De klassiek geschoolde jazzpianist Ramón Valle was al een sensatie in Cuba toen hij in 1997 emigreerde. Het doel: dichter bij de avontuurlijker Europese jazzwereld zijn, als speler én luisteraar. En met succes: zijn open, virtuoze spel verblufte grote festivals als North Sea Jazz. Twintig jaar in Nederland, Valle viert het met zijn eigen trio op 4 augustus in Het Concertgebouw Amsterdam.

In True Colors gaat choreografe Alida Dors op zoek naar de ware persoon achter onze online identiteit. Een voorstelling over hoe we ons online mooier voor doen dan we zijn en de frustrerende strijd om die verhullende beelden in stand te houden. Met haar kenmerkende en vernieuwende hiphopvocabulaire gestript van show en bravoure, worden de verhalen achter de verhullende beelden op social media ontrafeld. We zien wat we het liefst verborgen houden.

Alida Dors werkt in deze productie samen met muziektheatergezelschap Silbersee. Het resulteerde in een uitzonderlijke cast met operazanger Maciej Straburzynski en spoken word kunstenaar Guus van der Steen die samen met BackBone’s dansensemble live on stage te zien zijn. Beeldend kunstenaars Manuel Rodrigues en Sarah Orfali maakten speciaal voor True Colors videoprojecties die de fake reality van social media bijna tastbaar maken.
Foto: Jean van Lingen

Mijn laatste dag in de Torenkamer.
Alle cirkels heb ik vandaag zo goed als afgerond. Vier cirkels zijn goed gelukt, twee wat minder.
Nu ik zo een overzicht zie van al mijn cirkels bij elkaar valt mij op hoe ruimtelijk de kleuren aan mij verschijnen. Sommige kleuren komen zo erg naar voren dat ze een andere kleur -die op zich ook behoorlijk op je af komt- nog naar achter drukken. Door de kleurverlopen wordt de ene cirkel hol en de andere juist bol. Het centrum van alle cirkels is opvallend; daar word je ingetrokken, of er straalt vanuit het midden juist iets naar buiten. Het was een heerlijke, productieve en intensieve week!Veel dank aan alle lieve mensen van Opium voor dit verblijf in de Torenkamer.
Ik zou het zo weer doen!

Bekijk de video:

Sinds juni is de vaste collectie van Museum Boijmans Van Beuningen in een totaal andere opstelling te zien. Emeritus hoogleraar en kunstenaar Carel Blotkamp heeft een nieuwe indeling bedacht die naar verwachting bezoekers zal verleiden tot langer kijken. ‘Ik wil slow watching bevorderen.’

Carel Blotkamp (1945) was van 1982 tot 2007 verbonden aan de Vrije Universiteit Amsterdam als hoogleraar kunstgeschiedenis van de nieuwste tijd. Als kunstcriticus werkte hij voor Vrij Nederland, NRC Handelsblad en de Volkskrant. Ook stelde hij tentoonstellingen samen, waaronder speciale presentaties van de collectie van het Stedelijk Museum in Amsterdam (Leporello, 2005) en van het Mauritshuis in Den Haag (Dalí ontmoet Vermeer, 2011). Sinds 1967 is Blotkamp actief als kunstenaar. Hij heeft meerdere exposities op zijn naam staan.

Foto: Speer fotografie

Violist Pieter van Loenen behaalde in 2016 zijn masterdiploma met een 10 met onderscheiding; in hetzelfde jaar won hij de tweede prijs en de NTR Publieksprijs bij het Nederlandse Vioolconcours, categorie Oskar Back. Tobias Borsboom mocht als kind een instrument kiezen. Het werd de piano. Op zijn elfde wist hij het al zeker: hij wilde pianist worden. Tobias kreeg in 2015 de Dutch Classical Talent Award. De jury schreef over hem: "Een intelligent musicus die bereid is risico's te nemen".

Twee van de zes cirkels zijn af!
Morgen de rest. Aan drie cirkels hoef ik maar een paar kleine handelingen te verrichten. Maar de laatste cirkel... daarmee ben ik aan het worstelen. Het lukt mij maar niet om er een goede kleurcompositie van te maken. Er wringt iets in het totale beeld, maar ik weet nog niet precies waardoor het komt. Ik vermoed nu dat het in de okerachtige kleurbaan zit aan de rand. In het schilderproces van deze cirkel heb ik al veel momenten gehad van twijfel, gescheld, korte ingebeelde euforie om vervolgens te denken: ‘Nee ik ga helemaal opnieuw beginnen’.
Hopelijk lukt het mij om er morgen een goede oplossing voor te vinden.

Wiel Kusters (1947) is auteur van proza, toneelstukken, biografieën, essays en een vele malen onderscheiden dichter. Hij werkte als hoogleraar letterkunde en was voorzitter van de Zuidelijke Afdeling van de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde. Zijn meest recente boekpublicaties zijn Hohner (gedichten, 2015) en In en onder het dorp, mijnwerkersleven in Limburg (2012). In 2010 publiceerde hij de biografie Pierre Kemp. Een leven en in 2014 Mijn versnipperd bestaan, een biografie van Kees Fens.

Leesjongen
Leesjongen - Verzamelde gedichten 1975-2017 verscheen ter gelegenheid van Wiel Kusters' zeventigste verjaardag op 1 juni 2017. Het is een hardcover met als bonus een cd waarop de dichter 34 gedichten voorleest.

