Vandaag ben ik om 6 uur s' ochtends opgestaan om zo lang mogelijk aan het project te kunnen werken. En het gaat goed! Ik begin er handig in te worden en het gaat een stuk sneller dan gisteren. Het werk groeit vanzelf. Ik hoef er niet meer zo over na te denken. Alles volgt elkaar logisch op. Gelukkig zorgen de mensen van de redactie goed voor me. Ze halen lunch zodat ik niet hoef te stoppen met tekenen. Zo haal ik mijn deadline wel! Een uurtje voor de uitzending ben ik opeens klaar. Ik kan nog even opruimen voordat ze straks mijn kamertje binnenlopen. Dat is ook wel nodig, want het is een bende. Overal liggen losse stukjes filament en vellen papieren.

Na de uitzending trek ik het werk los van de muur en leg het op de grond. Hij komt er in één stuk af en de muur eronder is ook nog heel. De reis naar huis met het openbaar vervoer heeft hij tegen alle verwachtingen in overleefd. Eerst in een overvolle tram door Amsterdam, dan door werkzaamheden behoorlijk omreizen met de trein naar Den Haag en als laatste nog een tram naar huis. Onderweg spreken mensen mij aan over het werk. De conducteur noemt het een dromenvanger; dat vind ik wel een mooie vergelijking. Eenmaal thuisgekomen kijk ik terug op een erg productieve week. Heel erg bedankt dat ik dit zo mocht doen!

De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in Vondel CS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Peter Theunynck - Walvissen

Peter Theunynck (1960) is een duizendpoot die woont en werkt in Antwerpen. Hij doceert Nederlands aan anderstalige analfabeten, is freelance tekstschrijver, dichter, biograaf, romancier en scenarist van graphic novels. In 2016 verschijnen van hem twee boeken bij de Wereldbibliotheek: de graphic novel, Nel. Een zot geweld, die hij samen met Lies Van Gasse maakte, en de roman De Slembroucks. Hij is vooral bekend als dichter en biograaf. Tot hiertoe publiceerde hij 7 dichtbundels. De meest recente is De benen van de hemel (2014). In 2015 werd hij bekroond met de Ger Fritz Prijs voor het mooiste Eenzame Uitvaart gedicht.
www.petertheunynck.wordpress.com

De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in Vondel CS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Marjolijn van Heemstra uit En we noemen hem

Marjolijn van Heemstra studeerde godsdienstwetenschappen in Amsterdam, is als theatermaker verbonden aan het Ro theater in Rotterdam, geeft boeken uit bij Das Mag en is columnist voor dagblad Trouw. 
Foto: Maarten van der Kamp

Gisteren om tien uur de laatste lijnen van de ondertekening gezet. Op de valreep verzonnen wat er op de tafel in de tekening moet komen te liggen. Het is de tafel van de wetenschapper die mijn nieuwe diersoort heeft ontdekt, het dier waar ik nu het oog van aan het uittekenen ben.

Je ziet studieboeken, aantekeningen en een potlood liggen. En potten met sterk water, die klaar staan om het dier in te conserveren. Centraal op de tafel ligt een boek, met op de open bladzijde een minitekening van het nieuwe dier. Ik vind het wel passend dat het oog van mijn dier nu eigenlijk naar zichzelf kijkt, naar de ontdekking van zijn bestaan. Net zoals de reflecties van het Torenkamertje in het oog in de avond in een oneindige loop terechtkomen met de reflecties van het raam van de Torenkamer.

Maar nu is het woensdag en het blijkt een rommeldag te worden. Het verstevigen van de onderlaag tekening met transparante lijnen duurt veel langer dan ik had verwacht. Als ik straks in de lucht ga bouwen zal de tekening een stuk zwaarder worden. Er is een kans dat hij dan niet meer aan de muur blijft plakken en naar beneden valt. Ik moet er dus voor zorgen dat alle losse onderdelen in de tekening aan elkaar vastgelijmd zitten en dat de gehele tekening aan de waslijn hangt. Het is een saai klusje, al die transparante lijnen. De truc is dat je het niet ziet, maar daardoor lijkt het alsof ik uren zit te tekenen met een wit potlood op wit papier. Op de foto heb ik met een rode pijl aangegeven waar de transparante lijn zit.

Eindelijk ben ik klaar met het verstevigen, maar dan dient zich het volgende probleem aan: Hoe maak je dat eigenlijk, zo’n bolling in het oog? En hoe bol moet hij dan staan? Ik maak dankbaar gebruik van een stukje muur dat haaks op de muur van de tekening staat en probeer verschillende dieptes uit. Een erg grote bolling is natuurlijk gaaf, maar dan heb je meer kans dat het geheel slap begint te hangen door het gewicht. Een erg platte bolling is dan weer een beetje flauw, want dan zit er maar een klein beetje diepte in.

