Romancier en essayist Hanna Bervoets bouwt in razend tempo aan een eigenzinnig en indrukwekkend literair oeuvre. Haar meest recente, jubelend ontvangen boek Ivanov werd door NRC Handelsblad uitgeroepen tot een van de beste boeken van 2016 en bereikte de longlist van de ECI Literatuurlijst. Haar nieuwste boek is Fuzzie, een modern-realistisch sprookje over gemis, genegenheid en de vraag in hoeverre affectie zich laat afdwingen.

Fuzzie
Op een ochtend in april ontvangt Maisie een pakketje. Een kartonnen doosje met daarin een klein, wit, pluizig bolletje. Maisie houdt het bolletje even tegen haar wang. ‘Hé jij, ben je daar eindelijk?’ zegt het dan. Ook op andere plekken in de stad lopen mensen met een bolletje rond. Een blauw bolletje voor Maisies ex Florence, gegijzeld door haar eigen liefdesverdriet. Een paars bolletje voor de gepensioneerde Diek, die zijn avonden vult met internetdates. Een roze bolletje voor de werkloze Stephan, die geen voldoening meer put uit zijn relatie, niet weet wat hij met het leven aan moet. Allemaal laten ze zich door het bolletje leiden, ze luisteren naar wat het zegt, doen wat het vraagt. Ze houden van het bolletje want het bolletje kent hen, ja, het bolletje begrijpt hen – misschien wel als enige. Of lijkt dat maar zo? En waar komt het bolletje eigenlijk vandaan?

Het Infinity Piano Trio bestaat uit de Bulgaarse pianiste Albena Stoyanova, de Bulgaarse violiste Rossitza Ovtcharova en de Griekse cellist Antonis Pratsinakis. Het Trio werd opgericht in 2005 toen de musici alledrie nog studeerden aan het Conservatorium van Amsterdam. Ze vonden elkaar zowel in hun gezamenlijke (Balkan) cultuurachtergrond als in hun gedrevenheid en toewijding aan de kamermuziek.

The International Student LiedDuo Competition vindt dit jaar plaats van 20 t/m 23 april. Vanavond zijn er als voorproefje drie duo’s in onze uitzending te horen.

DUO 1: Satriya Krisna en Felix Justin
DUO 2: Franske van der Wiel en Ruben Tekelenburg
DUO 3: Clara Barbier en Pieter van Delden

Dick Maas neemt een unieke plek in binnen de Nederlandse filmgeschiedenis. Als scenario-schrijver, regisseur, producent en componist was hij verantwoordelijk voor een aantal van de grootste kaskrakers van de laatste 35 jaar. Zijn films trokken alleen al in Nederland meer dan 7 miljoen mensen naar de bioscoop. Dat filmen in Nederland niet altijd rozengeur en maneschijn is, lees je in zijn boek ‘ Buurman wat doet u nu?.

Buurman wat doet u nu?
Films maken in Nederland Tips, Trucs, Anekdotes, Roddel & Achterklap. Een onmisbaar boek voor filmmakers, filmliefhebbers en aankomend regisseurs. Een onthullend kijkje achter de schermen van de Nederlandse film! Hoe vermijd je de valkuilen en grijp je de kansen? - Hoe krijg je publiek naar de bioscoop? - Wanneer is je film succesvol? Dat zijn enkele vragen waar dit boek een antwoord op wil geven.

Mijn tweede dag in het Torenkamertje is alweer voorbij gevlogen. Vanavond ga ik hier voor het eerst slapen, zodat ik morgenochtend al vroeg aan de slag kan gaan. Het voelt nu bijna als thuis. Ik heb mijn sfeerlamp meegenomen om niet ’s avonds met een tl-buis opgescheept te zitten. Handig zijn die wel! Met een melancholisch muziekje er bij bereid ik mij voor om te gaan slapen in het allerhoogste bed ooit. Die bevindt zich maar liefst drie meter hoger dan de vloer waar ik op loop.

