Als jongen luisterde pianist en musicoloog Ralph van Raat vooral naar jazzmuziek. Bill Evans en zo. Tot hij een keer franse muziek hoorde, van Debussy en Ravel. En toen was hij verkocht. Want hij ontdekte in die muziek iets wat hem ook zo aantrok in de jazz: vrijheid. De maatstrepen verdwenen als het ware. En het was een feest van kleur. Dankzij die extra nootjes die iets toevoegden aan de harmonie. En bovendien kenmerkt de franse muziek zich door een mengeling van sensualiteit en objectiviteit. Dat wil zeggen dat er afstand genomen wordt van een al te directe emotionaliteit. Die emoties zitten erin, maar worden je niet opgedrongen. Dat is zeker ook het geval bij Pierre Boulez. Die staat juist bekend als een bij uitstek cerebrale componist. Maar als je de partituur leest van zijn symfonische drieluik 'Prélude, Toccata et Scherzo (1944), geschreven toen Boulez 19 was, dan zie je dat het volstaat met emotionele aanwijzingen. Die is dus wel degelijk aanwezig in deze muziek.

De lamp schijnt, de kamer is open –

buiten hoor ik de wind loopen.

De bladen, de flappende bladen,

de flaplentebladen – de flapnachtbladen,

ze zijn groen en ze zijn zwart en slap –

Als jongen luisterde pianist en musicoloog Ralph van Raat vooral naar jazzmuziek. Bill Evans en zo. Tot hij een keer franse muziek hoorde, van Debussy en Ravel. En toen was hij verkocht. Want hij ontdekte in die muziek iets wat hem ook zo aantrok in de jazz: vrijheid. De maatstrepen verdwenen als het ware. En het was een feest van kleur. Dankzij die extra nootjes die iets toevoegden aan de harmonie. En bovendien kenmerkt de franse muziek zich door een mengeling van sensualiteit en objectiviteit. Dat wil zeggen dat er afstand genomen wordt van een al te directe emotionaliteit. Die emoties zitten erin, maar worden je niet opgedrongen. Messiaen is van hetzelfde hout gesneden. In Des canyons aux étoiles verwerkt hij letterlijk de zang van vogels die hij in een canyon in de VS heeft opgetekend, temidden van een schitterende natuur. Bij zonsopkomst. Voorbeeld: de Witbrauw Lawaaimaker!

Wij, niet gewend aan moed

ballingen van het genot

leven opgerold in bolsters van eenzaamheid

tot liefde zijn heilige tempel verlaat

en in ons zicht komt

om ons vrij te laten leven.

Als jongen luisterde pianist en musicoloog Ralph van Raat vooral naar jazzmuziek. Bill Evans en zo. Tot hij een keer franse muziek hoorde, van Debussy en Ravel. En toen was hij verkocht. Want hij ontdekte in die muziek iets wat hem ook zo aantrok in de jazz: vrijheid. De maatstrepen verdwenen als het ware. En het was een feest van kleur. Dankzij die extra nootjes die iets toevoegden aan de harmonie. En bovendien kenmerkt de franse muziek zich door een mengeling van sensualiteit en objectiviteit. Dat wil zeggen dat er afstand genomen wordt van een al te directe emotionaliteit. Die emoties zitten erin, maar worden je niet opgedrongen. In Étude retrouvée, geschreven aan het einde van de Eerste Wereldoorlog, en nadat Debussy te horen had gekregen dat hij ongeneselijk ziek was, gaat hij terug naar zijn jeugd, en dan met name de muziek van zijn idool: Chopin.

De eerste twee boten passeerden vlot

maar de derde was een diep geladen aak

die zo traag naderde dat (cadeau Karin

pasta, room, boontjes, loodgieter bellen)

Pianist Camiel Boomsma gebruikt deze tijd van werkloosheid om zich nuttig te maken: hij is brieven gaan schrijven aan dierbare componisten, en voegt daar aantekeningen aan toe over belangrijke composities. Het zou uiteindelijk een boek kunnen worden. Ik fungeer zo af en toe als postillon d'amour. Vanavond een brief aan zijn grote held, Richard Wagner. Het eerste deel van een tweeluik, want over deze componist heeft Camiel gewoon teveel te zeggen. Er zijn momenten in de muziek die hij ronduit overweldigend vindt

Er is iets in de zang van een merel

het is voorjaar, je wordt wakker

je ligt te denken in de nacht

het raam staat open - er is iets

De opname van deze cellosonate van Mendelssohn, in een bewerking voor bariton saxofoon en piano, is al 12 jaar geleden gemaakt. Ties Mellema & Wijnand van Klaveren hadden een paar prijzen gewonnen, Mellema kreeg de Nederlandse Muziekprijs; ze gaven links en rechts optredens, en Wijnand kwam voortdurend met nieuw materiaal aandraven. En toen sloeg het noodlot toe. Door een ongeluk kon Mellema een jaar lang niet spelen, hij was zelfs bang dat hij nooit meer aan saxofoon spelen toe zou komen. Vervolgens maakte hij de solo-cd On the other hand, met 1 hand uitgevoerd. En van het oude plan kwam niets meer terecht. Tot dit voorjaar. Vanwege corona heeft ook Ties Mellema opeens veel tijd. Hij is nog eens door zijn archief gegaan en stuitte op deze opname: nooit iets mee gedaan. Maar eigenlijk wel erg mooi, zo stelde hij tot zijn eigen niet geringe verbazing vast. Now is the time. Als EP uitgebracht. Intussen is hij bezig zich te ontwikkelen als componist. Op Youtube heeft hij een opname gepubliceerd van een stuk dat eigenlijk in De Link in Tilburg in première had moeten gaan, tot corona roet in het eten gooide. Er komt een totaal andere kant van Mellema aan het licht