Auteur Jacques Meerman komt met een heerlijk boek over Nederlands bekendste gerecht: hutspot. Meerman schreef eerder het veelgeprezen Kleine geschiedenis van de Nederlandse keuken.

Hutspot is geen klein bier. Er zijn boeken en schilderijen aan gewijd. Het gerecht is nog steeds een rijke bron voor creativiteit in recepten. En menig patriottisch hart gaat er sneller van kloppen.
Hutspot symboliseert dan ook het ontstaan van de Nederlandse natie. Het gerecht is onlosmakelijk verbonden met het Leids Ontzet van 1574 en dus met de Nederlandse vrijheidsoorlog. Kleine geschiedenis van de hutspot laat zien hoe de culinaire en sociaal-politieke geschiedenis met elkaar verknoopt zijn.
Toch heeft nooit iemand geweten wat de oorspronkelijke ingrediënten waren. Volgens sommigen zaten er pastinaken in, volgens anderen gember en volgens wéér anderen vis. Jacques Meerman houdt alle informatie opnieuw tegen het licht en trekt verrassende conclusies over Nederlands bekendste gerecht.

Yang Yang Cai (1998) begon met pianospelen op vijfjarige leeftijd. Sinds 2016 studeert ze bij hem aan het Conservatorium van Amsterdam. 

In 2006 won zij op zevenjarige leeftijd in haar categorie de eerste prijs van het Nationaal Concours Jong Muziektalent. In 2008 behaalde zij als negenjarige de eerste prijs op het Steinway Pianoconcours, waarna zij Nederland mocht vertegenwoordigen op het Internationale Steinway Festival. Ze speelde in de fameuze Laeiszhalle te Hamburg en ontving lovende recensies van de plaatselijke pers. In 2013 won zij de tweede prijs van het Prinses Christina Concours. Datzelfde jaar won Yang Yang de Junior Finale van het Young Pianist Foundation Competition. Naast de Laeiszhalle heeft Yang Yang onder meer gespeeld in de Kleine Zaal en de Spiegelzaal van het Concertgebouw in Amsterdam, het Muziekgebouw aan ’t IJ en het DeLaMar theater.

Yang Yang volgt in de zomer van 2017 masterclasses bij meesterpianist Klaus Hellwig te Fellbach. Sinds 2014 is Yang Yang verbonden aan de Piano Academy van het Piano Duo Festival Amsterdam. Samen met Florian Verweij vormt zij een succesvol pianoduo. Yang Yang bespeelt een schitterende Bösendorferuit 1923. Deze bijzondere vleugel is haar ter beschikking gesteld door het Nationaal Muziekinstrumenten Fonds.

Foto: Merlijn Doomernik

Gisteren geproduceerd, vandaag gerealiseerd… 

De druk van een artist-in-residence van slechts vijf dagen is groot! Ik was gistermiddag op Dag 3 bij Klaas Koers van Staring Apotheek, ik vroeg hem of ik geretourneerde pillenstrips mocht gebruiken voor de replica van mijn idee. Dankzij hem kon ik het uitwerken.

Ambulante apotheken zoals ik die in 2009 in Port-au-Prince op Haïti heb aangetroffen. Ik wenste destijds een origineel maaksel in zijn geheel, met pillen en al, van een straatverkoper over te kopen. Dit wilde ik om op een sokkel tentoon te stellen buiten Haïti, maar heb dat toch nagelaten omdat ik over New York terugvloog. 0% kans dat die medicijnen door de Amerikaanse douane kwamen. Foto's van deze Haïtiaanse ‘installaties’ heb ik laten zien in tentoonstellingen waarin vindingrijkheid van de kleine ondernemer in het openbare domein een rol speelde. Dit deed ik in tentoonstellingen als ‘(contra)huella’ in Medellín (2013), ‘Resources’ in Amsterdam (2015) en ‘Jejak’ in Jakarta (2016). 

