Trio Rodin (vernoemd naar de beroemde Franse beeldhouwer) bestaat uit Carles Puig (viool), Esther García (cello) en Jorge Mengotti (piano). Het trio werd opgericht in 2011 in Utrecht en heeft een masteropleiding gevolgd in de “Scuola superiore internazionale di musica da camera del Trio di Trieste” in Duino (Italië) bij het prestigieuze Italiaanse Trio di Parma.Het trio richt zich op het presenteren van grote werken uit de kamermuziekliteratuur in een breed scala van stijlen, van klassieke tot hedendaagse muziek. Inmiddels is Trio Rodin een gerenommeerde kracht in de wereld van de kamermuziek. Een fraai bewijs daarvan is het feit dat hun eerste album al twee keer op rij tot één van de “Favourite Album's” van de maand door NAXOS is verkozen. Een cd vol muziek van Enrique Granados, wiens honderdste sterfdag in 2016 werd herdacht.​

Ties Teurlings (1993) studeerde aan de kunstacademie in Breda. In zijn tweede jaar maakte hij voor zijn minor fotografie een fotoserie over zijn opa en zijn oma. In 2014 deed hij mee aan het Leids Cabaret Festival. Hij groeide op in het Brabantse Oosterhout.

Krentenkoppen
In het huis van zijn opa en oma kan Ties altijd terecht. Oma weet weliswaar niet meer wie hij is of wat hij komt doen, maar laat hem desondanks hartelijk binnen. Opa zit in zijn stoel, oma op de bank en Ties zit ertussenin te kijken en te luisteren. Dan komt zijn opa in het ziekenhuis terecht en moet oma naar een verzorgingstehuis. Tegen haar wil in komt ze tussen de krentenkoppen te zitten. Aldaar achtervolgt ze haar lotgenoten door de gangen, verzet ze zich vastberaden tegen de ingedutte sfeer en danst ze vrolijk met het plaatselijke clowntje. ‘Ja, ik dacht: ik zal maar meedoen, anders staat dat mens ook zo voor gek.’In Krentenkoppen zijn de bezoeken van Ties aan zijn opa en oma verzameld. Hij documenteert hun aftakeling op humoristische maar eerlijke wijze. Het resultaat is een scherp geobserveerd en ontwapenend verhaal, even tragisch als hartverwarmend.
Foto: Lona Aalders

In 2014 werkten Rie Kimura (barok viool) en Pieter-Jan Belder (klavecimbel en fortepiano) voor het eerst samen tijdens een opname van werk van Dulphy. Daarna volgde een succesvolle tour door Japan. Vorig jaar namen ze de complete werken voor viool en klavecimbel van C.P.E. Bach op, die verschijnt dit jaar. Ook staat er voor dit jaar weer een tournee naar Japan op het programma.

Kees ’t Hart (Den Haag, 1944) debuteerde in 1988 als prozaschrijver met de bundel Vitrines. In de jaren daarna verschenen met name romans, maar ook twee dichtbundels: Kinderen die leren lezen (1998, bekroond met de Ida Gerhardt Poëzieprijs) en Ik weet nu alles weer (2008). Verder publiceerde ’t Hart een reportage over FC Heerenveen (Het mooiste leven…) en talloze essays en kritieken. Wederzijds is zijn nieuwste roman.

Wederzijds
Overlast in de buurt, leuk is het niet. Vandalen bekladden muren met graffiti, buren maken na middernacht enorme herrie en kun¬stenaars steken op een schoolplein achter het huis regelmatig levensgevaarlijk hoge houtstapels aan. Wat doe je ertegen? Niet veel, want de politie heeft het druk met ernstiger zaken. Een echtpaar in een grote stad gaat in zee met een organisatie die de oplossing lijkt te hebben gevonden. Ieder lid van de organisatie, die niet voor niets Wederzijds heet, moet af en toe helpen bij de overlastbestrijding. Het echtpaar raakt daardoor steeds meer verwikkeld in zaken waar het niets mee te maken wil hebben. Maar is het mogelijk weer van Wederzijds af te komen?

