Lief en licht moet ze zijn. En dat dat hoofd zo verschijnt uit het gele vlak -dat vind ik goed. Dat blijft zo. Maar de peuk moet nog wel echt een peuk worden. En dat is een probleem, want de peuk valt in het gele vlak. 
En het gele vlak -dat vind ik goed. 
Dat blijft zo. 

Misschien is de peuk wel helemaal niet zo belangrijk. Misschien is juist belangrijk hoe de lippen om de peuk heen zitten en is het dus juist belangrijk dat de peuk niet echt een peuk is.

De lippen zijn twee streepjes. Ze lijken op die van mama. En ze zijn nog niet goed. Ze moeten óf meer lippen worden óf meer twee streepjes -een beetje van allebei vind ik niet goed. Het roze vind ik tof. En het vlak achter de figuur, dat groene gebloktige -dat is geen woord, maar als het een woord was, dan vond ik het een mooi woord-  dat groene gebloktige, dat vind ik ook goed. Vooral in contrast met het roze.

Peuk-achtig moet de peuk zijn. 

Ik ken mensen die roken in hun toilet. Dat kan je dan zien aan de gele stukjes op de rand van de wasbak. Een beetje zo geel als het vlak waar dat hoofd uit verschijnt. Ik stel me dan zo voor dat ze dan ook koffie meenemen. Want koffie en een peuk, dat poept gewoon fijn.

’Uit mijn boekje ‘Zwarte gal’

Ik werk meestal van associatie op associatie; dingen overlappen elkaar. Soms zie je dat letterlijk in mijn werk terug. Vanavond ga ik naar de livemuziek luisteren, hier bij VondelCS. En daarbij vraag ik mezelf:

Welke kleuren heeft deze muziek?
en
Als deze muziek een boom was, hoe zag die er dan uit? ?

En dat ga ik dan morgen in een nieuw werk stoppen. 

De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in Vondel CS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Yolanda Entius uit de roman Abdoel en Akil

Yolanda Entius (1961) studeerde geschiedenis en ging naar de toneelschool. Ze werkte jarenlang als actrice en regisseuse. In 2005 debuteerde ze met de roman Rakelings, die werd bekroond met de Selexyz Debuutprijs. Daarna volgden Alleen voor helden, De gelukkigen en Het kabinet van de familie Staal. Deze laatste roman stond op de longlist van de AKO Literatuurprijs en werd genomineerd voor de Opzij Literatuurprijs. Recent verscheen van haar hand de roman Abdoel en Akil.

Foto: Tessa Posthuma de Boer

De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in Vondel CS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Vrouwkje Tuinman uit Afscheidstournee

Vrouwkje Tuinman (1974) publiceerde drie romans en vijf dichtbundels, waarvan Sanatorium de meest recente is. In 2016 verscheen haar vierde roman Afscheidstournee. Ze schreef teksten voor familievoorstellingen van het Nederlands Blazers Ensemble, Amsterdam Sinfonietta, violiste Janine Jansen en pianist Jeroen van Veen.
Foto: Keke Keukelaar

De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in Vondel CS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Jeroen Thijssen - fragment uit de roman Hazer

Jeroen Thijssen (20 mei 1959) is een Nederlandse schrijver. Hij studeerde journalistiek en geschiedenis en werkte onder andere voor Trouw (krant), Kassa, Dit is de Dag en Foodies. Jeroen Thijssen is schrijfdocent bij de Schrijversvakschool en bestuurslid bij de Vereniging voor Letterkundigen.

Na een nacht vol goede slaap word ik op deze woensdagochtend wakker met het gevoel dat mijn lichaam in een blok beton is veranderd. Hoe lang heb ik wel niet geslapen? Ik slaak een zucht van opluchting als ik er achter kom dat de middag nog een aantal uur op zich laat wachten. Ervan overtuigd dat vandaag anders (en vooral beter) wordt dan gisteren snel ik me naar de sportschool om mezelf eens goed wakker te schudden. Het helpt.