Recentelijk kwam ik foto’s van het fenomeen van de ambulante apotheek ook tegen in de National Geographic. Daarin stond een mooie quote: “Een bundel roze pillen en een bundel blauwe pillen. Als mijn presentatie niet opvalt, zal niemand iets kopen”.

Tijdens de korte residence in De Torenkamer heb ik nu op Dag 3 en 4 de tijd genomen om een remake van zo’n ’toeter' te maken en die te fotograferen. Ik kwam op dit idee toen ik de catalogus van de tentoonstelling ‘Jejak’ naast mijn plastic voorraad in De Torenkamer hield. Het was geen plan om een replica van de ambulante apotheek te maken toen ik op Dag 1 hier aankwam. Nice surprise! Ik had voor de nieuwe versie alles in huis behalve een kleurrijke voorraad pillen in alle soorten en maten. 

Omdat de oude medicijnen de apotheek niet mochten verlaten, heb ik alle ingrediënten daarheen gebracht en het werk op locatie geassembleerd, pillenstrips uitgezocht (wàt een hoeveelheid!) en gefotografeerd. And guess what? Nu staat mijn toren een paar maanden in de etalage bij Staring Apotheek op de Overtoom.

De jonge regisseur Espen Hjort, die bij Theater Utrecht een talentontwikkelingstraject volgt, presenteert zijn eerste avondvullende voorstelling voor de kleine zaal: Casino Nonstop. De tekst is speciaal geschreven door aanstormend schrijftalent Simon Weeda.

Espen baseert zich voor deze voorstelling op een waargebeurd familieverhaal over zijn verre familielid ‘Oom Max’, die als joodse muzikant en impresario in de jaren dertig vanuit Wenen naar Oslo vluchtte en waar hij kort na WOII zijn Casino Non Stop Show oprichtte. In de jaren ’50 groeide deze show uit tot een in Noorwegen legendarische vorm van variété, met comedy,acrobaten, danseressen en muziek uit de hele wereld. En ontroerend en spectaculair levensverhaal, uit het leven gegrepen.

Espen Hjort

De Noorse regisseur Espen Hjort (1989) studeerde in 2016 af aan de regieopleiding in Amsterdam met zeer geslaagde Hamlet bewerking. In NRC en De Groene Amsterdammer werd deze voorstelling “miraculeus” en “intrigerend” genoemd. Hjort was eerder als regie-assistent verbonden aan deTheater Utrecht producties Een soort Hades en Hedda Gabler als onderdeel van zijn talentontwikkelingsprogramma bij Theater Utrecht.

Sabrina startte haar muzikale carrière op 7-jarige leeftijd. Ze studeerde af in 2006 aan de hogeschool voor muziek “Vatroslav Lisinski” bij professor Aleksander Hadzi Djordjevic. Ze groeide op in een politiek onstabiel klimaat, met oorlogen en sterke Balkan tradities en dit heeft grote invloed gehad op de verfijnde muzikale smaak van de jonge virtuoos. 

Sabrina won vele nationale en internationale concoursen. Ze won meer dan 10 speciale en 22 eerste prijzen in solo gitaarconcoursen over de hele wereld. Vele malen werd ze omschreven als ‘de nieuwe Ida Presti’ en ze wordt gezien als een van de meest talentvolle jonge klassieke gitaristen.

Dutch Classical Talent

Ardemus Quartet is een van de finalisten van DCT! Dutch Classical Talent – Tour & Award is een promotietraject voor jong klassiek talent uit Nederland. Door middel van audities kiest een vakjury een viertal finalisten die het Tour & Award-traject doorlopen. 

De vier musici van het Ardemus Quartet leerden elkaar kennen op het Conservatorium van Amsterdam waar zij studeren bij Arno Bornkamp. Sinds de oprichting van het ensemble in 2014 speelt het Ardemus Quartet in Nederland en in andere landen van Europa. Het kwartet heeft o.a. opgetreden tijdens het Holland Festival, het SAX14 Festival in het Muziekgebouw aan 't IJ en tijdens de Uitmarkt in de Kleine Zaal van het Koninklijk Concertgebouw. 

