Artist in residence Pierre-Laurent Aimard en het Koninklijk Concertgebouworkest breken een lans voor het Pianoconcert van Antonín Dvořák. De meeste pianisten van naam laten het links liggen, wellicht vanwege de vrijwel gelijkwaardige rol van orkest en solist. In 2001 speelde Pierre-Laurent Aimard Dvořáks Pianoconcert onder leiding van Nikolaus Harnoncourt waarbij 'beiden een sprankelende transparante klank en een pittige gestiek nastreefden' volgens de Volkskrant. Ditmaal is de muzikale leiding in handen van Daniel Harding. Opnieuw wordt Dvořáks oorspronkelijke versie gespeeld.

Het oratorium Paulus van Felix Mendelssohn ging in 1836 in Düsseldorf in première. Het is gecomponeerd naar voorbeeld van Johann Sebastian Bach, met name de koralen, en heeft het frivole van Friedrich Händel. Al tijdens Mendelssohns leven was Paulus een zeer geliefd werk.

Philippe Herreweghe
Dirigeren in Het Concertgebouw is voor Philippe Herreweghe 'bijna een religieus gebeuren'. Hij geldt in de eerste plaats als barokexpert en Bach-vertolker maar zijn repertoire reikt aanzienlijk verder. Elke componist die nadrukkelijk op Bachs erfenis voortbouwde kan op zijn aandacht rekenen - en dat geldt zeker voor Beethoven en Schumann.

Beethovens Vioolconcert
In zijn Vioolconcert laat Beethoven zich van zijn meest lyrische kant horen. Voor violisten is het een werk dat je niet domweg kunt instuderen, het moet om je heen groeien. Het bevat melodieën die zich over de lengte van een heel deel kunnen uitstrekken. Isabelle Faust beschikt over de vereiste ervaring en visie. Robert Schumann was voor zijn tijdgenoten in de eerste plaats een lied- en pianocomponist. Zijn echtgenote Clara wist beter: wat hij componeerde was vaak 'orkestraal gedacht'. De Tweede symfonie componeerde hij na een ernstige psychische inzinking en heeft een sterke dramatische lading.

Bernard Haitink
Bernard Haitink, het Concertgebouworkest en Gustav Mahler vormen een drie-eenheid waarvan het aureool nooit verbleekt. Eredirigent Haitink, die ooit als chef-dirigent het orkest naar wereldniveau tilde, wordt onder meer geprezen om zijn vermogen als geen ander lange dramatische spanningsbogen te realiseren. En precies dat komt in de emotioneel geladen ‘vertellingen’ van Mahler van pas.

Mahlers Negende symfonie
Mahlers Negende symfonie leidde hij in de afgelopen halve eeuw verscheidene keren bij het Concertgebouworkest, met grote tussenpozen. Ditmaal is er nog meer te verwachten dan bij eerdere gelegenheden. Want juist deze symfonie – de laatste die Mahler voltooide – gedijt bij de ervaren hand van een gerijpt dirigent: in deze grandioze, tragische muziek blikt de componist terug op zijn leven.

Tod und Verklärung (op. 24) is een symfonisch gedicht voor een groot orkest van Richard Strauss. Strauss begon met de compositie in de late zomer van 1888 en voltooide het werk op 18 november 1889. Het werk is opgedragen aan zijn vriend Friedrich Rosch.

De compositie beschrijft de dood van een artiest, wat tamelijk ongewoon te noemen is voor een componist van 25 jaar. Op verzoek van Strauss werd deze gebeurtenis beschreven in een gedicht van zijn vriend Alexander Ritter, als een interpretatie van Tod und Verklärung nadat het was gecomponeerd. Als de man dood ligt te gaan, komen gedachten aan zijn leven bij hem voorbij: zijn onschuldige kindertijd, de strijd van zijn mannelijkheid, het bereiken van zijn wereldlijke doelstellingen; en, aan het eind, de langverwachte overgang. Op zijn doodsbed zei Strauss tegen zijn schoondochter in 1949: "Het is grappig Alice, doodgaan is net zoals ik het in Tod und Verklärung componeerde."