begeleider op het Berlage concours voor jonge musici in 1984. In datzelfde jaar nodigde Elisabeth Schwarzkopf haar uit om te begeleiden op haar masterclass in het Concertgebouw. Vele masterclasses volgden. In Nederland was zij in recitals te horen op alle belangrijke podia, met gevestigde namen als Miranda van Kralingen, Carolyn Watkinso, Barbara Hannigan, Cora Burggraaf, Tania Kross en de Sloveense Barbara Kozelj. 

T: Rise and shine, wakker worden in de torenkamer!

S: Yes, na de uitzending van Woensdag hebben we een nachtje gelogeerd. Het was een korte nacht (dat luchtbed waar jij op lag klonk als een krakend schip). Mijn ochtend chagrijnigheid was wel snel weg toen we de podcast envelop hadden ‘getrokken’. Ik kon vroeger uren radiootje spelen op de zolder van mijn ouders, nu mocht het eindelijk in het echt.

T: Toen zaten we ineens in de ochtend een radioshow voor te bereiden op de redactie van een echt radiostation, zonder dat we eigenlijk wisten hoe dat moest. Wat waren onze ideeën voor een podcast over Helgoland eigenlijk?

S: We hadden al bedacht dat we voor de voorbereidingen weer aan de slag gingen met beeld. Aan de hand van het plattegrond van Helgoland construeerde we een wandeling door ons geheugen en probeerden we op een beeldende manier te vertellen over wat we niet hebben kunnen fotograferen. We mochten de kelderstudio in het Vondel CS gebouw gebruiken, die hebben we toen omgedoopt tot de torenkelder .

T: Het bleek een stuk lastiger te zijn om met een microfoon voor je gezicht en een cafe vol gasten die naar je kijken, spontaan een beeldend verhaal te vertellen. Dat werd een beetje geforceerd.

S: We hadden ook bedacht dat we drie gasten gingen interviewen per telefoon, namelijkeen ontdekkingsreiziger, een vogelspotter en mijn Duitse schoonvader… eigenlijk vrij spontaan geregeld, maar alledrie wel met een totaal andere kijk op Helgoland. Dat interviewen ging je wel een stuk makkelijker af!

T: Het was super om anekdotes te horen over het eiland in de jaren zestig, bv dat het niet opviel dat het toen spik splinter nieuw gebouwd was, of de verbazing van anderen als je verteld waarom we zo gefascineerd zijn door Helgoland. Voor velen blijft het toch gewoon een vakantie eiland met interessante vogels en goedkope drank.

S: We hadden ook nog audiofragmenten die we op Helgoland hebben opgenomen....we hadden al snel teveel materiaal. Om deze puzzel tot een echte podcast te vormen in een middag was toch iets te ambitieus. Daarom hebben we ons slechts op een enkel interview gericht die we morgen verder afmaken, als voorproefje voor meer.

T: Morgen avond moeten we dan helaas alweer afscheid nemen van de torenkamer….

S: Ja, super jammer!! We hadden hier nog wel een maand kunnen doorwerken volgens mij.

T: Het wordt wel een hele leuke laatste dag, want we gaan de vier opdrachten van de afgelopen dagen bij elkaar brengen in een mini museum en besluiten hoe we verder gaan de na deze week! 

Rachel Beaujean (Helmond, 1959) is per ingang van 1 september door Ted Brandsen benoemd tot Artistiek adjunct directeur van het Nationale Ballet.

Hiervoor was ze hoofd artistiek staf. Haar nieuwe functietitel is het logische gevolg van het toenemende aantal taken die Rachel is gaan vervullen en het aantal extra verantwoordelijkheden die ze op zich heeft genomen.    

Beaujean is vanaf 1977 verbonden aan Het Nationale Ballet. In 1981 werd ze bevorderd tot soliste en in 1997 trad ze aan als balletmeester. Vanaf 2003 vervult ze de functie van hoofd artistieke staf.

Voor Het Nationale Ballet maakte Beaujean een eigen versie van Les Sylphides, een hernieuwde productie van Giselle samen met Ricardo Bustamante, en een nieuwe productie van Paquita.

Studiofoto: Altin Kaftira

Portret: Angela Sterling

Ketevan Roinishvili komt uit Georgie, uit een muzikale familie, vader cellist en moeder pianiste. Ze begon als zesjarige met piano maar gaf na 3 jaar toch de voorkeur aan de cello. In 2015 bereikte Ketevan de finale voor de Dutch Classical Talent, begeleid door Daniël Kool, en zij wordt internationaal gevraagd als solist bij orkesten en festivals, mede door het winnen van diverse concoursen. Daniël Kool is haar vaste (muziek)partner met wie zij regelmatig optreedt in binnen- en buitenland.

Daniël Kool begon met pianospelen op zijn vijfde, werd op zijn elfde aangenomen in de talentenklas van het Conservatorium van Amsterdam. Daar behaalde hij zijn Masters als leerling van Mila Baslawskaja. Nadien heeft hij vele onderscheidingen ontvangen bij muziekcompetities (onder meer Christinaconcours, YPF competition).

