Acteur Gijs Naber is te gast, hij is nu te zien in Find me a boring stone.

Find me a boring stone
Na een groot verlies openbaart zich voor hem een eenheid, een verbinding tussen alles. De buitenwereld verandert voor zijn ogen in iets troostrijks. Hij ziet helderder dan ooit. Alsof hij nu begrijpt wat hij nooit eerder kon begrijpen. Find me a boring stone is een ode aan het leven en de schoonheid van het bestaan. Een ode aan iedereen die is overgebleven op deze wereld, aan iedereen die probeert het leven weer te omarmen.

Een nieuwe tekst van Rik van den Bos (Leger, Van Waveren), geschreven voor regisseur Erik Whien (Who’s Afraid of Virginia Woolf?, De Wereldverbeteraar) en gespeeld door Gouden Kalf-winnaar Gijs Naber (Aanmodderfakker, Penoza).

Composities van Myrthe van de Weetering, gespeeld door Tony Roe, Jeffrey Bruinsma, Mark Nieuwenhuis and the Sonder Quartet with Saskia Frijns, Bart Folkers, Rinske Bosma en Myrthe van de Weetering.

Elena is een Russisch/Nederlands operazangeres, een dramatische-coloratuur sopraan en dramatische-Coloratuur mezzo. Ze zingt met de Italiaanse techniek. Elena studeerde in Sint-Petersburg aan de Muziekacademie en vervolgens in Den Haag bij de International Studio of Vocal Arts. Haar leraren waren: Anastasija Korneva, James J. McCray (student van Mario del Monaco), Barbara Pearson, Krisztina Laki, Annett Andriesen.

Elena zingt opera, kamermuziek en oratorium. Haar favoriete operarollen zijn: Amneris, Eboli, Lady Macbeth, Santuzza, Rosina, La Cenerentola en Sylva. In de kamermuziek zijn haar favoriete componisten: Rachmaninov, Tschaikovsky, Rimski-Korsakov, Grieg, Schubert en Wolf. En in het oratorium de componisten: Rossini, Verdi, Villa-Lobos, Durufle.

Elena is een professionele pianist. Haar leraren waren: Ljubov Bruk, Kirim Vergazov, Tamara Poddubnaja, Lyudmila Synjagovskaja, Eugenija Kazarina. Elena is zeer gelukkig dat zij de mogelijkheid had de open klassen van dirigent Ilya Musin in Sint-Petersburg bij te wonen.

Ted van Lieshout (1955) is schrijver, dichter en tekenaar. Zijn werk werd veelvuldig bekroond, in 2009 met de Theo Thijssenprijs voor zijn gehele oeuvre. Zijn nieuwste boek is Schuldig kind.

Schuldig kind
Vlak voor het avondeten krijgt de vriend van Teds moeder een hartaanval. Terwijl zij met de ambulance mee naar het ziekenhuis rijdt, bidt haar thuisgebleven zoon van vijftien tot de Heilige Maagd Maria: hij hoopt dat ze oom Paul wil redden. Maar het is niet Maria die antwoordt.

In 2012 publiceerde de veelbekroonde auteur Ted van Lieshout (1955) een onthullende roman die gebaseerd was op zijn omgang als kind met een pedofiele man. Mijn meneer deed veel stof opwaaien door het precaire onderwerp. De vraag die hem daarna het meest gesteld werd was: wat voor invloed had die relatie op je verdere leven? In Schuldig kind geeft Van Lieshout al even onthullend en soms onthutsend antwoord op die vraag.

Tentoonstelling ‘Rumoer in de stad’, De schilders van Tachtig.
Zoals de kunstenaars van de Haagse School naar buiten trokken om het landschap te schilderen, zo ontdekte de volgende generatie kunstenaars het straatleven.Vanaf de jaren 1880 kiezen jonge schilders als George Hendrik Breitner, Isaac Israëls en Willem Witsen het stadsleven als onderwerp voor hun tekeningen en schilderijen. Het centrum van de schilderkunst is niet langer Den Haag maar Amsterdam. Het Gemeentemuseum Den Haag presenteert deze ‘Tachtigers’, ook wel de Nederlandse impressionisten genoemd, sinds lange tijd weer in een grote overzichtstentoonstelling.

Te gast is conservatrice Frouke van Dijke.

Het ELLE trio bestaat uit Letizia Elsa Maulà (klarinet), Elena Kopteva (cello) en Liliia Mitronina (piano). Ze spelen allerlei soorten muziek, van klassiek tot tango. De drie leerden elkaar kennen tijdens hun studie aan Codarts Rotterdam. Ze vormen een trio sinds 2006 toen ze alledrie master-studenten waren.