In de film Ik begon te schrijven toen ik drie was reizen we door het hoofd van de schrijver die terugdenkt aan zijn jeugdervaringen. Daar zijn herinneringen, gedachten en er is zijn fantasie. Filmmaakster Ditteke Mensink werkte nauw samen met Thomas Verbogt en maakte er een filmische poëtische vertelling van die de fantasie van de kijker de ruimte geeft en daarmee een ode brengt aan de kracht van de verbeelding.

Deze dag ben ik een beetje gaan rommelen en opruimen om me vervolgens te concentreren op kleurgradaties. Ik heb net vier torens gemaakt: een groene, rode, blauwe en roze. Groen, daar is geen ontkomen aan, omdat ik erg van -zoals ik het noem- “Javaans groen” houd. Dat is een zeegroen die je veel op Java ziet, waar ik dus de afgelopen jaren veel tijd heb doorgebracht. Ik heb de vier torens voor de vier ramen geplaatst, omdat de zon naar binnenviel en sommige voorwerpen semi-transparant zijn. Dat leverde mooie plaatjes op. Het stapelen van al die verschillende objecten is een kwestie van balanceren en ik wil (nog) geen tape gebruiken. Soms zitten er nog rare ‘pieletjes’ van het productieproces aan de onderkant, of er zit bijvoorbeeld een lastige ronding in een deksel. Het zal je niet verbazen, de torens zijn een paar keer omgevallen. De mensen op de redactie in de aanpalende ruimte keken bij het geluid van het vallende plastic op van hun computers: “Dynamisch werk”, zei Stephan.

De nieuwe film van Mike van Diem, Tulipani, opent op 20 september de 37e editie van het Nederlands Film Festival in Utrecht. 

Tulipani is een tragikomedie over een Zeeuwse boer die na de watersnoodramp van 1953 naar Zuid-Italië fietst. De hoofdrollen worden gespeeld door Gijs Naber, Anneke Sluiters en de Italiaanse ster Giancarlo Giannini, die bekend is van zijn rollen in de Bond-films Casino Royale en Quantum of Solace en Hannibal, het vervolg op klassieker The Silence of the Lambs.

Mike van Diem

Mike van Diem is een Nederlandse regisseur en scenarioschrijver. Van Diem won in 1998 een Oscar voor beste niet-engelstalige film voor Karakter. Twee jaar geleden bracht hij de komedie De Surprise uit met Georgina Verbaan en Jeroen van Koningsbrugge in de hoofdrollen.

In De Torenkamer wil ik komende week torens bouwen met kleurrijke plastic gebruiksvoorwerpen, die ik tijdens mijn reizen overal ter wereld heb verzameld. Na de ‘verhuizing’ heb ik deze dag besteed aan het uitpakken, schoonmaken, ordenen en ook al wat fotograferen van de materialen. Bij het door mijn handen laten gaan van alle emmers, mandjes, rijstlepels, teiltjes, etc. mijmerde ik over de plekken waar ik ze gekocht had en las ik nog eens de teksten van de stickers op de onderkanten. Ik kon me niet herinneren dat die roze emmer met de palmbomen erin gestanst, die ik in Gambia had gekocht, geproduceerd was in Senegal (“Siplast Senegal” staat er met sierlijke letters op de onderkant). “Ecoplast” staat onderop de blauwe Napolitaanse hijsemmer; zou die dan gemaakt zijn van gerecycled plastic? Hier komen we op mijn haat-liefde verhouding met plastic: ik gruw van ’single use’ plastic - we moeten minder plastic gebruiken! - maar mijn hart gaat sneller kloppen van bijvoorbeeld een babyblauwe hartvormige gayung (dat is een Indonesisch emmertje met een steel eraan, om te mandi-en). Ik besloot vandaag om eerst alle 82 verschillende objecten van mijn Plastic Indonesia-verzameling op kleur te sorteren. Toen kwam ik erachter hoe klein De Torenkamer is, of hoe groot mijn verzameling is! Wordt morgen vervolgd...