Voor het eerst in bijna 35 jaar leidt eredirigent Bernard Haitink het Concertgebouworkest in Bruckners Zesde symfonie. De componist zelf noemde het werk 'die keckste' (de brutaalste) onder zijn symfonieën. Meer dan in zijn andere symfonieën ligt de nadruk op dynamiek en ritme, in plaats van op de monumentale constructie. Bij de première onder leiding van Gustav Mahler, drie jaar na Bruckners dood, liet de Zesde haar toehoorders in verwarring achter. Nog steeds wordt ze niet vaak uitgevoerd. Dat moet een vergissing zijn, want het is een meesterlijke symfonie waarin veel wijsheid over het menselijk bestaan doorklinkt - ze kreeg niet voor niets de bijnaam 'De filosoof' - en waarin veel te genieten valt.

Wanneer de Russische dirigent Valery Gergiev en de minstens zo gepassioneerde violiste Janine Jansen elkaar ontmoeten op het concertpodium, kan het niet anders dan spetteren. Ze waren nog niet eerder samen te gast bij het Koninklijk Concertgebouworkest, maar het resultaat van hun samenwerking bij het London Symphony Orchestra klonk 'vloeiend, intens en eensgezind'. Soloconcerten zijn vaak 'portretten', niet alleen van het instrument in kwestie maar ook van de musicus die als inspiratiebron fungeerde. Voor Brahms' Vioolconcert stond zijn goede vriend, de vooraanstaande violist Joseph Joachim model. De vurige Finale is bijvoorbeeld een eerbetoon aan Joachims Hongaarse afkomst.

In een acht weken durende scheppingskoorts componeerde Gustav Mahler zijn hemelbestormende Achtste. ‘Stel je voor dat het heelal begint te trillen en tot klinken komt,’ verzuchtte hij na de voltooiing. ‘Het zijn geen menselijke stemmen meer, maar planeten en de zon die ronddraaien.’ Grootspraak? Nauwelijks: met ruim 300 musici en zangers op het podium is Mahler 8 een alles overtreffende symfonie.