Dag drie in de Torenkamer

PANG!

Alle stoelen waren nog leeg. Ik zette mijn kopje neer op het tafeltje en ging zitten. De schommelstoel veerde naar achter en weer terug. Ik deed mijn ogen dicht en probeerde even aan nikste denken.

Toen ik ze weer open deed zagik een man tegen de heg zijn fiets parkeren. Hij haalde het sleuteltje eruit enkwam mijn kant op.  Achter hem huppelde zijn zoontje, een jaar of drie, blonde krulletjes,  vrolijk achter hem aan.

De papa nam plaats. Hij liet een stoel tussen ons in.

‘Kunnen wij wat bestellen?’ vroeg hij aan het meisje dat iets op stond te ruimen in het kastje met bestek.

‘Nee, sorry, het terras is nog gesloten.’

‘Hoe laat gaat het open dan?’

‘Tien uur.’

‘Oh.’

Vader keek op zijn horloge.

‘Nou, dan wachten we even', zei hij schouderophalend tegen zijn zoon.

Op de weg voor het VondelCS reden twee meisjes voorbij

, de paardenstaarten zwiepend heen en weer.  Allebei droegen ze een speciaal joggingpak alsof ze zich verderop onder luid gejuich van een ander terras met een helmpje op uit een kanon zouden laten schieten.

Naast me sprong het jongetje bij zijn vader op schoot en begon te onderzoeken of er geluid uit zijn neus kwam als je erop drukte.

Ze lachten er samen om.

‘Jij moet mijn handen vasthouden!’ riep het zoontje terwijl hij op zijn been klom. ‘En nu omhoog!’

Vader deed wat hem werd opgedragen en tilde zijn zoon met been en al de lucht in. Het kind genoot ervan zoals alleen kinderen dat kunnen. Zonder schaamte.

‘Nog een keer! Nog een keer!’

‘Dit is de laatste keer, hoor,  papa’s been wordt een beetje moe.’ Hij werd weer veilig op de grond gezet.

‘Waarom krijgen we niks te drinken?’

‘We moeten nog even wachten tot het terras open is.’

´Hoe lang dan?’

‘Een half uurtje.’

Ik besloot me ermee te bemoeien.

‘Ik werk hierboven, ik wil wel voor jullie wel iets te drinken halen.’

Vader keek me aan. ‘Dat zou fijn zijn.’

‘Wat wil je hebben? Thee?’

Hij knikte. ‘Ja. Graag. ’

‘En voor hem?’

‘Heb je appelsap?’

‘Ik ga even kijken, ik ben zo terug.’

Ik holde de trappen op naar boven. Op de een of andere hangt er hier in het trappenhuis een enorme bedorven rotte lucht alsof er ergens een lijk ligt te ontbinden. Straks maar eens vragen of er iemand van het personeel wordt vermist.

‘Dankjewel,’ zei vader toenik hem zijn thee gaf. ‘Krijg je wat van ons?’

‘Nee, hoor.’

Ik pakte mijn eigen thee en ging weer zitten. Hij was inmiddels afgekoeld.

‘Kijk eens wat die aardige meneer voor ons heeft gebracht, dat is sinaasappelsap, wil je dat hebben?’

Het jongetje keek mij even wantrouwend aan, keek weer naar zijn vader en schudde toen beslist nee. ‘Nou, misschien lust je het straks nog wel. Kom maar even bij mij zitten. Pas op de tafel want dat is hete thee.’

Het jongetje sprong bij hem op schoot en sloeg zijn armpjes om zijn nek en verborg zijn hoofd in zijn schouder.

‘Wat doe je hier voor werk?’ vroeg hij aan mij.

‘Ik zit tot vrijdag in dat torenkamertje daar.’ Ik wees.

‘Elke week mag er een nieuwe kunstenaar in wonen om iets te maken en ik probeer er te schrijven over mijn liefdesverdriet.’

‘Ah, dat lijkt me lastig.’

‘Ja.’

We waren even stil.

‘Is het al lang uit?’

Ik dacht even na.

‘Vier weken.’

‘Dus dat is nog niet zo lang geleden?’

‘Nee. We woonden samen, hierin Amsterdam.’

‘Oja?’

Ik knikte.

‘Mijn fiets staat er nog. Die moet ik nog een keer ophalen.’

‘En spreken jullie elkaar?’

‘Nee, dat wil Zij Die Niet Genoemd Mag Worden niet.’

‘Dan wordt het lastig, natuurlijk.’

‘Nouja, ik kan de buurvrouw vragen of ze de deur voor me open doet. Het was een soort flat met appartementen.’

