De Torenkamer: Valérie Bongaarts - Dag 1

Wat een warme ontvangst hier bij Opium/VondelCS, een warmte die aanhoudt als ik plaats neem aan mijn torenbureautje. Een heerlijk zonnetje schijnt op mij enhet Vondelpark dat zich van haar beste Anton Pieck kant laat zien. Een fuut loopt over het dunne, smeltende ijs. Een vrouw buigt zich over de kinderwagen van een vriendin. De tijd vliegt als je een kind krijgt en tegelijkertijd leef je ineen bubbel. Ik stel me voor hoe dat eruit ziet. In tijd en ruimte. Dat nieuwe gezamenlijke leven in een soort vlies door de ruimte die zijn vorm niet krijgt door de tijd die wij bepaald hebben, maar door de perceptie ervan. Maar ik dwaal af. Ondanks dat mijn bubbelvlies al aardig is opgelost en één kind naar school gaat en de ander toch al weer zindelijk is, kom ik qua tijd voor het creëren van eigen werk vaak in de knel. En daarom ben ik hier. Even los van alle dagelijkse dingen, even los van werk en gezin. Hier in het torentje, boven het Vondelpark, waar het zonnetje een bedwelmende lente verspreidt.

In de voorstelling H O O P wil ik o.a. een samenleving laten ontstaan, die opbouwt terwijl ‘u’ kijkt. En omdat ik meer wilde weten over een goed geoliede samenleving, keek ik een stukje film over sociaal gedrag bij ratten. Ratten zijn enorm slim en hun sociale structuren zo ingenieus, hun overlevingsstrategieën ongeëvenaard. En toch worden ratten altijd verkeerd begrepen, vaak net als de personages in mijn verhalen. Ze worden gezien als vies, mensen zijn bang voor ze. Terwijl ze nota bene ziektes meedragen, omdat ze in onze riolen rondlopen… tussen ons afval. De rest van de film kijk ik vanavond in bed, die eindeloze ladder omhoog, bovenin het torentje. Wat nog steeds een gek idee is, ik daar in dat bedje, hoewel mijn werkplek bij daglicht inmiddels toch wel een beetje gewend is.

Na de ratten ben ik alles op een rij gaan zetten wat ik de afgelopen tijd inmijn hoofd en op kladjes bewaarde. Het gekke is, dat ik eigenlijk al weet wat ik wil, alleen nog niet hoe. Het zou toch mooi zijn als ik dat aan het eind van deze week wel weet.

Tot morgen!

Slaapservice: Marjolijn van Heemstra uit En we noemen hem

De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in Vondel CS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Marjolijn van Heemstra uit En we noemen hem

Marjolijn van Heemstra studeerde godsdienstwetenschappen in Amsterdam, is als theatermaker verbonden aan het Ro theater in Rotterdam, geeft boeken uit bij Das Mag en is columnist voor dagblad Trouw. 

Foto: Maarten van der Kamp

De Torenkamer: Elsemieke van der Heijden - Dag 5
Dag 5:
Het meer van het Vondelpark is al een paar dagen bevroren, waar er eerst een aantal dapperen voorzichtig het ijs begaan zijn er vandaag een hoop schaatsers. Het is een pittoresk gezicht en ik had wel de hele dag naar buiten kunnen staren. Ik wilde het eigenlijk ook wel want ik  was inmiddels fysiek vrij op na al die dagen klussen en klauteren, maar hier in de torenkamer bevind ik me zelf op glad ijs..
Het was vandaag er op of eronder want het kunstwerk moest af, ik had immers beloofd een kelderkamer  te maken en dus zou er ‘s avonds in de uitzending een kelder zijn in de toren! De taken die vandaag op het programma stonden waren er veel, maar op zich vlug gedaan, maar ook zeker essentieel in het wel of niet slagen van deze ruimte. Het grootste karwei kon ik pas aan het eind van de dag doen: de deksel (het plafond) met luik van de kelderkamer. Ik was wat nerveus voor dit moment omdat als dit zou mislukken, of als ik het niet op tijd af zou krijgen er toch niet echt sprake van een kamer zou zijn. Ik bleek in controle van de kunst te zijn, de deksel paste en om 18:00 uur zat ik op de vloer van de kelder. Ik keek om me heen en zag een bureau, een stoel, een bed, een schilderijtje en af en toe reed er een tram over.
Ik voelde me groot!

De Torenkamer: Elsemieke van der Heijden - Dag 3
Gister ging alles voor de wind en zelfs vanmorgen ging alles nog voor de wind. Ik was vol met enthousiasme hier heen komen fietsen en voor ik het wist stond ik in de toren boven op mijn kelder kamer. Helaas ging de dag vanaf toen steeds meer bergafwaarts, ook daar had ik vrede mee, omdat de dingen uiteindelijk nog steeds lukte linksom of rechtsom. Ik werd steeds behendiger met de boor en schroefmachine en ook de decoupeerzaag was steeds minder een vreemde. Op sommige momenten voelde ik me zelfs goed als ik een tegenslag overwon.  Toen stak er opeens een flinke tegenwind op, ik had het niet zien aankomen, het moment dat ik had onderschat. Ik wilde een ladder maken om vanuit het gat naar beneden te dalen, hij moest vijf sporten krijgen en dat op zich moest geen probleem vormen.. ik had immers alles vier keer nagemeten, juist omdat ik nou niet uitblink in cijfers. Poging na poging bleef mislukken en het bleek uiteindelijk dat ik achteloos er van uit was gegaan dat een houten balk recht zou zijn. Waarom zou het ’t niet zijn toch? De natuur  is immers altijd te voorspellen..
Ik werk hier alleen met de deuren dicht en wordt alleen vergezeld door de stemmen van zang en toen opeens hoorde ik ‘hallo, hoe gaat het daar?’.  ‘Het gaat niet goed’ zei ik. ‘De sportjes spelen pingpong met elkaar en ik kijk lijdend toe. Hij gaf me een blik opener op hoe ik het anders kon aanpakken, hij had gelijk en ik was niet meer boos.

Slaapservice: Liesbeth Lagemaat uit Lizzie

De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in Vondel CS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Liesbeth Lagemaat uit Lizzie

Liesbeth Lagemaat is dichteres, actrice en schrijfster. In 2005 ontving ze de C. Buddingh’-prijs voor haar debuutbundel ‘Een grimwoud in mijn keel’. Daarna verschenen ‘Een koorts van glas’ (2007), ‘Handlanger – Het witte kind’ (2009), ‘Het uur van de pad’ (2012), en in 2015 het lange epische gedicht ‘Nachtopera’. Ook verscheen in 2015 Lizzie, een roman over liefde en kunst, geschreven in samenwerking met Martin Michael Driessen. Het Milanese uitgeefhuis Neri Pozza gaat de roman in het Italiaans uitbrengen. Op dit moment werkt Liesbeth Lagemaat aan een nieuwe (solo-)roman en aan een nieuwe dichtbundel. 

Slaapservice: Haro Kraak uit Lekhoofd

De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in Vondel CS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Haro Kraak uit Lekhoofd

Haro Kraak (1986) is verslaggever en tv-recensent van de Volkskrant. Hij publiceerde korte verhalen in Revisor en De Optimist. In september verscheen zijn debuutroman Lekhoofd, over een jongen die geluiden kan proeven en letters en cijfers in kleuren.