Deze stille en blakerend warme dagen in augustus gebruik ik om iedere avond een stuk te lezen van het lange gedicht Het uur u Martinus Nijhoff. Het begint al toepasselijk: "Het was zomerdag. De doodstille straat lag te blakeren in de zon. Een man kwam de hoek om'. Het is een simpele figuur. De gestalte van die man roept opeens bij alle bewoners van de straat een intens gevoel van spanning op, van inzicht ook, het is net alsof alle onderdrukte emoties en vergeten idealen aangesproken worden en tezamen een koor vormen van stemmen, een muziek van het ongehoorde. Nijhoff werkt het uit in uiterst simpele woorden, helder en concreet, die toch een ongelofelijk grote spanning oproepen. "Want wat dood is is dood, maar wat vermoord is leeft voort ..."

Een tijdje geleden twitterde Joke Hermsen, filosofe en schrijfster (haar laatste roman heet "Rivieren keren nooit terug"): 

“Onderweg naar verkoeling in het 'meer van de merel' klinkt ineens Pēteris Vasks interpretatie van de 'Castillo interior' van Teresa d'Avilla op de Franse radio Musique. Ontroerend mooi. Hoop dat @lexbohlmeijer het ook eens op @NPORadio4 laat horen." Dat laat ik me natuurlijk geen twee keer zeggen!