Arnon Grunberg (Amsterdam, 1971) is een gevierde en vaak bekroonde romanschrijver, woonachtig te New York. Grunberg schrijft columns, essays, recensies, korte verhalen en reportages voor veel kranten, weekbladen en literaire tijdschriften. Daarnaast heeft hij bijdragen geleverd aan diverse Europese en Amerikaanse kranten en tijdschriften. Zijn werk is vertaald in negenentwintig talen.

Het tweede bestand
Hoewel Christus, het computervirus dat de wereld onherkenbaar zou veranderen, in alle toonaarden zwijgt, blijft Lillian in het diepste geheim doorwerken aan Christus II, dat de volgende fase van de omwenteling moet inluiden – de fase van de liefde. ‘Wat is liefde anders dan het liefdevolle woord? De begrijpende blik kan iedereen erbij fantaseren als het liefdevolle woord eenmaal is gevallen.’ Op haar zolderkamer wacht Lillian geduldig tot het verkruimelen van de wereld gaat beginnen. Maar er is nog een virus, dat zich in Lillian zelf, de menselijke broedmachine, heeft genesteld. Het noodlot zit in haar buik en zij moet het een wending geven.

Ivo Janssen studeerde bij Jan Wijn aan het Sweelinck Conservatorium in Amsterdam. Janssen won diverse prijzen en maakte in 1988 zijn debuut in het Concertgebouw van Amsterdam. Tussen 1994 en 2006 maakte Janssen voor zijn eigen label VOID Classics opnamen met het complete klavierwerk van Johann Sebastian Bach. Janssen geniet verder bekendheid als speler van kamermuziek en deelde het podium met artiesten zoals saxofonist Arno Bornkamp, cellist Heinrich Schiff, het Matangi Quartet en het Calefax Rietkwintet. Ook treedt Janssen op met de schrijfster/dichteres Anna Enquist.
Foto: Merlijn Doomernik

Guitar Vibes is het nieuwe album van gitarist Izhar Elias. Over het album zegt hij: "Dit album laat de veelzijdigheid van de gitaar horen. Tegenwoordig veranderen en vervagen grenzen tussen de verschillende muziekstijlen steeds meer. Op het album hoor je invloeden uit de klassieke muziek, avant-garde, Caribische muziek, Spaanse folklore, flamenco, Arabische muziek, blues, Argentijnse tango en zelfs trip-hop en heavy metal.”
Op de cd wordt hij bij sommige werken begeleid door het Matangi Quartet, zij komen ook mee vanavond.

Mariët Meester (1958) schrijft zowel fictie als non-fictie. Een belangrijk thema in haar eerste romans is de tegenstelling tussen cultuur en natuur, dood en leven, man en vrouw. Haar latere romans draaien om de dilemma’s die de mens ondervindt wanneer hij in moeilijke omstandigheden zijn medemenselijkheid probeert te bewaren. ‘De tribune van de armen’ is haar nieuwste boek.

De tribune van de armen
Terwijl ze met een ezeltje van Sevilla naar Granada trok, deed Mariët Meester een raadselachtige ontdekking: tijdens een van de paasprocessies in de Semana Santa wordt elk jaar een veroordeelde crimineel vrijgelaten uit de gevangenis van de provincie Málaga. Om de achtergrond van deze traditie te ontrafelen vestigt ze zich in Málaga-stad, waar ze vanaf de Plaza de los Cristos, midden tussen de gitanos, het leven in Andalusië schetst.De tribune van de armen gaat over een eeuwenoud en uniek gebruik, over het zoeken naar troost in de roes van de nacht, maar vooral over het verlangen naar menselijkheid.

Het hoorspel 'Geen Noot Onschuldig' vertelt het verhaal van Frieda Belinfante, verzetsheld en de eerste vrouwelijke dirigent van Nederland. Regisseur Peter te Nuyl maakte voor het radioprogramma 'Opium' op Radio 4 deze 16-delige serie. Jacqueline Blom speelt Frieda Belinfante in dit hoorspel, gebaseerd op het boek 'Een schitterend vergeten leven' van Toni Boumans. De muziek, opnieuw ingespeeld door het ooit door Frieda gedirigeerde Sweelinck Orkest, is de motor en context van het verhaal. Krijn ter Braak speelt de rol van de cello, de alwetende en fictieve verteller.

