Is de kastanje wel genoeg bezongen?

Zoals hij valt en splijt en vrijkomt.

Vandaag is een perfecte dag om deze nieuwe cd van hoboïste Pauline Oostenrijk te lanceren. Twee Nederlandse componisten, gespeeld door de winnares van de Nederlandse Muziekprijs, muziek die te lezen is als een serie schetsen van het Hollandse landschap, en dit alles in het cd-boekje aangevuld met gedichten van Dèr Mouw, die getuigen van intense verwondering over de natuur in ons land. BIjzonder is dat Pauline niet alleen de hobomuziek van Sigtenhorst Meyer heeft opgenomen, maar ook zijn pianomuziek. Zij heeft zich in de loop der jaren zelf ontwikkeld tot 'ambassadeur van de kwetsbaarheid', en precies daarom voelt ze zich thuis in deze muziek en deze poëzie.

Drie staan daar in het landschap opgeheven,

bronzen getuigen in het stuifzand van de tijd

Vandaag is een perfecte dag om deze nieuwe cd van hoboïste Pauline Oostenrijk te lanceren. Twee Nederlandse componisten, gespeeld door de winnares van de Nederlandse Muziekprijs, muziek die te lezen is als een serie schetsen van het Hollandse landschap, en dit alles in het cd-boekje aangevuld met gedichten van Dèr Mouw, die getuigen van intense verwondering over de natuur in ons land. BIjzonder is dat Pauline niet alleen de hobomuziek van Sigtenhorst Meyer heeft opgenomen, maar ook zijn pianomuziek. Van de poëzie van Dèr Mouw houdt ze sinds haar vader (neerlandicus) haar er vertrouwd mee maakte. Enorme gevoeligheid samengebald in de strenge vorm van het sonnet

Avond in het duin. We stonden maar

en zagen hoe het licht bleef hangen

boven zee.

Vandaag is een perfecte dag om deze nieuwe cd van hoboïste Pauline Oostenrijk te lanceren. Twee Nederlandse componisten, gespeeld door de winnares van de Nederlandse Muziekprijs, muziek die te lezen is als een serie schetsen van het Hollandse landschap, en dit alles in het cd-boekje aangevuld met gedichten van Dèr Mouw, die getuigen van intense verwondering over de natuur in ons land. BIjzonder is dat Pauline niet alleen de hobomuziek van Sigtenhorst Meyer heeft opgenomen, maar ook zijn pianomuziek. Want ja, zij is ook opgeleid als pianist. Dan heb je wel lef. Mooi is dat dit een dubbelportret oplevert met licht en donker, met melancholie en onbevangenheid.

Ik begin nu een beetje te begrijpen

waarom Wigman de blaadjes altijd zo mooi

beschreef als hij ze uit zag komen.

Vandaag is een perfecte dag om deze nieuwe cd van hoboïste Pauline Oostenrijk te lanceren. Twee Nederlandse componisten, gespeeld door de winnares van de Nederlandse Muziekprijs, muziek die te lezen is als een serie schetsen van het Hollandse landschap, en dit alles in het cd-boekje aangevuld met gedichten van Dèr Mouw, die getuigen van intense verwondering over de natuur in ons land. In deze eerste aflevering vertelt Pauline o.a. over de hobo-traditie die bekend staat als de Nederlandse school en die zij manhaftig probeert voort te zetten. Als erfgenaam van Jaap Stotijn, voor wie Sigtenhorst Meyer zijn solo hobomuziek schreef. 

We maken een puzzel

van tweeduizend stukjes

en leren nieuwe woorden.

Virus is een vijand

verstopt in het kuchje

van de buren. Ik zie niet

wat jij ook niet ziet.

In quarantaine in coronatijd, net zo goed als elke andere musicus, heeft pianist Camiel Boomsma de per ter hand genomen. Hij is brieven gaan schrijven aan componisten die hem na aan het hart liggen. In Passaggio vinden die brieven een welwillend adres. Vanavond gaat het om Schubert. Camiel voegt er een paar aantekeningen aan toe over de laatste pianosonate van Schubert, D.960. Hij heeft het indrukwekkende stuk zelf opgenomen op cd. Misschien worden alle brieven later wel gebundeld tot een audioboek!

Ze zouden de cd presenteren op 12 maart, dat is de avond waarop de regering middels een geruchtmakende persconferentie een intelligente lockdown afkondigde. De avond werd afgelast, onmiddellijk, een goeie fles wijn werd opengemaakt. En toen zijn ze naar huis gegaan, de drie musici die al lang samenspelen en nu ook weer een prachtige nieuwe cd hebben gemaakt. En die is er gewoon. We were there. Bij de allereerste keer dat ze samenspeelden was er door omstandigheden niet eens tijd om van tevoren te repeteren. Ze gaven elkaar een hand, op het podium, en staken van wal. En dat is zo gebleven. Samenspelen in vertrouwen. Goed luisteren. In het moment. In een volstrekt eigen wereld van melancholie en vrijheid, waar het goed toeven is, ook voor de luisteraar. Fraanje neemt de jazz mee, Reijseger de hedendaagse klassieke muziek, Sylla de afrikaanse tradities. Wat een trio! Vanavond de uitsmijter, een nummer dat ze al heel spelen, en vaak om een concert mee af te sluiten, want het klinkt zo hoopvol, (maar dat ze vergeten waren op cd op te nemen): Raykwela!