Ik zit midden in mijn labyrint, tussen mijn foto’s, mijn laatste blog te schrijven. Ben ik tevreden vraagt iedereen. Nou, dat ben ik nooit echt. Als ik iets heb gemaakt ben ik altijd al bezig met het volgende of hoe het beter kan. Ik ben ook zeker nog niet klaar met dit onderzoek. Wat komt er nu? Nou, ik ben bijvoorbeeld nog op zoek naar een Guru. 

Het Storioni Trio is opgericht in 1995 en dankt zijn naam aan de Laurentius Storioni viool uit Cremona (gebouwd in 1794), die wordt bespeeld door Wouter Vossen. Het instrument van Marc Vossen is een Giovanni Grancino cello uit Milaan (1700). Het trio bestaat uit Bart van de Roer (piano), Wouter Vossen (viool) en Marc Vossen (cello).

Storioni Festival
Het Storioni Trio is artistiek directeur van het jaarlijkse, tiendaagse ‘Storioni Festival’ in Eindhoven. Dit jaar vindt de 10e editie plaats van 18 t/m 29 januari 2017.
Foto: Mike Roelofs

Donderdag schijnt de beruchte instort dag te zijn. Vanochtend kon ik me daar nog niks bij voorstellen, maar nu zeker wel. Daarom vandaag een korte blog. 

Het begon toen ik vanochtend mijn rolletjes op ging halen bij het lab en ze nog niet klaar waren. En het eindigt met een printer die niet wil doen wat ik wil. Ik wist niet dat ik zo veel kon doen in vijf dagen, maar ze zijn toch net een beetje te kort. 

Het is een luxe dat ik deze ruimte, en vooral vijf dagen de tijd, tot mijn beschikking heb. Er moet altijd zo veel anders maar nu hoef ik alleen dit, op deze inspirerende locatie. Ik begin steeds meer in zijn miraculeuze krachten te geloven. Ida Peerdeman zag dan Maria, ik zag een aantal beelden die ik moest maken. 

En dat gedoe met die printer, en een glas water dat ik over wat werk heen liet vallen, zie ik maar niet als een voorteken voor morgen.

Eva Meijer is beeldend kunstenaar, filosoof, schrijver en singer-songwriter.Korte verhalen en gedichten van haar hand zijn onder andere verschenen in De Revisor, Tirade en De Brakke Hond. Eva's debuutroman Het schuwste dier verscheen in 2011 en werd genomineerd voor de Academica Literatuurprijs, de Gouden Boekenuil en de Vrouw&Proza DebuutPrijs. Eva's tweede roman Dagpauwoog verscheen in 2013. In 2016 verscheen Dierentalen, een populair wetenschappelijk boek over talen van niet-menselijke dieren, en de vraag wat taal eigenlijk is. Haar derde roman Het vogelhuis verscheen ook vorig jaar. Het werd aangeraden door het boekenpanel van De Wereld Draait Door en zal worden vertaald in het Duits (btb Verlag) en Engels (Pushkin Press).

De Franse klavecinist Jean Rondeau (1991) begon op zesjarige leeftijd met het spelen van klavecimbel. Sindsdien koestert hij een passie voor barokmuziek, maar gaat hij in zijn concerten ook actief op zoek naar kruisbestuivingen met klassiek en jazz. Hij won de eerste prijs voor klavecimbel aan het Conservatorium van Parijs en voor basso continuo aan het Conservatorium van Boulogne-Billancourt. Met Ensemble Nevermind was hij prijswinnaar van het Internationaal Van Wassenaer Concours 2014. Vanaf morgen is hij 7x te horen in verschillende concertzalen, hij speelt dan voor het eerst in zijn carrière Bachs Goldbergvariaties live in concert.