'Geen Noot is Onschuldig' is te horen vanaf 10 april in 'Opium' om 23.45 uur.

Celliste Doris Hochscheid en pianist Frans van Ruth zijn waardige pleitbezorgers van de Nederlandse muziek. Samen met andere musici namen zij de muziekfragmenten op die in het hoorspel ‘Geen noot is onschuldig’ te horen zijn.

Ik heb een keerpunt bereikt. Ik heb vier beelden af en het voelt goed. Het lijkt wel alsof ik overal positiviteit zie vandaag. Alsof mijn stemming synchroniseert met de wereld om mij heen. Vanochtend in de trein zag ik een man een oudere vrouw helpen uitstappen en terwijl ik door Amsterdam aan het lopen was zag ik een jongen zijn kleine zusje redden van het fietspad waar ze op af rende. Het is een rustige, ontspannen dag. Zelfs de lucht lijkt rustiger dan gister. De laddertrap in het Torenkamertje had ik de eerste dag tot kast gebombardeerd en eigenlijk is dat een perfecte afspiegeling van hoe ik werk. Opgeruimd en met zoveel mogelijk bewegingsruimte. Het is een installatie geworden van mijn werkproces door de week heen. Ik heb er een fotoserie van gemaakt die ik zometeen nog even ga afwerken. Vanavond neem ik even een pauze. Morgen weer een nieuwe dag.

Joost van Driel (1976) debuteert als romanschrijver met 'In het museum'. Van Driel is leraar Nederlands op een school in Middelburg. Hij studeerde Nederlands in Leiden en was daar ook verbonden aan de universiteit.

In het museum
David Schijndels, een jongen van zes jaar, is geobsedeerd door dinosauriërs. Samen met zijn flamboyante vader bezoekt hij het natuurwetenschappelijk museum van Brussel. Fascinerende reisjes die geheim moeten blijven voor zijn labiele moeder. Op een dag laat Davids vader hem achter bij de aantrekkelijke Sarah. En terwijl zijn vader een dubbelleven leidt, zwerft David door het museum, in een wonderlijke wereld waarin hij almaar meer verdwijnt, op een wijze die hij zelf nooit had durven hopen.In het museum is het verhaal van de liefde tussen vader en zoon, van de fantasie van een jongen en het verraad van volwassenen, van het verborgenleven in dode fossielen.

De sopraan Laetitia Gerards (1993) studeerde klassiek zang aan het Conservatorium van Amsterdam. In 2013 won Gerards het Prinses Christina Concours. Een jaar later ontving ze van Het Concertgebouw de Young Talent Award. 

Nadat Laetitia en de pianist Ramon van Engelenhoven (1995) beiden het Prinses Christina Concours wonnen, ontstond er een samenwerking. Op uitnodiging gaven zij een reeks concerten, waaronder een in Italië.

Het Brackman Trio (Tim Brackman – viool, Kalle de Bie – cello, Anne Brackman – piano) is opgericht in 2009. Al snel was het trio succesvol tijdens concoursen: in 2010 won het een tweede prijs en de Ensemble Aanmoedigingsprijs bij het Prinses Christina Concours en in 2011 won het zowel de juryprijs als de publieksprijs bij het Entrée Kamermuziek Concours in de Kleine Zaal van het Concertgebouw te Amsterdam.

Deze prijzen vormden het startsein voor een bloeiende concertpraktijk. Inmiddels treedt het Brackman Trio veelvuldig op in binnen- en buitenland en is het regelmatig live te horen via de radio. Zij traden op tijdens o.m. het Stift Festival, het Orlando Festival en het Internationaal Kamermuziek Festival Utrecht.Het repertoire van het Brackman Trio omvat werken van de vroegste pianotrioliteratuur tot en met eigentijdse composities. Ze volgden daarvoor lessen bij o.m. Liza Ferschtman en Peter Brunt. 

