Een nokvolle zaal. Een gitaar weerkaatst

het lamplicht op zijn gelaat, sprakeloos

op de ogen na: toneelgordijnen

waarachter woorden salto’s- mortale’s repeteren

zonder het podium te kunnen betreden.

Remy van Kesteren is een topharpist, die zich de laatste jaren uit het harnas van de klassieke muziek probeert te bevrijden. Zijn vorige plaat getuigde al enigszins van een opstandige geest, in zijn 3e album, dat deze week uitkomt, gaat hij volstrekt zijn eigen gang. Shadows heeft veel nachtmusik te bieden: spaarzaam, gedempt, langzaam verglijdend. Hij heeft samengewerkt met producer (en zanger) Fink, die eindeloos kan blijven hangen in een groove, zonder dat het saai wordt. Gaat over het vinden van je ritme.

Wij zagen nooit zijn ongekend gezicht,

de oogappels die daarin rijpten.

Remy van Kesteren is een topharpist, die zich de laatste jaren uit het harnas van de klassieke muziek probeert te bevrijden. Zijn vorige plaat getuigde al enigszins van een opstandige geest, in zijn 3e album, dat deze week uitkomt, gaat hij volstrekt zijn eigen gang. Shadows heeft veel nachtmusik te bieden: spaarzaam, gedempt, langzaam verglijdend. Er staat een extreem vertraagde Gnossiene van Satie op, bewerkt om op te kunnen nemen in het nachtelijke universum van dit album.

Iemand die iedereen is op momenten

dat men zowel een dame is en slordig wordt

rondgebonjourd door de wind van gemis

denkt de dingen bij elkaar, met elke stap

Remy van Kesteren is een topharpist, die zich de laatste jaren uit het harnas van de klassieke muziek probeert te bevrijden. Zijn vorige plaat getuigde al enigszins van een opstandige geest, in zijn 3e album, dat deze week uitkomt, gaat hij volstrekt zijn eigen gang. Shadows heeft veel nachtmusik te bieden: spaarzaam, gedempt, langzaam verglijdend. In het openingsnummer zingt Remy van Kesteren, hij vindt zijn eigen stem, over de schaduw die altijd meereist, en er is vanwege het licht ...

Vanavond de 45e aflevering van een serie columns door Cecile Huijnen. Zij is soliste, concertmeester van het Gelders Orkest en heeft een duo met Marieke Hopman. Ze schrijft korte verhaaltjes die een onverwacht perspectief bieden op de muziekpraktijk, namelijk van binnenuit. Snapshot Klassiek: columns met een knipoog, over vooroordelen, image, achtergronden, en de rock & roll van de klassieke muziek. Vanavond gaat het over haar carrière als vioolmeisje, de eerste jaren ... 

Tracht men naast het woord een schuilweg te vinden,

iets dieper te dringen

in een rustige naplaats misschien.

Remy van Kesteren is een topharpist, die zich de laatste jaren uit het harnas van de klassieke muziek probeert te bevrijden. Zijn vorige plaat getuigde al enigszins van een opstandige geest, in zijn 3e album, dat deze week uitkomt, gaat hij volstrekt zijn eigen gang. Shadows heeft veel nachtmusik te bieden: spaarzaam, gedempt, langzaam verglijdend. Hier en daar duikt een ritme op, een groove, waarin alles op zijn plek valt. 

Gras... en voorbij het grazen 
lig ik bij mijn vier poten 
mijn ogen te verbazen, 

Dit is veruit het ruigste album dat dit jaar in Passaggio langs zal komen. ORBI van Bram van Sambeek is steengoede popmuziek, symfonische rock, gespeeld door klassieke musici. Van Sambeek fietste vroeger altijd al naar school met zowel muziek van Mahler op zijn kop als Metallic, Dream Theater. Met dit project gaat een lang gekoesterde droom in vervulling. Het kostte hem jaren om het op poten te zetten. Want denk niet dat popmuziek eenvoudig is. Vraag is: waar ga je deze muziek uitvoeren, waar kom je nu terecht?