Eenmaal teruggekeerd in de Torenkamer werp ik een blik op de tekeningen en collages die gisteren zo'n grote teleurstelling vormden. Het duurt niet lang voor ik me realiseer dat ik me weer eens totaal heb laten meeslepen in mijn frustratie (iets waar ik een bijzonder groot talent voor heb) en niet in staat was de kwaliteit van deze werken in te zien. In feite heb ik een aantal blauwdrukken voor schilderijen voor me liggen die wel eens van grote waarde zouden kunnen zijn. Ik besluit dat ik het anders moet benaderen: wat ik deze week ga maken leidt niet tot één eindproduct, maar tot een serie op kleine schaal uitgevoerde ideeën. En is dat niet eigenlijk precies waarom ik hier zit?
Ook de moeite die ik gisteren had met het feit dat ik collages aan het maken was komt me irrationeel voor, dit doe ik namelijk in al mijn werk. Het enige verschil is dat ik nu foto's gebruik die door iemand anders zijn gemaakt in plaats van zelf een beeld te schilderen. De keuzes maak ik nog steeds zelf. Ik construeer nog steeds zelf het beeld. Dit is het inzicht dat ik op deze grauwe woensdag even nodig had.

Vandaag wandel ik opvallend minder dan de rest van de week, maar in dit geval is dat een goed teken. Het aantal tekeningen en collages dat ik maak groeit niet alleen aanzienlijk, er zitten ook nog eens steeds meer elementen tussen waar ik enthousiast over ben. Ik begin langzaam te geloven dat de serie die ik aan het einde van de week af wil hebben er ook echt gaat komen. Bovendien schiet me, wanneer ik even klaar ben met mijn schetsboeken en toch maar weer een eindje ga lopen, eindelijk de zin te binnen waar ik de afgelopen dagen op heb gewacht. Bij terugkomst schrijf ik zo een aantal pagina's in mijn notitieboekje vol. Zoals met wel meer schetsen het geval is is niet alles even zinvol, maar ook hier zitten fragmenten tussen die me de komende dagen ongetwijfeld van pas gaan komen. De eerste gedichten beginnen zelfs al voorzichtig vorm te krijgen. Wie weet wordt het nog wat met dat schrijven deze week!

's Avonds laat ik me voor de eerste keer deze week, op een fles wijn na helemaal alleen, in het gebouw opsluiten om nog wat ideeën uit te werken en te lezen. Het idee dat ik morgen als ik wakker word al op de plek ben waar ik moet zijn maakt dat ik er nog meer zin in krijg.
Morgen wil ik nog wat aanvullingen op mijn serie maken en de verdwaalde elementen die nu nog in de ruimte zweven een plek geven, de losse flodders van de nieuwe stappen onderscheiden en uiteindelijk een mooi overzicht samenstellen om vrijdag te presenteren. Een onbewogen dag zal het in elk geval niet worden. Maar nu eerst stilte en duisternis!

De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in Vondel CS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Mensje van Keulen uit Schoppenvrouw

Mensje van Keulen werd op 10 juni 1946 geboren in Den Haag als Mensje Francina van der Steen, roepnaam Mennie. Ze heeft een zoon en woont in Amsterdam. Van 1970 tot 1972 was ze redacteur van Propria Cures waarvoor ze schreef en literaire en politieke cartoons tekende. Hierna maakte ze te zamen met o.a. Gerrit Komrij, Theo Sontrop en Martin Ros acht jaar deel uit van de redactie van het literaire tijdschrift Maatstaf. Haar eerste verhaal (Een bruiloft) werd gepubliceerd in 1969 in Hollands Maandblad. Haar debuut Bleekers zomer verscheen in 1972. Met de woorden : 'Dit is het,' begon de eerste recensie (door K.L. Poll in NRC Handelsblad) op deze bejubelde en al vele malen herdrukte roman die inmiddels tot de klassieken in de Nederlandse literatuur wordt gerekend. In het autobiografische Olifanten op een Web (1997), dat Mensje naar aanleiding van de dood van haar moeder schreef, is veel over haar jeugd, latere belevenissen en haar schrijverschap te vinden.

De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in Vondel CS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoor je:

Froukje van der Ploeg - Val

Froukje van der Ploeg is dichter en woont en werkt in Amsterdam. Ze ontving de Hollands Maandblad Poëziebeurs en werd genomineerd voor de J.C. Bloemprijs. Ze is met grote regelmaat te gast op festivals en schrijft ook in opdracht. Ze publiceerde drie succesvolle bundels bij Uitgeverij Nieuw Amsterdam. Kater in 2006, Zover in 2013 en Dit is hoe het ging in 2016.

Foto: Eduard Dieters