De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in Vondel CS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Mathijs Gomperts - Hou je kin omhoog

Mathijs Gomperts (1988) is dichter en worstelaar. Hij werd geboren in Amsterdam alwaar hij zijn jeugd doorbracht. Na enkele emigraties naar onder andere Parijs, Berlijn en New York studeerde hij aan de Universiteit van Amsterdam af in de filosofie. In februari 2016 verscheen zijn debuutbundel 'Zes' bij uitgeverij Van Oorschot.

De afgelopen dagen heb ik verschillend beeldmateriaal verzameld, waarvan ik een compositie ga maken. Ik heb onder andere foto´s van boomstronken, takken, bloeiende krokussen en reflecties in water. Daarnaast heb ik een klein aantal bladeren verzameld waarmee ik gisteren begonnen ben met drukken.

Ik ben een licht in kiezen. Ik vind het moeilijk om te bepalen wat nu eigenlijk het onderwerp van mijn schilderij moet worden: neem ik een letterlijke of een figuurlijke interpretatie van het park? Wordt het “de boom met de ogen”, die ik gisteren onderweg ben tegengekomen, of het verhaal van de kanarie?  Of toch de krokussen?

Om het mezelf van te lang dubben af te houden, kies ik voor de krokussen. Bovendien zijn deze seizoensgebonden en begint de lente binnenkort! Ik scan alle schetsen en afdrukken in op de computer en begin in Photoshop een compositie te maken. Al gauw kom ik op het vergrote patroon van boommos uit (dat ik gisteren aandachtig heb bestudeerd). Deze bestaan uit verschillende laag op laag gegroeide organische vormen. Ik besluit deze vormen te combineren met de kleuren van de krokussen.

In de middag ga ik naar van Beek. Hier kies ik mijn canvas uit (uiteindelijk 100 bij 120 cm, ik hou ervan om groot te werken) en koop ik acrylverf. In de middag schijnt het zonnetje dus ik neem het er nog gauw even van als mijn beste vriendin langs komt om gedag te zeggen. Samen zitten we aan het water en bestuderen de langsfietsende mensen en groepjes toeristen.

Hierna ga ik weer naar de torenkamer om alle kleuren te mengen die ik nodig heb: donkerpaars, lichtblauw, geel en wit. Ook begin ik met het opzetten en uitmeten van mijn compositie op het canvas.

In de avond ga ik naar huis om mijn slaapspullen op te halen: ik heb besloten toch een nachtje te blijven slapen! Als ik terugkom op de Torenkamer merk ik dat ik niet tevreden ben met de kleur paars die ik gemengd heb en al grotendeels op doek heb aangebracht. Omdat ik genoeg tijd heb, meng ik mijn paars opnieuw. Morgen begin ik met overschilderen!

De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in Vondel CS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Bert Natter - Rosamunde

Bert Natter (1968) debuteerde in 2008 met 'Begeerte heeft ons aangeraakt' , dat werd bekroond met de Selexyz Debuutprijs en de Lucy B. en C.W. van der Hoogtprijs. Daarna volgden de boeken 'Hoe staat het met de liefde' en 'Remington' In oktober 2015 verscheen 'Goldberg'. Voor die roman dook Natter diep in de muziekgeschiedenis en toverde hij een van de schimmigste figuren tot leven: Bach's leerling Johann Gottlieb Goldberg (1775). Dit boek leverde hem een nominatie voor de ECI – voorheen AKO - Literatuurprijs – op. Onlangs verscheen zijn nieuwe roman 'Ze zullen denken dat we engelen zijn'. Een boek dat door recensenten al "prachtig, overdonderend en intrigerend" werd genoemd.
Foto: Merlijn Doomernik

De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in Vondel CS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Ties Teurlings uit Krentenkoppen

Ties Teurlings (1993) studeerde aan de kunstacademie in Breda. In zijn tweede jaar maakte hij voor zijn minor fotografie een fotoserie over zijn opa en zijn oma. In 2014 deed hij mee aan het Leids Cabaret Festival en in 2015 liep hij de pelgrimsroute van Saint-Jean-Pied-de-Port naar Santiago de Compostella. Hij groeide op in het Brabantse Oosterhout. Begin 2017 verscheen zijn bundel Krentenkoppen, humoristische en ontroerende verhalen over zijn bezoeken aan zijn opa en oma.
Foto: Lona Aalders

Hier ben ik dan! Eindelijk in de Torenkamer van het VondelCS. Ik heb hier al een aantal weken naar uitgekeken – even op vakantie in eigen stad en mijn hersenspinsels over afstuderen loslaten. Ik wil me deze week graag laten leiden door de gebeurtenissen in en rondom het park. Mijn doel is om op de 5e dag een canvas te presenteren die mijn ervaring in deze omgeving op een abstracte manier representeert.

Het ontvangst is erg warm: bij aankomst krijg ik gelijk een rondleiding door de creatieve broedplaats en het prachtige gebouw die de naam VondelCS draagt. De Torenkamer is kleiner dan ik dacht, maar door de hoge ramen (en de felle zon!) zeker niet benauwend maar juist heel fijn om in te werken.

Mijn plan voor vandaag is het verzamelen van beeldmateriaal en inspiratie in de vorm van patronen, structuren en verhalen. Ik besluit eerst een lang rondje door het park te wandelen en foto´s te maken van de interessante beelden die ik tegenkom. Ik was even vergeten hoe top het is om in alle rust een frisse neus te halen en met niks anders bezig te zijn dan wat je op dat moment wilt. Vijftig foto´s (ik overdrijf altijd een beetje) en een uurtje later kom ik weer terug in mijn torenkamertje, waar ik begin met het schilderen van een aantal patronen en objecten die ik ben tegengekomen tijdens mijn wandeling.

