‘We may have all come on different ships, but we’re in the same boat now’
In haar vroege tijd was de Oude Kerk in Amsterdam een havenkerk waar schepen werden gezegend, gebeden werd voor behouden thuiskomst en talrijke zeelieden en zeehelden hun laatste rustplaats vonden. Van 19 mei tot en met 17 september brengt Sarah van Sonsbeeck de zee terug in de Oude Kerk met dit gegeven als leitmotief.

Wat verbindt de geschiedenis van de Oude Kerk in Amsterdam met het actuele vraagstuk van migratie? Deze vraag bracht Kunstenaar Sarah van Sonsbeeck op de verweving van de Oude Kerk met de zee. Vroeger was de kerk niet alleen een van de weinige publieke, overdekte plekken waar zeilen en netten konden worden hersteld en zeehelden begraven werden. In de kerk zijn zelfs fragmenten van beschilderingen te vinden die ook op zeemanstatoeages voorkwamen. Met de tentoonstelling doet de zee opnieuw intrede in de kerk, om de bezoeker tot nadenken aan te zetten over de vroegere, als ook de huidige betekenis van het monumentale gebouw.

Sarah van Sonsbeeck (1976) studeerde architectuur aan de TU Delft (MA) en deed een bachelor visuele kunst aan de Gerrit Rietveld Academie. Van 2008 tot 2009 was ze een van de residenten van de Rijksacademie van Beeldende Kunsten te Amsterdam. Haar werk was onder andere te zien in galerie Annet Gelink, Amsterdam (2017 & 2013); de Nederlandsche Bank, Amsterdam (2013); Boijmans van Beuningen, Rotterdam (2013); Van Abbemuseum, Eindhoven (2012); Museum Abteiberg, Mönchengladbach (2011); De Paviljoens, Almere (2009) en Stedelijk Museum, Amsterdam (2009).
Foto: Gert Jan van Rooij

Het eerste Internationaal Kamermuziekfestival Ede vindt plaats van 25 tot en met 28 mei 2017. Pianiste Anna Fedorova is de artistiek directeur van het eerste Internationaal Kamermuziekfestival Ede. Speciaal voor dit festival heeft ze een aantal, voor haar, dierbare solisten uitgenodigd.

We krijgen vanavond een voorproefje, gespeeld door Ann, haar vader Borys Fedorov (piano), Eldbjørg Hemsing (viool), Benedict Kloeckner (cello) en Nicholas Schwartz (contrabas).
Foto: Marco Borggreve

Vanaf 20 mei is in het Fotomuseum Den Haag de tentoonstelling 'Mislukte foto's bestaan niet' te zien met foto's van Gerard Petrus Fieret.

Er is vrijwel geen oeuvre zo eigenzinnig en merkwaardig als dat van Gerard Petrus Fieret (1924-2009). Deze markante fotograaf legde op obsessieve wijze alles vast wat op zijn pad kwam, maar vooral veel vrouwen. Hoewel hij slechts tien jaar (1965-1975) dagelijks fotografeerde, heeft Gerard Fieret een enorm oeuvre opgebouwd. Tijdens zijn leven heeft Gerard Fieret zijn eigen carrière vaak gedwarsboomd.

Wim van Sinderen, conservator van het Fotomuseum Den Haag, herinnert zich talloze onverwachte bezoekjes van Fieret. De ene keer kwam hij langs om stiekem zijn in de collectie opgenomen werken te signeren, dan weer kwam hij naar het museum om in vuilniszakken gepropte foto’s te schenken of lange handgeschreven brieven vol met door paranoia ingegeven beschuldigingen af te leveren. Fieret was ook wispelturig en bemoeide zich op een vrijwel onwerkbare manier met de totstandkoming van tentoonstellingen en publicaties. Desondanks heeft het Fotomuseum Den Haag in 2004 een grote tentoonstelling kunnen organiseren ter ere van zijn tachtigste verjaardag en heeft het Gemeentemuseum Den Haag in 2010 de nalatenschap van Fieret verworven.

Haarlem, 1979. Wanneer de ouders van de 18-jarige Rogi naar Ierland vertrekken, staat hij er alleen voor. Hij kan nergens een kamer vinden en besluit in een kraakpand te gaan wonen. Als een van de eerste bewoners maakt hij mee hoe de Hazer van een krot verandert in een gestructureerde woongemeenschap. Hij vecht mee bij de Vondelstraat en het Kroningsoproer. Maar naarmate de krakersbeweging extremer wordt, groeit zijn twijfel. Op de achtergrond speelt Rogi’s familie een grote rol: zijn ouders die het zwaar hebben in Ierland, zijn grootmoeder met haar geheimen én de oorlogsgeschiedenis van de beide families, die Rogi langzaam maar zeker ontdekt.Hazer is een rijke en gelaagde roman over goed en fout, idealen en realiteit. Schrijver Jeroen Thijssen komt over zijn roman vertellen.

Het Dutch Double Bass Festival vindt van 19-21 mei plaats in De Electriciteitsfabriek te Den Haag. Wij krijgen een voorproefje. Contrabassist James Oesi (1988) is artistiek leider en initiatiefnemer van het Dutch Double Bass Festival. Als één van de weinigen richt hij zich op de bas als solo-instrument.