‘En waar woon je nu?’

‘Terug bij mijn ouders.’

‘En die wonen?’

‘Vlakbij Breda. Ze zijn gescheiden.’

Stilte.

‘Wonen jullie in Amsterdam?’ vroeg ik.

Vader knikte.

‘Ik breng hem nu naar zijn moeder, die woont in West.’

De papa aaide zijn zoon over zijn hoofd. ‘Deze lastpak heb ik gekregen nádat het uit was.’

‘Echt waar?’

‘Ja, we zijn nog één keer samen geweest en toen is het gebeurd.’

‘Goh. Ja, dat kan natuurlijk ook. Nou, wie weet belt mijn vriendin me volgende week wel op.’

We lachten erom. Ik wist even niet wat ik daarna zou moeten zeggen of vragen. En of ik dat durfde.

‘Was dat moeilijk?’ vroeg ik.‘Hebben jullie erover getwijfeld?’

‘Ik wist dat zij graag eenkind wilde dus ik gunde het haar heel erg en ik wist dat ik een rol wilde spelen in zijn leven. Maar ik wist het pas zeker toen ik hem voor het eerst zag. Het is mijn kleine lastpak.’

Opeens verscheen het terrasmeisje.

‘Wilt u iets bestellen?’vroeg ze aan de papa.

‘Ik wil wel een koffie.’ Hij keek naar mij. ‘Wil jij nog iets?’

‘Nee, hoor, dankjewel.’

‘Weet je het zeker?’

‘Doe mij ook maar een koffie,’ zei ik tegen het meisje.

Ze liep weer naar binnen en stapte opzij om haar collega’s door te laten die samen een oranje ballonen toren naar buiten tilden. Ze zetten hem neer aan het eind van de mat.

‘Die zijn voor morgen, natuurlijk,’ zei vader. ‘Voor koningsdag.’ Een van de obers liep op het zoontje af met een enorme ballon. ‘Alsjeblieft!’

Het zoontje ontving zijn cadeau met open armen. Hij liet hem aan ons zien. De ballon was bijna drie keer zo groot als hij. ‘Kijk eens, papa! Kijk eens!’

‘Ik zie het, jongen.’

 ‘Ik ga hem hélemaal omhoog gooien!’  En dat deed hij. Het jongetje rende er lachend en dolgelukkig achteraan. Het viel me ineens op hoeveel fietsers er hier fietsen en hoe dichtbij het water was. ‘Blijf maar een beetje hier,’ riep de papa naar zijn zoon. Hij speelde en speelde. Het kind schopte de ballon omhoog en ving hem weer alsof er in de hele wereld niks leukers bestond.

Zijn vader en ik genoten van de zon.

‘Wil jij kinderen?’ vroeg hij.

‘Ja,’ zei ik. ‘Heel graag.’

“PANG!”

Met open mond en grote ogen van verbazing stond het jongetje naar zijn lege handen te kijken waar net nog een ballon in te zien was.

En daarna gebeurde er iets opmerkelijks. Het jongetje begon te lachen. Vrolijk. Vrolijker dan toen hij de ballon nog had. Niet teleurgesteld. Blij. Hij vond het grappig. De ballon klapte, het spel was onherroepelijk voorbij maar het jongetje lachte erom.

Vanaf het begin dat de ballon werd geaccepteerd was de klap onvermijdelijk. Die zat altijd al in de ballon.

Vroeg of laat klappen alle ballonen in ons leven. Maar dat betekent niet dat we moeten stoppen met spelen.

De klap hoort erbij.

GEEN NOOT IS ONSCHULDIG, hoorspelserie van Peter te Nuyl over het leven van Frieda Belinfante.

Meer informatie over dit hoorspel.

Rolverdeling aflevering 11:
Frieda Belinfante/Jacqueline Blom
Cello/Krijn ter Braak
Morris Brenner/Rob Andrist Plourde
Lily Kraus/Karin Wisotzky
Frances Vanderbilt/Tamara Richards
Dick Richard/Emil Struyker Boudier
Eliane Mittelman/Nicole Mischler
Fan 1/Else Soelling
Fan 2/Cene Hale
Jaap den Daas/Harry van Rijthoven
Ivy Frasier/Marine Baumer

GEEN NOOT IS ONSCHULDIG, hoorspelserie van Peter te Nuyl over het leven van Frieda Belinfante.

Meer informatie over dit hoorspel.