Regisseur en artistiek leider Marcus Azzini is te gast in Opium. Azzini is sinds 2008 als regisseur verbonden bij Toneelgroep Oostpool. Sinds 2012 is hij ook artistiek directeur van het gezelschap. Hij regisseerde onder anderen ‘Tramlijn Begeerte’, ‘Angels in America’ en ‘They are just kids’ en nu ‘On the road’. Toneelgroep Oostpool speelt ‘On the road’, het wereldberoemde boek van Jack Kerouac op toneel. On the Road vertelt het verhaal van een vriendengroep op zoek naar het intense leven. De dynamische band tussen twee jongens vormt het hart van deze reis. ‘ n the road is zowel een reis naar buiten, het naoorlogse Amerika in, als naar binnen, op zoek naar een vrije manier van zijn. Regisseur Marcus Azzini brengt het boek tot leven samen met vier jonge acteurs waaronder Matthijs van de Sande Bakhuzen en Reinout Scholten van Aschat.‘On the Road’ is het laatste deel in het drieluik over jonge mensen die in een roerig tijdperk op zoek gaan naar een manier om anders te leven. Om te zijn wie ze zijn, zonder daaraan concessies te hoeven doen.
Foto: Sophie Knijff

Mijn zoektocht gaat verder, vandaag het mirakel van Amsterdam. 

In 1345 was een man zwaar ziek en vreesde te sterven. Er werd een priester bij geroepen. Deze gaf hem een hostie. De zieke man kon een braakneiging niet onderdrukken en braakte de hosti in de haard uit. Daar bleek dat de zieke man niet alleen de hosti onbeschadigd had uitgebraakt maar dat hij bovendien niet door het hoog opvlammende vuur werd aangetast.

Ter ere van de hostie werd een processie gehouden door de binnenstad van Amsterdam. Deze omgang is nu bekend als De Stille Omgang. Zo genoemd omdat katholieken deze tijdens de reformatie stiekem moesten lopen. Dit deden mannen 's nachts en in stilte; een meditatieve wandeling wordt het ook wel genoemd. In de jaren 50 bereikte De Stille Omgang zijn hoogtepunt met 60.000 mannen die meeliepen. Nog steeds lopen jaarlijks zo’n 7.000 mensen mee in De Stille Omgang, gelukkig ook vrouwen. Omdat hij pas in maart plaatsvindt moet ik vandaag helaas alleen op pad. 

Ik kom, toepasselijk, via de Heiligeweg aan bij het begin van de route van De Stille Omgang. De Heiligeweg heeft zijn naam namelijk te danken aan deze pelgrimstocht: dit was de route die bedevaarders vanuit het zuidoosten van Nederland namen.

Ik begin bij het Begijnhof. Boven de kapel hoor ik vanuit een woning een stelletje ruzie maken. Ook op zo’n mooie plek, waar alleen vrouwen wonen, maken mensen ruzie. Ik start mijn tocht die, via de Kalverstraat, over de Niewendijk, via de Warmoestraat en het Nes, weer naar het beginpunt loopt. Ik probeer me voor te stellen hoe dit 's nachts zou zijn met 7.000 andere stille mensen om mij heen. Dit is lastig overdag, tussen het winkelende publiek. Ik probeer in een meditatieve gemoedstoestand te komen, dit blijkt ook moeilijk, ik trek aandacht met mijn camera: de een wil praten over fotografie, een ander wil op de foto. 

In de route zijn een aantal locaties gemarkeerd waar je kan bidden. Ik maak op elk van deze locaties een foto. Tegen het einde van de route denk ik dan toch iets te zien, een afbeelding van een heilige op een souvenir coin machine (misschien heb je die ook wel eens in een kerk zien staan). Maar ik vergis me, het is gewoon maar een koffie machine. Voor mij blijft de route van De Stille Omgang het gedeelte van Amsterdam waar ik liever niet kom. Het is alsof ik aan het winkelen ben zonder een winkel in te gaan. Ik heb wel rustig de tijd om over de uitwerking van mijn project na te denken. Hoe zou zo’n heilige plek er voor mij dan wel uit zien?

De kapel van gister kwam al meer in de buurt van wat ik voor ogen heb. Een esthetische omgeving, daar voel ik mij prettiger in. Ik kom wel een aantal interessante dingen tegen die maken dat mijn plan steeds meer vorm begint te krijgen in mijn hoofd. God vind ik hier misschien niet, tussen de mensen die om 11:00 uur in de ochtend al aan het bier zitten, maar inspiratie wel. Aangezien Wikipedia dit als een van de redenen noemt om een bedevaart te ondernemen doe ik het in ieder geval niet helemaal fout.