Ook horen we vanavond Minje Sung, die wordt gezien als dé bassist van de nieuwe generatie uit Zuid Korea. Minje Sung speelt op het Dutch Double Bass Festival voor het eerst in Nederland.

Ergens gaat een telefoon. Niemand neemt op. Ik wrijf wat slaapdeeltjes uit mijn ogen, strek mijn armen en benen uit. Nog een laatste geeuw en ik maak de ochtendklim naar beneden. De dag is wat klam en grijzig. Af en toe een vleugje zon.

Het gaat fijn vandaag. Al werkend krijg ik kriebels in mijn buik en ontvouwen zich allerlei andere ideeën. Hier trek ik een dikke lijn. Dat voelt goed. Wanneer ik het fragment laat renderen zie ik dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Ik voeg wat kleur toe. Niet schreeuwend. Zacht en toch aanwezig.

Het is gebeurd. Ik heb de zak paprikachips geopend. Een deel doe ik op een plastic bordje. Het voelt als mijn eigen kinderfeestje, maar dan zonder gasten en aardbeienprik-limonade.

Vanavond werk ik langer door. Het gebouw is leeg. Om in mijn verlaten kinderfeestjes-sfeer te blijven zet ik mijn 90’s afspeel-lijst op. Meezingend begin ik aan de laatste reeks tekeningen. Als ik ga slapen zit ik aan een totaal van 2752 beelden. Dat komt op 3 minuten en 49seconden beeldmateriaal. Morgen ga ik kijken wat ik kan schrappen.

Documentairemaakster Jacomien Kodde is te gast, ze komt vertellen over haar documentaire over Pail en Menno de Nooijer.

Vader en zoon Paul en Menno de Nooijer zijn bezig met wat zij denken dat hun laatste project zal zijn. Paul heeft een vergevorderde vorm van prostaatkanker. Al een aantal jaren ziet Menno van dichtbij hoe zijn vader achteruitgaat. Wat we zien is niet alleen de samenwerking van vader en zoon tijdens hun laatste grote artistieke project dat helemaal gericht is op het naderende einde van Paul, maar ook de kwetsbaarheid van deze warme en speciale relatie. Omdat er veel eerder werk van de twee in deze film is ingebed, is de documentaire tevens een retrospectief van de carrières van het duo De Nooijer.

Violiste Merel Vercammen won de eerste prijs op het Nationaal Concours van de Stichting Jong Muziektalent Nederland. Ze soleerde in 2010 met het orkest van het Utrechts Conservatorium in het werk ‘Capriccio’ van Otto Ketting en behaalde in 2014 haar Master of Performance diploma aan het Royal College of Music in Londen met hoogste onderscheiding (cum laude). 
Foto: Nike Martens

Na een masterclass van pianist Paolo Giacometti, georganiseerd door het Prinses Christina Concours (PCC), wordt pianist Tobias Borsboom door Giacometti uitgenodigd om bij hem te studeren aan de Jong-Talent afdeling van het Conservatorium in Utrecht. In 2011 voltooit Tobias de Bachelor aan het Conservatorium van Amsterdam en vervolgt daar zijn studie voor de master. Hij voltooide zijn Masters of Music bij Jan Wijn aan het Conservatorium van Amsterdam in 2013. 

Het Armida Quartett verzorgt vanavond de live muziek bij ons in de studio. Het kwartet werd in 2006 opgericht in Berlijn. De naam komt van een opera van Jopseph Haydn, de 'vader van de strijkkwartetten'. Het kwartet bestaat uit Martin Funda, Johanna Staemmler, Teresa Schwamm en Peer Philipp Staemmler.

‘De geest uit de fles’ is een geschiedenis van de moderne filosofie en een zinnenprikkelende beschouwing ineen. Ger Groot laat zien en horen hoe wij, zelfbewuste en onzekere mensen aan het begin van de eenentwintigste eeuw, zijn geworden wie we zijn. Sinds Descartes heeft de radicale twijfel zijn intrede gedaan en is ‘de geest uit de fles’.

Ger Groot (1954) is schrijver en filosoof. Hij publiceert regelmatig in bladen Trouw en NRC Handelsblad. 'De geest uit de fles' is de neerslag van een populaire collegereeks die hij jarenlang gaf aan zijn studenten in Rotterdam.

Andere boeken van zijn hand zijn onder meer ‘Twee zielen’, ‘Vier ongemakkelijke filosofen’, ‘Religie zonder God’ en ‘Plato in tijden van Photoshop’.

Vannacht deed ik het lichtknopje vanaf de trap uit met mijn grote linker-teen. Ik houd steeds een beetje meer van de torenkamer. 


Vandaag ben ik vooral veel aan het tekenen. Op sommige momenten laat ik mijn oorspronkelijke script los en voeg wat extra blauw toe. Dat vind ik goed. Ook merk ik dat het gebruik van materialen met andere eigenschappen een meerwaarde kan zijn voor de sfeer die ik zoek. In totaal heb ik nu 1205 beelden, wat neer komt op ongeveer 1 minuut en 40 seconden beeldmateriaal. Maar er moet nog aan gesleuteld worden. Dat is iets voor later. 

Het is nu donker buiten. Er zijn veel beestjes die graag naar binnen willen. Sommigen van hen hebben borstel-voelsprieten. Anderen hebben hele lange poten. Ze zien mij vast als een reus in een kooitje. Ik glimlach ze een goedenacht.