Rolverdeling aflevering 10:
Frieda Belinfante/Jacqueline Blom
Cello/Krijn ter Braak
Herman Scherchen/Daniel Scholz
Jo Feltkamp/David Lucieer
Jaap den Daas/Harry van Rijthoven
Willem Sandberg/Mark Rietman
Harold Beenhouwer/Bram van der Vlugt
Conducteur/Michael Diederich
Frances Vanderbilt/Tamara Richards
Pierre Monteux/Erick de Staercke
Music Agent/Emil Struyker Boudier
Ormandy/Alexander Oliver
John Vencent/Emil Struyker Boudier
Morris Brenner/Rob Andrist Plourde

Maandag, eerste dag in de Torenkamer

Even wennen hoor. Fieke van Opium heeft net de torenkamerdeur dicht gedaan. Het is hier koud. Voor me staat mijn opengeklapte laptop. Ik voel me net het meisje dat in een nacht goud moest spinnen van stro. Ik ben benieuwd in wanneer het mannetje verschijnt. ‘Ik geef je een verhaal in ruil voor je eerste kind!’

‘Oké, mannetje, oké!’

Ik moet iets maken, iets, dat ergens over gaat, binnen vijf dagen, anders laten ze me niet gaan. Wat een vreemde situatie. Straks ben ik hier helemaal alleen. Goed voor een psychose.

Ik heb het kacheltje even aangezet maar daar kwam zo’n giftige lucht uit dat ik niet denk dat het verstandig is voor mijn carrière om die nog een keer aan te doen.

Het leek net of er driehonderd vuilniszakken tegelijk werden verbrand.

Er wordt geklopt.

‘Binnen!’

Het zijn de jongen en het meisje die ik net nog achter hun computers heb zien zitten. Ik heb ze een hand gegeven maar hoe heten ze ook al weer?

‘Mogen wij een filmpje van je maken?’ vraagt de jongen.

‘Eh, ja, hoor.’

‘Het is voor op de website als een soort introductie van jou.’

‘Hoe heet jij ook alweer?’

‘Joost.’

‘En jij Ties, toch?’

‘Ja.’

‘En jij?’

‘Marlies,’ zegt het meisje.

‘Oké, wat moet ik doen?’

 ‘Ehm, wil je op het stapelbed gaan zitten en jezelf introduceren zo van: ik ben Ties Teurlings en ik ben schrijver en ik ga hier schrijven zoiets.’

Ik klim het trapje op. Als ik hier midden in de nacht af val en ik breek mijn nek vinden ze me pas morgenochtend.

‘Zit je goed?’

‘Ja!’

Joost richt zijn camera op mij.

‘Ziet het er niet heel raar uit?’

Joost knijpt een oog dicht terwijl hij door de camera kijkt.

‘Dat valt wel mee. Actie!’

Het rode lampje gaat aan.

‘Ik ben Ties Teurlings, ik ben schrijver en ik ga hier schrijven.’

Het rode lampje ging weer uit.

‘Mooi, zou je dat nog een keer willen doen maar dan hier?’

We wisselden van plaats. Joost klom het trapje op en filmde mij van boven terwijl ik beneden mijn tekst deed.

Ik ben benieuwd.

GEEN NOOT IS ONSCHULDIG, hoorspelserie van Peter te Nuyl over het leven van Frieda Belinfante.

Meer informatie over dit hoorspel.

Rolverdeling aflevering 9:
Frieda Belinfante/Jacqueline Blom
Cello/Krijn ter Braak
Nico Gerharz/Jaap Spijkers
Eerste Cellist/Jobst Schnibbe
Jo Feltkamp/David Lucieer
Radio Omroeper/Donald de Marcas
Recensent/Bert Geurkink
Schooldirecteur/Hans Hoes
Piet Ketting/Guy Clemens
Studente/Lieke van den Broek
Jaap Stotijn/Harry van Rijthoven
Engelien de Booy/Kim Berkhout
Penningmeester/Adriaan Olree
Student Musicus/Jochum van der Woude
Lien Pos/Gusta Teengs Gerritsen

Het is al bijna zover. Bijna tijd om weer terug te keren naar het ‘normale’ leven buiten het Vondelpark. Waar wij allemaal op wachten is natuurlijk ‘De Muzikale Chakra-Schoen’. Die laat even op zich wachten tot het allerlaatste moment voor de onthulling. Terwijl ik de zool met lampjes aan het voorbereiden was en het aan het verbinden was met de bovenkant met extreem dunne, flexibele ‘wires’, lag de gegoten hak ergens in de kelder te drogen. Het materiaal, kunsthars, moet maar liefst 16 uur lang uitharden voordat ik deze uit de mal mag halen. Een race tegen de klok, zou ik zeggen! Zoals ik al eerder heb gezegd, was dit een experiment en heb ik nog nooit dit materiaal gegoten of met een tweedelige mal gewerkt. Het kon natuurlijk gebeuren dat er ergens een gaatje in de mal is ontstaan, waardoor de vloeistof er weer uit is gelopen. Of het ontstaan van een grote luchtbel... daardoor zou er een deel van de hak kunnen ontbreken. Door de ingepakte non-transparante mal had ik totaal geen zicht op de situatie daarbinnen. Op het puntje van mijn stoel zittend, was ik even alle 'fashion-Goden' aan het bidden dat de hak ook als een HAK er uit komt!

