Het is alweer mijn laatste dag in de torenkamer. Ik zet een nieuwe tekening op. De dag gaat snel, de kamer wordt steeds voller, overal liggen losse onderdelen waarmee ik mijn tekening opbouw. Aan het eind van de dag is ook dit werk klaar en ligt de vloer vol met reststukken, als splinters van papier en karton. Tijd om de werken voorzichtig naar de studio beneden te brengen voor de uitzending. Ik woon voor het eerst de hele uitzending bij. Frank Lammers vertelt over zijn geëngageerde monoloog in de theatervoorstelling over Marx, waarin hij Marx als dode ziel speelt die terugkijkt op hoe zijn filosofie in de maatschappij tot uiting is gekomen en verteld hoe zijn ideeën eigenlijk bedoeld waren. Ik ben benieuwd geworden naar de voorstelling, vooral naar het deel waar Frank Lammers als Marx zich op het publiek richt. Ik luister naar de mooie muziek van het Trio Laetum. Muziek live in al zijn driedimensionaliteit ervaren, blijft het beste. Fijn om hier zo te zitten en op te kunnen gaan in de muziek. We hebben het over mijn werk en Frank Lammers noemt mijn werk een schip wat uit elkaar spat, een mooie vergelijking en daar is mijn werk ook vrij op gebaseerd; op de zeevaart en op de industrie die ooit in de Zeeheldenbuurt aanwezig was.

Dit weekend ruim ik de torenkamer leeg en werk ik thuis verder aan de laatste werken. Volgende week is tijd voor de opbouw en vanaf 25 februari zullen mijn werken dan te zien zijn, verspreidt over de verschillende etalages.

De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in Vondel CS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Eva Meijer uit Het vogelhuis

Eva Meijer (1980) is beeldend kunstenaar, filosoof, schrijver en singer-songwriter. Ze publiceerde eerder korte verhalen en poëzie in literaire tijdschriften. Haar debuutroman Het schuwste dier (2011) werd genomineerd voor de Academica Literatuurprijs, de Gouden Boekenuil en de Vrouw&Proza Debuutprijs. In 2013 verscheen Dagpauwoog. Ze promoveert momenteel aan de Universiteit van Amsterdam op een onderzoek naar politieke stem van dieren. Begin 2016 verscheen Dierentalen, waarin ze talen van niet-menselijke dieren bespreekt, en de vraag wat taal eigenlijk is. Haar derde roman Het vogelhuis verscheen in september 2016, won de Lezersprijs van de BNG Bank Literatuurprijs, is genomineerd voor de Libris Literatuur Prijs en zal worden vertaald in het Duits en Engels. Dierentalen zal ook in het Duits vertaald worden.

Foto: Irwan Droog

De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in Vondel CS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Erik Lindner - Berlin Berlin

Erik Lindner (1968) is dichter en schrijver. Hij debuteerde in 1996 met de dichtbundel Tramontane. Daarna volgden de bundels Tong en Trede, Tafel, Terrein en Acedia. In 2013 verscheen Naar Whitebridge, zijn eerste roman. Zog is de eerste dichtbundel van Lindner die bij Van Oorschot verschijnt.

’s Nachts word ik wakker van een geluid dat ik eerst niet kan plaatsen, maar dan bedenk ik me dat het een onderdeel van mijn tekening is dat naar beneden komt. Mijn tekening komt tot leven, nou ja eigenlijk stort er gewoon een deel in. Iets wat ik soms in mijn tekeningen ook probeer te suggereren, maar in het geval is het wel heel letterlijk.

Dit is de manier waarop ik werk. Ik zoek in mijn tekeningen naar de juiste compositie door de ruimtelijke elementen tijdelijk vast te zetten met tape en ze te plaatsen en verplaatsen totdat het klopt. Met mijn kleine tekeningen (A3-A4) werkt dit prima, maar in deze grotere tekeningen heb ik af en toe last van de zwaartekracht. Ach ja maar veel foto’s maken tussendoor, zodat ik weet hoe het hing als het valt. En morgen (of vandaag dus) knopen doorhakken en alles definitief vast zetten, een goeie drijfveer.

Ik moet ineens denken aan mijn vroegere bovenbuurman die thuis een antiquariaat had en meer, maar vooral ook minder stabiele boekenkasten, bouwde met losse planken en stenen. Zijn hele huis (een kleine 50 vierkante meter) stond tot de nok toe vol, je kon er nauwelijks tussendoor. Een keer in de zoveel tijd stortte er weer een stapel naar beneden en hoorde ik door het geluid van de vallende boeken mijn buurman vloeken en steevast roepen: “Blijf nou toch eens ligguh.” Of het hielp weet ik niet, maar als er deze week weer eens een aantal onderdelen naar beneden valt roep ik geluidloos in mijn hoofd af en toe iets soortgelijks.  

Deze dag wil ik dus besteden aan het afmaken van tekening nummer een om vervolgens door te gaan met nummer twee en drie. Rond de middag hoop ik klaar te zijn met de eerste. Maar zoals altijd duurt het langer dan gehoopt. Bijschaven, bijpoetsen, de juiste manier van bevestigingen bedenken… laat in de avond is nummer een dan toch klaar. Ik ben blij met het resultaat. Nu een ruwe schets voor nummer twee, zodat ik weet hoe ik morgen verder wil. Een groot aantal losse onderdelen is al klaar en liggen veilig op de grond te wachten op hun definitieve plek.

De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in Vondel CS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Hannah van Binsbergen uit Kwaad gesternte

Hannah van Binsbergen schrijft gedichten. In juni van het vorige jaar kwam haar debuutbundel Kwaad gesternte uit, die onlangs bekroond is met de Herman de Coninckprijs voor beste debuut en de VSB poëzieprijs. Ze woont in Amsterdam.

De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in Vondel CS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Thomas Verbogt - Vers

Thomas Verbogt (1952) debuteerde in 1981 met de verhalenbundel ‘De feestavond’. Sindsdien schreef hij vele romans, verhalenbundels en toneelstukken. Bekende titels van zijn hand zijn ondermeer de bundels ‘Echt iets voor jou’ en de romans ‘Perfecte stilte’ en ‘Kleur van geluk’. Verbogt wordt vooral geprezen om zijn melancholieke en lichte toon en zijn filmische manier van vertellen. Ook met zijn humoristische korte verhalen bindt hij veel lezers aan zich. In onze Slaapservice leest hij columns voor uit zijn bundel 'Wat is precies de bedoeling?'

De afgelopen weken heb ik mijn spullen verzameld voor de torenkamer, materiaal, maar  vooral ook ideeën. Met een lading karton, metaaldraad, rollen papier, foto’s en de ideeën als globale schetsen in mijn hoofd vertrek ik vandaag naar het Vondelpark, het geluid van de drilboren die bij mij thuis mijn kamer binnendringen achter me latend. Het is een stralende dag de zon breekt door de wolkenlucht de torenkamer binnen, onder mij de vijver waarin eenden en meeuwen zich rustig mee laten drijven. Vanuit het andere raam kijk ik uit op een huis wat in de steigers staat, ik voel me gelijk thuis. En wat een stilte. Ik pakken mijn spullen uit en hang mijn papier op. Eens kijken met wat voor tekeninstallaties ik hier aan het eind van de week vandaan kom.