Even later pak ik de fiets om toch even te gaan parkjutten. Ik heb een blauwe plastic tas om mijn stuur hangen waarin ik elke prullaria gooi die ik ook maar enigszins interessant vind. Ik voel me, op zich, een heel klein beetje, iemand die niks beters te doen heeft met zijn leven, en zo word ik ook aangestaard. Maar hey, dit kan ook gewoon de kracht van het moment zijn.

Op zoek naar nog meer verhalen, kom ik op de weg een wilde parkiet tegen waarvan zijn vleugel gesneuveld is. De toeristen om hem heen maken doodleuk foto´s, maar een andere man en mij valt het op dat hij er toch wel een beetje zielig bijzit. De partner van de parkiet komt af en toe paniekerig aan- en afvliegen, waarop de man en ik besluiten dat ik toch maar even de dierenambulance moet bellen. Of ze ook komen voor gesneuvelde wilde parkieten, vraag ik. Dat doen ze, maar alleen als we hem ergens in een kartonnen doosje af kunnen leveren. De man en ik besluiten allebei op zoek te gaan naar een doosje, maar als ik even 3 minuten van de scene afwijk en weer terug kom is de vogel tot onze grote verbazing weg.

Ik stel me voor aan de man, die Chief blijkt te heten, en vervolgens heb ik een interessant gesprek met hem over zijn afkomst als indiaan uit het Amazonegebied en hoe hij bepaalde problemen op een spirituele en natuurlijke manier kan healen. Hij vertelt ook hoe hij vroeger eigenaar van de club was in het Vondelpark maar de naam vergeten is omdat hij te veel geblowed heeft. Er komt tijdens ons gesprek een vriend van hem aanfietsen die vertelt dat de vogel die we zojuist hadden willen redden zichzelf al de andere kant op had gevlogen en dus weer beter is.

Lang verhaal kort: hieronder een aantal foto´s van de patronen en structuren die ik ben tegengekomen, en een aantal testafdrukken. Morgen wil ik nog meer structuren beelden verzamelen, een compositie voorbereiden, kleuren bepalen en een canvas kopen. To be continued!

De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in VondelCS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Radna Fabias - Drie manieren waarop ik de zee ben of ken

Radna Fabias is geboren en getogen op de Nederlandse Antillen. Zij studeerde aan de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht en won in 2016 de poëzieprijs van de stad Oostende. 'Habitus' is haar debuut.

Foto: Wouter le Duc

Ik kwam een beetje moeilijk op gang, omdat ik de eerste paar uur met Pandora stoeide. Ik wilde haar er per se in. Niet alleen vanwege de centrale rol van hoop in haar mythe, maar ook vanwege de jeuk die ik krijg bij zulke verhalen, waarbij een vrouw gezien wordt als aanstichter van al het kwaad. En mijn eigen hoop dat er een dag komt dat we los zijn van ongelijke behandeling van wie dan ook. Maar hoe krijg je zoiets mythologisch op een leuke manier verwerkt… een hele uitdaging. Pas na de lunch zag ik het ineens. De box is de locatie! Dat is letterlijk een box! Whoop whooop! Nou ja, afijn. Die box zat er dus in, nu Pandora zelf nog. Ik maakte een soort Pipi Langkous van haar. We zullen zien of het overeind blijft.

Ook bedacht ik ‘het bankje’. Op dat ‘bankje in het park’ gaan we zien (of horen) wat mensen eìgenlijk vertellen. Wat er achter hun verhaal zit, ook al gebruiken ze hele andere woorden of vertellen ze juist een ander verhaal. Ik stipte het al eerder aan, ik vind het belangrijk dat we ons beseffen dat er verhalen achter de ander zitten, die we niet kunnen zien of horen en ook niet per se hoeven begrijpen voordat we ze kunnen accepteren. Hoe ik dat ga doen is nog even een verrassing, maar het gebeurt allemaal op dat ene bankje? ;-)  

De finaledag vandaag. Licht uit – spot aan! Wat een mooie tocht was het. Ik ben een beetje anders geworden en toch mezelf gebleven. Vanavond nog een samenvattend interview op de radio, waarin we het proces en het resultaat tot dusver bespreken. Ik ben blij dat ik tot op de laatste dag momenten had van totale helderheid. Dat ik dingen zag en voelde. Waar ideeën eerst nog troebel en bedekt waren, wist ik ze uiteindelijk scherp te krijgen en vorm te geven. Ik koos de moraal van het verhaal, ik trok personages uit de klei, ik verzon verhalen. Het was een mega-productieve week en ik zal de ruimte en rust die ik hier had om te werken, missen. De lieve mensen van Opium en VondelCS. Wat een toffe plek is dit! Maar ik ben ook blij om straks mijn drie lieve schatten weer vast te kunnen houden! <3

Tot in juli bij het Torenkamerfestival en tot in september bij de première van mijn voorstelling! J

De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in Vondel CS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Tommy Wieringa - Martin Bril

Tommy Wieringa schreef onder meer de romans Alles over Tristan (Halewijnprijs, 2002) en Joe Speedboot (F. Bordewijk-prijs, 2006). Zijn reisverhalen werden gebundeld in Ik was nooit in Isfahaan (2006) en in 2009 verscheen de roman Caesarion, gevolgd door Ga niet naar zee (2010). Met Dit zijn de namen (2012) won hij de Libris Literatuur Prijs en in 2013 was Wieringa de Boekenweekauteur. Zijn werk wordt wereldwijd vertaald.
Foto: Johan Jacobs