Vandaag ben ik bezig geweest met het maken van de bovenkant van de schoen. Hiervoor heb ik het Torenkamertje even moeten verlaten om een aantal speciale machines te kunnen gebruiken in het Makers Lab. Na het maken van een lijntekening met behulp van het Adobe Illustrator programma, heb ik deze ingevoerd in het systeem van een lasersnijder. Ik wilde deze vorm meer drie-dimensionaal maken. Een vlakke lijntekening waarvan ik straks het reliëf zou kunnen voelen met mijn handen. Een deel van de lijnen heb ik met de laser uitgesneden en sommige heb ik laten graveren. Dat houdt in dat er alleen een dun bovenlaagje wordt verwijderd. Op deze manier zijn er dus diepe en ondiepe insneden ontstaan. Het is een zeer fijne en ingewikkelde tekening. Tja, typisch ‘ME’.

Tijdens het proces moest ik heel goed blijven kijken, omdat er soms te veel hitte geproduceerd kan worden bij het snijden en hout vliegt vrij makkelijk in de fik! Ooit heb ik een keer de lasersnijderklep open moeten trekken om mijn werk te blussen met een glas water. Gelukkig was dat vandaag niet nodig! Toen ik eenmaal mijn houten vorm klaar had, heb ik het in de vacuümmachine geplaatst. Daarin werd een plastic sheet verhit en met vacuüm er tegen aan gezogen. Hierdoor ontstond er een negatieve versie van mijn houten vorm wat ik als een mal kon gebruiken. Hierin heb ik zwarte, vloeibare platinum silicone (genaamd Dragonskin) gegoten en voor de rest van de avond laten stollen. Dit wordt het onderdeel van de schoen waar ik het kleine microfoontje in ga verstoppen, evenals de microcontroller en de accu-pack batterij.

Acteur Gijs Naber is te gast, hij is nu te zien in Find me a boring stone.

Find me a boring stone
Na een groot verlies openbaart zich voor hem een eenheid, een verbinding tussen alles. De buitenwereld verandert voor zijn ogen in iets troostrijks. Hij ziet helderder dan ooit. Alsof hij nu begrijpt wat hij nooit eerder kon begrijpen. Find me a boring stone is een ode aan het leven en de schoonheid van het bestaan. Een ode aan iedereen die is overgebleven op deze wereld, aan iedereen die probeert het leven weer te omarmen.

Een nieuwe tekst van Rik van den Bos (Leger, Van Waveren), geschreven voor regisseur Erik Whien (Who’s Afraid of Virginia Woolf?, De Wereldverbeteraar) en gespeeld door Gouden Kalf-winnaar Gijs Naber (Aanmodderfakker, Penoza).

Composities van Myrthe van de Weetering, gespeeld door Tony Roe, Jeffrey Bruinsma, Mark Nieuwenhuis and the Sonder Quartet with Saskia Frijns, Bart Folkers, Rinske Bosma en Myrthe van de Weetering.

Elena is een Russisch/Nederlands operazangeres, een dramatische-coloratuur sopraan en dramatische-Coloratuur mezzo. Ze zingt met de Italiaanse techniek. Elena studeerde in Sint-Petersburg aan de Muziekacademie en vervolgens in Den Haag bij de International Studio of Vocal Arts. Haar leraren waren: Anastasija Korneva, James J. McCray (student van Mario del Monaco), Barbara Pearson, Krisztina Laki, Annett Andriesen.

Elena zingt opera, kamermuziek en oratorium. Haar favoriete operarollen zijn: Amneris, Eboli, Lady Macbeth, Santuzza, Rosina, La Cenerentola en Sylva. In de kamermuziek zijn haar favoriete componisten: Rachmaninov, Tschaikovsky, Rimski-Korsakov, Grieg, Schubert en Wolf. En in het oratorium de componisten: Rossini, Verdi, Villa-Lobos, Durufle.