Een paar testjes met het ruimtelijk maken leert me dat ik erg netjes en nauwkeurig zal moet werken om het geheel zo stevig mogelijk te maken. Dat wordt dus straks alles netjes afmeten en uitrekenen. Het doet me denken aan een bouwpakket, alleen dan één die je zelf nog helemaal moet verzinnen en maken, voordat je hem in elkaar kan zetten. Ik ben wel erg tevreden dat het eerste kleine stukje omhoog staat. Ik was daarnet even het vertrouwen kwijt dat het zou werken. Enigszins gerustgesteld kan ik verder.

Toch niet, pen stuk! Hij maakte gedurende de dag al een steeds ratelender geluid, dus ik was er al bang voor. Zo is de rommeldag helemaal compleet. Na wat zoeken op internet en bellen met de klantenservice, vind ik een winkel waar ik een 3D-pen morgenochtend om 9 uur op kan komen halen. Pfff, wat een dag! 

De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in Vondel CS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Idwer de la Parra uit de bundel Grond

Idwer de la Parra (1977) is werkzaam als tuinman. Daarnaast schrijft hij af en toe een gedicht. Zijn debuutbundel Grond verscheen september 2016 bij De Bezige Bij.

Foto: Keke Keukelaar

De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in Vondel CS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Robin Barry uit Papegaaienbehang

Robin Barry (1991) studeert Creative Writing aan ArtEZ hogeschool voor de kunsten. In 2016 kreeg ze met haar verhaal Margjes verticale tuin een eervolle vermelding in de finale van Write Now! en nam ze deel aan het Das Mag zomerkamp voor jong literair talent.

Vandaag eindelijk naar VondelCS. Van te voren had ik een heel uitgewerkt plan gemaakt voor een plafondtekening. Ik wist niet precies wat ik nodig zou hebben om het werk te kunnen maken, dus ik heb allerlei soorten gereedschap en spullen meegenomen: een waslijn, hamer, spijkers, een rolmaat, meters filament, 3D-pen; echt van alles. Het lijkt wel alsof ik ga kamperen!

Met een zware backpack kom ik aan bij het Torenkamertje. Ik maak mijn bedje op voor de komende vijf dagen en kijk uit het raam naar het Vondelpark. Na een kwartiertje gooi ik mijn plan de prullenbak in. Ik besluit mijn werk aan te passen aan deze specifieke ruimte. In de Torenkamer is precies 1 grote witte muur die vraagt om een ruimtelijke tekening. Dat wil ik maken.

De afgelopen tijd speel ik in mijn kunst met het idee dat er in mijn collectie (ik werk bij natuurhistorisch museum Naturalis als collectiebeheerder) een nieuwe diersoort wordt ontdekt. Ik bouw er allerlei verhaallijnen omheen en het begint een soort alternatieve realiteit te worden. In de Torenkamer ga ik het oog van dit bijzondere dier uittekenen. Het is de bedoeling dat de bolling van het oog ook daadwerkelijk bol wordt, zodat de tekening van 2D naar 3D wisselt. Het wordt voor mij de eerste keer dat ik zo'n grote 3D-tekening ga maken, dus dat vind ik best spannend.

In de middag zit ik even vast. Ik weet niet wat ik in de reflectie van het oog moet tekenen. Escher heeft een prachtige litho gemaakt van zijn eigen reflectie in een bol. Maar Escher kan je niet overtreffen. En op het internet kan je allemaal fantastische foto's vinden van reflecties van grote skyscrapers in bollen. Maar ik wil er mijn eigen ding van maken. Het regent vandaag constant, dus in mijn pauze blijf ik in het kamertje zitten. Ik speel wat met mijn spiegelbal en mijn camera in een verloren momentje. En opeens heb ik het. Waarom zou ik niet de reflectie van de Torenkamer en het Vondelpark zelf uitwerken in het oog? Dan kijkt het dier daadwerkelijk naar buiten door de ramen naar het park.

Nu ik verder kan, ga ik lekker aan de slag. Eerst schetsjes maken van de foto van de bol. Dan de grote lijnen direct op de muur tekenen met potlood. Daarna overtrekken met de 3D-pen. Ik schiet aardig op, maar ik weet dat ik nog flink veel werk voor de boeg heb. Morgen vroeg opstaan en direct aan de slag, want ik heb een enorme muur te vullen.