Na al deze excitement was het tijd om mijn ‘kerst cadeautje’ uit te pakken. Met een ingehouden adem opende ik de mal en was ik heel blij om te zien dat ik de hak er in herkende! Toen heb ik het voetbed (met de bovenkant) en de zool met de transparante hak verbonden, zodat de drie losse onderdelen samen één schoen vormden. Éénmaal de muziek aangezet te hebben, was ik heel blij om de gekleurde lichten door het transparante kunsthars te zien schieten: “It’s alive!”.

De laagste muzieknoot, “C” gaf de kleur met de laagste frequentie – rood. En zo voort door het kleuren spectrum heen tot de hoogste muzieknoot “B” de kleur – violet activeerde, wat respectievelijk de kleur met de hoogste frequentie is. Deze schoen is een onderdeel van het door mij bedachte systeem tijdens mijn afstudeeronderzoek aan het AMFI: om je af te vragen of je kleding voor kleur- en geluid-therapie zou kunnen gebruiken. 

“Als eerste zou er een scan van iemands chakra’s gemaakt moeten worden. Dit kan bijvoorbeeld met een GDV-vingerscanner. Via de software komt er een uitslag waarin de staat van de chakra’s wordt gevisualiseerd. Aan de hand van dit resultaat zou er een muziek/toon samenstelling worden gemaakt. Als het persoon bijvoorbeeld een zwakke blauwe en groene chakra blijkt te hebben, zullen de daarbij behorende tonen het meeste naar voren komen en respectievelijk zullen dan ook DIE kleuren in de schoen het meest geactiveerd worden. Op deze manier zou de schoen je ‘energy healing op maat’ kunnen geven en de zwakkere chakra's weer op zou laden met de bijbehorende kleur en geluidsamenstelling. Ik hoop dat de technologie in de toekomst zodanig vordert, dat ook daadwerkelijk ALLE nodige componenten voor de kleur en geluidstherapie in een kledingstuk of een accessoire verwerkt kunnen worden.”

Ik heb mijn weekje in de Torenkamer als heel meditatief ervaren. Een plek waar ik eigenlijk niets en iemand heb dan mijn werk en het mooie uitzicht. De lieve medewerkers van OPIUM waren er wel altijd voor mij, indien nodig! Met mijn handen bezig zijn en urenlang in ‘opsluiting’ doorwerken heeft mij tijd gegeven om na te denken over waar ik heen wil met mijn creaties en heeft mij even uit de dagelijkse sneltrein-chaos getrokken. Ik ben heel blij dat ik mijn afstudeerdroom, een interactieve schoen te maken, toch uit heb laten komen. Zonder Torenkamer was dit idee misschien nog heel lang op de plank blijven liggen! Heel erg bedankt voor de bijzondere ervaring...

Bekijk de video:

De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in Vondel CS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Els Quaegebeur uit Woodstock

Els Quaegebeur (1974) is journalist en columnist. Ze schrijft onder andere voor Het Parool, Vrij Nederland, Opzij en de VARA Gids. Ruim vijf jaar geleden vertrok ze naar New York City. Tijdens haar verblijf in New York beschreef ze haar dagelijks leven in haar column in Het Parool. In 2006 verscheen haar debuutroman Mijn geheim, het verleidelijke leven van een minnares. In 2013 volgde Bij Starbucks heet ik Amy. Leven in New York City, over haar belevenissen in New York. Momenteel werkt zij aan een drieluik van Amerikaanse romans waarvan dit jaar het eerste deel Woodstock verscheen.
Foto © Keke Keukelaar

GEEN NOOT IS ONSCHULDIG, hoorspelserie van Peter te Nuyl over het leven van Frieda Belinfante.

Meer informatie over dit hoorspel.

Rolverdeling aflevering 8:
Frieda Belinfante/Jacqueline Blom
Cello/Krijn ter Braak
Lucille Boger/Else Soelling
Bobby/Cene Hale
Dick Minkin/Rob Andrist Plourde