het licht over mijn bureau

vloeit uit in het donker

ik wacht mijn bezoekers in op papier

mijn vier kinderen

Je droomt ervan, van dit soort ontdekkingen. Op een zolder in Osnabrück werd in 2015 door een gambist die zijn ogen niet kon geloven een waanzinnige ontdekking gedaan. Hij vond de partituur van 12 Fantasias voor Viola da Gamba, van Georg Philipp Telemann. Wow! Er ging een schok door de gelederen van de gambisten. En die bereikte ook Ralph Rousseau, van huis uit contrabassist (en nog veel meer, trouwens, maar dat is een ander verhaal). Hij kreeg de beschikking over de noten, heeft zich er voor twee jaar mee opgesloten en kwam vorig jaar met een opname op cd, bij het altijd zorgvuldige label TRPTK. Het mooie is dat die een soort schone lei is. Niemand ging hem voor, er is nog geen enkele traditie waar je je toe moet verhouden. Dus alle vrijheid. Temeer daar er bijna geen muzikale aanwijzingen in de partituur te vinden zijn. Telemann was zelf gambist, hij weet precies wat er mogelijk is op het instrument. En hoe de vreugde moet vieren. Vanavond de 7e fantasie, met misschien wel het ontroerendste stuk, het eerste deel ... 

dat ik naar jullie terugkom

moe en zonder herinnering

dat de keukendeur open is ik

binnen schuifel met tassen vol haastige cadeaus

door de gangen sluip rond mijn gezin

met zijn verdrietige dromen ruiten bezoedeld

Je droomt ervan, van dit soort ontdekkingen. Op een zolder in Osnabrück werd in 2015 door een gambist die zijn ogen niet kon geloven een waanzinnige ontdekking gedaan. Hij vond de partituur van 12 Fantasias voor Viola da Gamba, van Georg Philipp Telemann. Wow! Er ging een schok door de gelederen van de gambisten. En die bereikte ook Ralph Rousseau, van huis uit contrabassist (en nog veel meer, trouwens, maar dat is een ander verhaal). Hij kreeg de beschikking over de noten, heeft zich er voor twee jaar mee opgesloten en kwam vorig jaar met een opname op cd, bij het altijd zorgvuldige label TRPTK. Het mooie is dat die een soort schone lei is. Niemand ging hem voor, er is nog geen enkele traditie waar je je toe moet verhouden. Dus alle vrijheid. Temeer daar er bijna geen muzikale aanwijzingen in de partituur te vinden zijn. Telemann was zelf gambist, hij weet precies wat er mogelijk is op het instrument. Overigens past deze 'monologische' muziek goed bij de Corona-tijd waarin iedereen gedwongen in isolatie zit. En ook Ralph speelt dit jaar niet mee met de passies van Bach waarvan hij er normaliter wel zo'n acht zou doen in deze week. 

tussen jou en mij

hoe verschrikkelijk

hoe wanhopig

hoe vernietigend breekt het tussen jou en mij

Je droomt ervan, van dit soort ontdekkingen. Op een zolder in Osnabrück werd in 2015 door een gambist die zijn ogen niet kon geloven een waanzinnige ontdekking gedaan. Hij vond de partituur van 12 Fantasias voor Viola da Gamba, van Georg Philipp Telemann. Wow! Er ging een schok door de gelederen van de gambisten. En die bereikte ook Ralph Rousseau, van huis uit contrabassist (en nog veel meer, trouwens, maar dat is een ander verhaal). Hij kreeg de beschikking over de noten, heeft zich er voor twee jaar mee opgesloten en kwam vorig jaar met een opname op cd, bij het altijd zorgvuldige label TRPTK. Het mooie is dat die een soort schone lei is. Niemand ging hem voor, er is nog geen enkele traditie waar je je toe moet verhouden. Dus alle vrijheid. Temeer daar er bijna geen muzikale aanwijzingen in de partituur te vinden zijn. Telemann was zelf gambist, hij weet precies wat er mogelijk is op het instrument. De eerste is in c.kl., uitzonderlijk, want meer dan twee mollen, drie kruisen, dat vind je zelden op de viola da gamba

De kleur van het januari-weer 

matcht bij de kleur in mijn buik.

De hele lucht is zwaar

en doet geen moeite te laten zien

dat het misschien ooit nog beter wordt

Tweewekelijkse column van Cécile Huijnen, concertmeester van het Gelders Orkest, over het dagelijks leven van een musicus, de rock 'n roll van de klassieke muziek. In deze aflevering gaat het over een hardnekkig schuldgevoel van de musicus: dat hij niet nuttig is voor de maatschappij

De tweede cd van Barbara Hannigan (sopraan & dirigent) en Ludwig is spectaculair. De thematiek is indringend. La Passione gaat over het lijden van de mens en zijn gang naar de dood. Tegelijk is uitvoering van de muziek van een opwindende intensiteit. En theatraliteit. Er bestaat een geweldig vertrouwen tussen orkest en dirigent, waardoor het mogelijk is ver te gaan en risico te nemen.

Misschien weet hij nog niet dat de maan de zon is

die slaapt

Soms kunnen de dingen beter simpel zijn

De tweede cd van Barbara Hannigan (sopraan & dirigent) en Ludwig is spectaculair. De thematiek is indringend. La Passione gaat over het lijden van de mens en zijn gang naar de dood. Tegelijk is uitvoering van de muziek van een opwindende intensiteit. En theatraliteit. Het eerste deel van de 49e symfonie van Haydn, La Passione getiteld, duurt al bijna een kwartier en biedt een landschap van duisternis, doorstraald met hier en daar wat licht (dat komt van de hoorns), en het zijn die lichtstralen die juist de beleving van de duisternis tot zijn recht laat komen. En dat is nauw verwant aan de liederen van Gerard Grisey die ook zijn opgenomen. Moderne klaagzangen die 'de ziel over de drempel dragen'