Elena is een professionele pianist. Haar leraren waren: Ljubov Bruk, Kirim Vergazov, Tamara Poddubnaja, Lyudmila Synjagovskaja, Eugenija Kazarina. Elena is zeer gelukkig dat zij de mogelijkheid had de open klassen van dirigent Ilya Musin in Sint-Petersburg bij te wonen.

Ted van Lieshout (1955) is schrijver, dichter en tekenaar. Zijn werk werd veelvuldig bekroond, in 2009 met de Theo Thijssenprijs voor zijn gehele oeuvre. Zijn nieuwste boek is Schuldig kind.

Schuldig kind
Vlak voor het avondeten krijgt de vriend van Teds moeder een hartaanval. Terwijl zij met de ambulance mee naar het ziekenhuis rijdt, bidt haar thuisgebleven zoon van vijftien tot de Heilige Maagd Maria: hij hoopt dat ze oom Paul wil redden. Maar het is niet Maria die antwoordt.

In 2012 publiceerde de veelbekroonde auteur Ted van Lieshout (1955) een onthullende roman die gebaseerd was op zijn omgang als kind met een pedofiele man. Mijn meneer deed veel stof opwaaien door het precaire onderwerp. De vraag die hem daarna het meest gesteld werd was: wat voor invloed had die relatie op je verdere leven? In Schuldig kind geeft Van Lieshout al even onthullend en soms onthutsend antwoord op die vraag.

Tentoonstelling ‘Rumoer in de stad’, De schilders van Tachtig.
Zoals de kunstenaars van de Haagse School naar buiten trokken om het landschap te schilderen, zo ontdekte de volgende generatie kunstenaars het straatleven.Vanaf de jaren 1880 kiezen jonge schilders als George Hendrik Breitner, Isaac Israëls en Willem Witsen het stadsleven als onderwerp voor hun tekeningen en schilderijen. Het centrum van de schilderkunst is niet langer Den Haag maar Amsterdam. Het Gemeentemuseum Den Haag presenteert deze ‘Tachtigers’, ook wel de Nederlandse impressionisten genoemd, sinds lange tijd weer in een grote overzichtstentoonstelling.

Te gast is conservatrice Frouke van Dijke.

Het ELLE trio bestaat uit Letizia Elsa Maulà (klarinet), Elena Kopteva (cello) en Liliia Mitronina (piano). Ze spelen allerlei soorten muziek, van klassiek tot tango. De drie leerden elkaar kennen tijdens hun studie aan Codarts Rotterdam. Ze vormen een trio sinds 2006 toen ze alledrie master-studenten waren.

‘Je bent een van de weinigen die ook echt in de torenkamer blijft slapen,’ zoiets zegt de presentator woensdagavond tegen me terwijl we live in de uitzending zijn. Ik dacht dat ik een watje was als ik het niet zou doen. Zit ik daar, al half in mijn pyjama, in een ruimte waar een vrolijke producer van het pand me ooit vertelde: ‘In deze kamer zaten de nazi’s ook.’ Overdag is het prima om na te denken over de geschiedenis van zo’n historisch pand, maar zo in het donker, een half uur voor de laatste mensen het gebouw verlaten, niet zo.

Iets na middernacht ben ik, hoop ik, helemaal alleen in het pand. Ik poets mijn tanden op het toilet tussen twee verlaten redacties in. Ik tik het licht uit. Ik klim het bed op en urenlang lig ik wakker elk geluidje dat ik hoor te analyseren. Uiteindelijk val ik in diepe slaap totdat de vogels in het Vondelpark het vroege ochtendlicht bezingen. Even later hoor ik de schoonmakers bezig in het kantoor aan de andere kant van de deur naar de torenkamer. En pas veel later hoor ik de eerste opgewekte stemmen datzelfde kantoor binnenwandelen. Het koffiezetapparaat gaat aan. Er worden telefoontjes gepleegd. Ik klim uit bed en ga gewapend met mijn tandenborstel over de redactie, inmiddels de schaamte voorbij. Zo begint mijn op één na laatste dag in de torenkamer.