Het Oneiros Ensemble is opgericht in 2011 door harpiste Liesbeth Vreeburg en violist Johan Olof. De missie van het ensemble is om verhalen te vertellen met klassieke muziek. Het ensemble bestaat uit een groep jonge ambitieuze musici en speelt in verschillende bezettingen. Het Oneiros Ensemble speelt kamermuziek, van barok tot hedendaags, in grote en kleine bezettingen, voor jonge en oude mensen. Het ensemble zoekt naar de essentie van de muziek, arrangeert en programmeert, maakt muziektheater, en vertelt verhalen.

Koen Vermeule schildert landschappen in grote contrasten. Lege, typisch Nederlandse landschappen. Daarnaast beeldt hij mensen af, soms samen, maar doorgaans alleen. Verzonken in een mobiel of languit liggend op de grond spreekt er een modern soort eenzaamheid uit deze individuen, die verstild zijn vastgelegd in een onbestemde, maar doorgaans herkenbare omgeving. 

Zijn werk vraagt om reflectie en roept op tot contemplatie. Ter gelegenheid van het winnen van de Sacha Tanja Penning presenteert deKunsthal met ruim dertig werken een groot overzicht van zijn oeuvre.

Afbeelding: Tokyo Dreamer door Koen Vermeule

S: We hebben gister nog tot half twaalf aan onze zine gesleuteld - de eerste opdracht - ik vond het een heftige eerste 12 uur in de Torenkamer. Wat vond je van het resultaat toen je vanochtend nog eens terugkeek naar onze zine?

T: Gister avond hebben we kort voor  de uitzending besloten ‘dit moet het zijn’, terugkijkend kan er natuurlijk heel veel anders, en werken sommige beelden toch niet of zijn juist heel verrassend. Conclusie voor mij was dat het goed is om meteen je ideeën te materialiseren ipv. eindeloos er over na te denken. Ik ben daarom ook blij dat we besloten hebben dat we op Vrijdag geen vijfde opdracht doen, maar die dag nog eens kritisch naar het werk gaan kijken en verbeteringen gaan maken.

S: Vandaag hebben we  de envelop met de 3D opdracht getrokken, dus een driedimensionale toepassing verzinnen voor ons fotowerk over Helgoland. Iets wat jij eigenlijk standaard doet met je sculpturen en installaties. Zat er wel uitdaging voor jou in deze opdracht?

T: Eigenlijk was ik een beetje jaloers en verrast door je frisse blik - je ging al gelijk driftig met foamboard in de weer.

Ik zat op dat moment juist nog te veel aan eerdere projecten te denken en dat blokkeerde mij een beetje. Toen ik eenmaal besloot om de filmpjes te gebruiken van de Helgolandse rotsen en vogels in combinatie met archief beelden leek er toch een interessante spanning te ontstaan en voelde ik me vrijer om te experimenteren met de combinatie van gefotografeerde maquettes en het toevoegen van bewegend beeld in de computer.  Wat heb jij gemaakt?

S: Ik heb een idee uitgevoerd dat al langer in mijn hoofd zat: namelijk het stapelen van diverse formaten fotopanelen als een soort piramide, waarbij de randen van de foto’s die zichtbaar zijn samen een nieuw beeld vormen. Een beetje als een driedimensionale collage. Toen ik het uitvoerde kwam ik  vrij snel er achter dat dit soort stapeltjes in de ruimte eigenlijk best wel saai waren, dus toen heb ik  een soort verbindend constructies gebouwd uit foambard waarin deze stapeltjes worden opgehangen: een soort container met daarin beelden. Toen ben ik doorgegaan op dat idee en heb nog een constructie proberen te bouwen die een losjes op de architectuur  van Helgoland geïnspireerd was. Jammer genoeg dat de dag zo voorbij vloog, ik heb nog niet echt het gevoel dat het af is.


T: Het valt me ook op dat je hele ander beelden hebt gebruikt als gister.

S: Ja, idd. Ik heb vandaag veel meer naar texturen en vormen gekeken, en hoe deze samen een nieuw beeld kunnen vormen. Ik heb minder op de inhoud of het narratief van onze foto’s gelet zoals we dat gister deden.

T: Het was toch wel een fijne tweede dag in de torenkamer, alleen de Schnaps proeft nog steeds als vloeibare kauwgom.

Wekelijks massale vechtpartijen op de tribunes, spijkerbommen die tussen het publiek ontploften, vluchtende politie; in de jaren zeventig, tachtig en negentig was voetbalgeweld heel gewoon. Ondanks, of misschien wel dankzij de dreiging van dat geweld, heeft het voetbalstadion altijd een magische aantrekkingskracht gehad op veel jongens. Zo ook op Friso Schotanus. Hij vroeg zich af: waar komt het geweld vandaan, waarom trekt het zo veel mannen aan en hoe kon het zo escaleren dat er doden vielen? Friso Schotanus reisde naar Engeland om de roots van het hooliganisme te zoeken. Hij reconstrueert gebeurtenissen aan de hand van persoonlijke verhalen, zoals de invasie van Tottenham-hooligans in Rotterdam in 1974, het Heizeldrama in 1985, het politiek beladen voetbalgeweld in het Oostblok (1990) en de slag bij Beverwijk, waarbij Carlo Picornie om het leven kwam (1997). Toen was geweld heel gewoon gaat niet alleen over geweld en pijn, maar ook over kameraadschap en clubliefde.

Op zaterdag 10 september presenteren Ekaterina Levental & Maurice Lammerts van Bueren hun nieuwe CD The Silver Age. Met Russische liederen van Rachmaninoff, Tchaikovsky en Mussorgsky.