De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in VondelCS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Radna Fabias - Stormwering

Radna Fabias is geboren en getogen op de Nederlandse Antillen. Zij studeerde aan de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht en won in 2016 de poëzieprijs van de stad Oostende. 'Habitus' is haar debuut.

Foto: Wouter le Duc

Ik zat in het gras te borduren. Het was heel warm in de torenkamer. Er kwam een meerkoet aan, die wilde eten van mij. Ik maakte hem duidelijk dat hij dat niet van mij zou krijgen, en ging verder met borduren. Zo heb ik zijn respect afgedwongen. Het zijn brutale dieren met rode ogen. 

De eenden bleven op afstand. Vandaag heb ik voor hen een pvc regencape gemaakt, afgezet met parels en een paars avondtoilet met pailletten en een strik, geïnspireerd op Gucci. Totdat ik mijn naald in het gras verloor. Loop niet met je blote voeten door het gras. Er ligt ergens een naald. PAS OP!

De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in Vondel CS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Mathijs Gomperts - In IJsland

Mathijs Gomperts (1988) is dichter en worstelaar. Hij werd geboren in Amsterdam alwaar hij zijn jeugd doorbracht. Na enkele emigraties naar onder andere Parijs, Berlijn en New York studeerde hij aan de Universiteit van Amsterdam af in de filosofie. In februari 2016 verscheen zijn debuutbundel 'Zes' bij uitgeverij Van Oorschot.

De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in Vondel CS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Jante Wortel uit Het beest

Jante Wortel (1996) schrijft proza en poëzie. Ze is vierdejaarsstudent Creative Writing, en won in 2016 de voorronde van Write Now! Groningen. Ze droeg voor bij o.a. het Wintertuinfestival, Dichters in de Prinsentuin en Literaire Hemel. Als je haar zou vragen waar ze het meest over schrijft, luidt het antwoord: ‘ongemak, al komen er ook vaak baby’s of beesten in voor.’ Op dit moment is haar favoriete plek om te schrijven aan een houten tafel, met uitzicht op de slaapkamer van de overburen.

Hallo!

Vandaag is mijn eerste dag in de Torenkamer! Met tromgeroffel werd hij onthuld, een mooie lichte ruimte met prachtig uitzicht op een het zonnige park. Uit het raam zie ik eenden in het water dobberen. Zij zullen de komende dagen de modellen zijn voor mijn nieuwe project, geïnspireerd op de romantische landschapsstijl van het Vondelpark.

De illusie van de wilde natuur, voor onze recreatie, wil ik vertalen naar dieren van het park. Ik heb gekozen voor eenden omdat die veel interactie hebben met mensen. Denk aan het (omstreden) eendjes voeren. Ik wil de eend nog mooier en fotogenieker maken voor onze beleving van de kunstmatige natuur. Daarvoor ga ik antropomorfe eenden accessoires maken, geïnspireerd op de catwalk trends van dit moment. Vanmiddag heb ik eendjes gekeken voor de mogelijkheden van de accessoires. Wat dacht je bijvoorbeeld van een drijvende ketting die achter een eend aan zwemt zoals zijn pijltjes? Misschien wel in de vorm van een cape of bruidssleep?

De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in Vondel CS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Joost van Driel uit In het museum

Joost van Driel werkte als historische letterkundige aan verschillende universiteiten. Over middeleeuwse literatuur schreef hij de boeken Prikkeling der zinnen en Meesters van het woord. Joost van Driel schreef recensies en essays voor onder meer de Reactor en De Groene Amsterdammer. In de slaapservice draagt hij voor uit zijn enthousiast ontvangen debuutroman In het museum. Het boek dat van de Trouw de kwalificaties ‘invoelend, ragfijn en met humor beschreven’ kreeg. 

Ik word wakker met het zware besef dat dit alweer mijn laatste dag in de torenkamer is. Nog één dag kan ik genieten van mijn hok, het gebouw, het park, de stad en het zonovergoten terras van VondelCS. En ik begin met dat laatste, onder het genot van een rijk ontbijt en verse jus d’orange.

Meegenomen heb ik zo’n twintig beelden, de laatst overgebleven werken in de afvalrace voor de eindselectie. Blijkbaar geeft een croissant met marmelade me een zeker gevoel, want binnen no-time is de selectie geslonken tot acht foto’s. Ik maak de keuze om drie verschillende nabewerkingen van een foto te combineren. Ook vouw ik een ander van een liggend naar een staand beeld. Einduitslag: een samenhangende serie van vijf beelden.

Terug in de toren ga ik aan de slag met de definitieve bewerking. Ik bereid de foto’s voor op het printen en stuur ze naar het lab. Aan het einde van de middag kan ik ze daar ophalen. Dat geeft me mooi wat tijd om te reflecteren, nog één keer te genieten van het zonnige Amsterdam en om deze laatste blog te schrijven. 

Als ik terugkijk op mijn week in de torenkamer, ben ik tevreden. Ik heb meer aaneengesloten tijd dan ooit kunnen nemen om werk te produceren en erop te reflecteren. Met het eindresultaat ben ik ook blij, ik heb zin om het te exposeren. Daarnaast is de energie in het gebouw, op het kantoor en in de toren erg fijn geweest, heb ik heeeeeerlijk gegeten, heb ik veel geleerd van onder andere de tafelgasten tijdens de radio-uitzendingen, genoten van de indrukwekkende live-muziek die er was en toch ook wel gewoon van (het uitzicht op) het Vondelpark. En zon; jij maakte het af.

De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in Vondel CS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Pieter Boskma - gedicht uit Doodsbloei

Pieter Boskma (1956) publiceerde veertien dichtbundels, alsmede de novelle Een foto van God (1993), het romangedicht De aardse komedie (2002) en de verhalenbundel Westerlingen (2006). Doodsbloei verscheen in 2010, een van zijn meest geprezen en gelezen bundels. Daarna verschenen de eveneens succesvolle bundels Mensenhand (2012, Ida Gerhardt Poëzieprijs 2014) en Zelf (2014, Poëzieclubkeuze 2015, Nominatie VSB Poëzieprijs 2016). Zijn veertiende dichtbundel is Tsunami in de Amstel.

Foto: Koos Breukel