‘Je bent een van de weinigen die ook echt in de torenkamer blijft slapen,’ zoiets zegt de presentator woensdagavond tegen me terwijl we live in de uitzending zijn. Ik dacht dat ik een watje was als ik het niet zou doen. Zit ik daar, al half in mijn pyjama, in een ruimte waar een vrolijke producer van het pand me ooit vertelde: ‘In deze kamer zaten de nazi’s ook.’ Overdag is het prima om na te denken over de geschiedenis van zo’n historisch pand, maar zo in het donker, een half uur voor de laatste mensen het gebouw verlaten, niet zo.

Iets na middernacht ben ik, hoop ik, helemaal alleen in het pand. Ik poets mijn tanden op het toilet tussen twee verlaten redacties in. Ik tik het licht uit. Ik klim het bed op en urenlang lig ik wakker elk geluidje dat ik hoor te analyseren. Uiteindelijk val ik in diepe slaap totdat de vogels in het Vondelpark het vroege ochtendlicht bezingen. Even later hoor ik de schoonmakers bezig in het kantoor aan de andere kant van de deur naar de torenkamer. En pas veel later hoor ik de eerste opgewekte stemmen datzelfde kantoor binnenwandelen. Het koffiezetapparaat gaat aan. Er worden telefoontjes gepleegd. Ik klim uit bed en ga gewapend met mijn tandenborstel over de redactie, inmiddels de schaamte voorbij. Zo begint mijn op één na laatste dag in de torenkamer.

Joep Beving is inmiddels een grootheid in de wereld van muziekstreaming. De pianist is de belichaming van een online succesverhaal. Als muziekproducer was Beving al betrokken bij talloze (inter)nationale reclames, maar zijn echte doorbraak kwam nadat hij zijn debuutalbum getiteld ‘Solipsism’ in eigen beheer opnam en uitbracht. Deze werd sinds het uitkomen in 2015 al meer dan zestig miljoen keer beluisterd via online platforms. Beving maakt zoals hij zelf zou zeggen ‘’simpele muziek voor complexe emoties’’. Dromerige, melancholische neoklassieke pianomuziek gemaakt als balsem voor de ziel. Zijn muziek werd opgepikt door Deutsche Grammophon, wat ervoor zorgde dat Beving’s tweede album ‘Prehension’ uit is gekomen op dat bekende platenlabel. Op 6 april was de albumpresentatie in Paradiso.

Flair en finesse zijn veelgenoemde steekwoorden in de uitbundige lof die het Wiener Klaviertrio ten deel valt. Wereldwijd treedt het op en geeft het masterclasses. Want het doorgeven van liefde voor muziek staat centraal bij dit drietal. Recentelijk nam het Wiener Klaviertrio alle pianotrio’s van Brahms op. Ze zijn morgen ook te horen in de Kleine Zaal van Ht Concertgebouw.

Olivier Diepenhorst regisseert ‘Het leven is droom’ van Pedro Calderón de la Barca, een mystieke, muzikale voorstelling over kroonprins Sigismund, die niet weet dat hij een kroonprins is.‘Het leven is droom’ uit 1635 geldt als het hoogtepunt van het Spaans baroktoneel. Het is een sprookjesachtig verhaal, maar in de vernuftige verzen klinkt een duister ondertoon door.

Olivier Diepenhorst (1984) is een van de vaste regisseurs van Toneelschuur Producties. In 2013 studeerde hij af aan de Regie Opleiding van de Theaterschool Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten. Hij won op het ITs Festival 2013 de Ton Lutz Award voor beste regie. Eerder regisseerde hij ‘Stilte’ en Smekelingen’ bij Toneelschuur Producties.
Foto: Sanne Peper

Er was regen beloofd,maar de regen blijft uit. Dagjesmensen passeren het water waarover ik uitkijk.Ik ontmoet een vriendin voor koffie in het café beneden. Ze vraagt of we dit script al deze zomer gaan verfilmen, zoals we al maanden roepen. Gelukkig hoef ik slechts het verhaal te bedenken, maar opeens lijkt de zomer heel dichtbij.‘We hebben hoog van de toren geblazen,’ grap ik.

Even later zit ik weer inmijn torenkamer. Op mijn bureau liggen kleine roze post-its met personages, eennaam en een leeftijd hebben ze. Maar in mijn hoofd zijn het al lang mensen, gecompliceerde,gehavende mensen die ogenschijnlijk eenvoudig van a naar b proberen te komen inde film. Ik wandel met ze mee van hun denkbeeldige huis naar de denkbeeldige supermarkt in het denkbeeldige dorp waar ze wonen. Dennis, de regisseur, beltof hij langs mag komen in Vondel CS. Nu even niet. Ik zit hier niet voor nietsen voor vandaag heb ik genoeg aan al mijn denkbeeldige vrienden uit onze film.