In 2014 volgde het trio op uitnodiging lessen in Wenen bij Avedis Kouyoumdjian, oprichter van het Joseph Haydn Institut für Kammermusik und Spezialensembles. Bij hem verdiepten zij zich in de uitvoeringspraktijk van het laat-klassieke en vroeg-romantische repertoire.

De Italiaans Nederlandse pianist Paolo Giacometti is te gast , hij maakt deel uit van het Hamlet Piano Trio, bestaande uit violiste Candida Thompson, celliste Xenia Jancovic en Giacometti op de piano. Na het succesvolle debuutalbum met piano trio’s van Mendelssohn, koos het trio dit keer voor werken van Beethoven.

Giacometti speelt op een fortepiano uit 1815 de Salvatore Lagrassa piano. De hoofdwerken zijn Opus 70 1 en 2 gevolgd door de variaties over ‘Ich bin der Schneider Kakadu’, variaties op een bekend volksliedje.

Paolo Giacometti is geboren in Milaan, maar groeide op in Nederland en studeerde bij Jan Wijn aan het Conservatorium van Amsterdam. Hij verwierf bekendheid door zijn opnames met onder meer de cellist Pieter Wispelwey en hij nam de complete pianowerken van Rossini op.

Vorig jaar bracht hij samen met bariton Thomas Oliemans de liederencyclus Dichterliebe van Robert Schumann.
Foto: Jonas Sachs

Vandaag heb ik mijn stoel verplaatst. Ik heb nu geen uitzicht meer op het Vondelpark maar wel veel meer ruimte op de vloer. Ik ben aan het schilderen en fotograferen geweest maar ik heb nog niet het gevoel dat ik tot de juiste beelden kom. Enerzijds ben ik veel productiever dan normaal, maar aan de andere kant voelt het alsof ik een soort 'massaproductie' van beelden aan het maken ben. De beelden zijn het, op een enkeling na, net niet. Opeens bedenk ik me dat dit een perfecte analogie is voor werkdruk in de maatschappij. Ik wilde hier voorheen altijd neutraal over blijven, maar het is moeilijk te negeren dat de meeste mensen dagelijks veel te veel stress ervaren. Of dit per se door ons werk, onze cultuur of een andere factor wordt veroorzaakt laat ik hier buiten, anders wordt dit blogbericht een heel boekwerk. Ik denk dat een grote oorzaak wel degelijk de druk om te presteren is, en dat bereik je meestal door keihard te werken. Er zijn voordelen verbonden aan hard werken. Zonder onze werklust hadden we ons waarschijnlijk een stuk minder comfortabel gevoeld en hadden we minder kansen op gezondheidsgebied. En ik moet niet vergeten dat hard werken tot een mooie persoonlijke ontwikkeling kan leiden. Sommige mensen genieten ook van hard werken. Maar waar ligt de grens tussen ontwikkeling en ongezond gedrag? Ik neig nu het sterkst naar het idee van 'nadelen wegen op tegen de voordelen'. Mijn idee is dat de druk om te presteren in onze maatschappij te hoog is en dat de vrijheid om tot écht grote hoogtes te komen hierdoor geminimaliseerd is. Ik denk dat de maatschappelijke druk om te presteren vaak ook een onvoldaan gevoel met zich mee brengt. Alles moet snel en in maximale hoeveelheid. Maar als de tijd niet rijp is kun je het product beter nog niet plukken. Dat we die tijd niet altijd krijgen of nemen geeft geloof ik veel stress. Na vandaag kan ik dus stellen dat een druk op productiviteit soms averechts werkt. En daarbij maakt het niet uit of deze nou wordt opgelegd door een externe factor of door jezelf. Ik stap weer uit mijn gedachtes en bekijk de 4 potten verf die ik heb meegenomen. Primaire kleuren. Een restrictie daagt wel uit tot creatief denken. Hoe minder kleuren ik heb hoe creatiever ik verschillende kleuren probeer te krijgen door middel van mengen. Zal de maatschappelijke druk als restrictie op vrijheid ons misschien vooruit kunnen brengen? Zou het ons juist tot nieuwe belangrijke of interessante inzichten kunnen brengen? Terwijl mijn verfpotten steeds leger worden raakt mijn hoofd steeds voller met gedachtes. Tijd om over te schakelen naar dag drie.