De gevierde Britse cellist Raphael Wallfisch studeerde aan de Royal Academy of Music in Londen en in Rome bij Amadeo Baldovino. Hij rondde zijn studies af bij GregorPiatigorsky in Californië, waar hij ook werd gevraagd om in het kamerorkest van Jascha Heifetz te spelen. Op 24-jarige leeftijd won Wallfisch de internationale cellowedstrijd ‘Caspar Cassado’ in Florence. Sindsdien geeft hij concerten over de helewereld en is hij een veelgevraagd docent. Wallfisch heeft meer dan zeventig cd’s uitgebracht, met daarop vrijwel het hele repertoire voor cello en daarnaast ook veel nieuwe celloconcerten die speciaal voor hem zijn geschreven. Morgenavond is hij met het Britse Elias Kwartet te horen in Het Concertgebouw Amsterdam.
Foto: Benjamin Ealovega

De Hongaarse cellist Barnabás Baranyai (Foto: Zeb) begon op 7-jarige leeftijd met cellospelen. In 2007 werd hij aangenomen in de klas van István Varga op de Bela Bartok School of Music. Momenteel studeert hij bij István Varga aan de Ferenc Liszt Music Academy in Boedapest en met behulp van het Erasmus Programma bij Reinhardt Latzko in Wenen. In 2016 won hij de Ficher Annie Scholarship en de national Junior Prima award. Dit jaar won hij dit scholarship wederom! Deze zomer volgt Barnabás masterclasses bij professor Reinhard Latzko. Vanavodn wordt hij begeleid door de eveneens uit Hongarije afkomstige pianist Adam Menyhei.

Amsterdam staat deze zomer in het teken van PopArt. Gedurende de maanden juli, augustus en september wordt de PopArt collectie van mediaondernemer Lex Harding in de Beurs van Berlage geëxposeerd. Naast de omvangrijke collectie zeefdrukken van Andy Warhol, Roy Lichtenstein, Keith Haring en andere vertegenwoordigers van de PopArt zijn vrijwel alle album-covers die Warhol maakte in de periode 1960 - 1987 te zien, maar ook affiches, gesigneerde boekjes en andere werken op papier. Een groot deel van de bijzondere tentoonstelling wordt gevormd door de zeefdrukken, alleen van Warhol zijn er al meer dan 100 te zien. Andy Warhol is van 2 juli tot en met 30 september te zien in de Expositieruimte van Beurs van Berlage.

Alle cirkels heb ik nu voorzien van de onderkleuren. De cirkel die gisteren nog onbeschilderd was, heeft nu een vibrerend rood centrum met een lichtblauwe rand. Het hele proces bestaat uit het rangschikken van de kleuren in de juiste composities op de cirkels. Het komt soms echt op de millimeters hoe breed de ene kleurbaan moet zijn naast de andere. Het is ook bepalend voor de totale kleurenharmonie of ik een kleur met de kwast aanbreng of vloei met water, transparant of dekkend, naast of óp een andere kleur, in een kleurverloop of met een harde scheiding.

Vanmiddag kwamen er twee nieuwsgierige jongemannen in De Torenkamer kijken waar ik mee bezig was. Eén van hen zei: ‘Jouw kleurencirkels doen mij denken aan de Vrije School waar ik als kind op heb gezeten’. De andere: ‘Oja! Absoluut, ik heb ook op de Vrije School gezeten en dat gesluier met die kleuren herken ik inderdaad!’ Typisch hoe herkenbaar de antroposofische beeldtaal is. Blijkbaar heeft de Vrije School -waar ik ook op heb gezeten- wat sporen in mij achtergelaten.

Ik loop redelijk op schema. Meestal zit er meer droogtijd tussen elke verflaag die ik aanbreng op een ondergrond. Eitempera heeft eigenlijk een paar weken nodig om volledig goed uit te kunnen harden. Hopelijk gaat de verfhuid niet protesteren wanneer ik een tweede of derde kleurlaag aanbreng.

Iedere zomer vindt in het hart van de stad het Delft Chamber Music Festival plaats, inmiddels uitgegroeid tot één van de meest prominente kamermuziekfestivals in Europa. Onder de artistieke leiding van violiste Liza Ferschtman komt een internationale cast van de beste musici bij elkaar om kamermuziek te spelen. Ieder festival krijgt een eigen thema dat consequent door het hele programma heen speelt, wat tot verrassende en unieke concerten leidt. Onder de noemer 'Echt Waar?' gaat Liza Ferschtman deze zomer op zoek naar de waarheid in de muziek. het festival vindt dit jaar plaats van 28 juli – 7 augustus.

Vanochtend betrad ik rond half 11 de Torenkamer. Het was nog kleiner dan ik had verwacht. ´Oef, passen al mijn cirkels daarin?’  

Op vijf van de zes cirkels heb ik vandaag al wat kleurlagen aangebracht. Er is nog één maagdelijk witte cirkel waar ik nog niet aan ben begonnen. Op mijn eerste cirkel ben ik gestart met een chroomgele kleur in het centrum. Toen het geel volledig droog was, heb ik er een sterk verdund Pruisisch blauw overheen gevloeid. Ik had verwacht dat dit Pruisisch blauw over het geel een optisch groene mengkleur zou opleveren, maar dat is niet het geval. Het blauw ligt óp het geel, het lijkt erboven te zweven waardoor er zelfs wat ruimte tussen beide kleurlagen ontstaat, ze mengen niet. Omdat ik het Pruisich blauw heb gevloeid in een enorme plas water ontstaat er een korrelige verfhuid. Het water verspreidt de verf over het paneel, waardoor ik niet met mijn penseel de richting van de verf hoef te manipuleren. Het mooie van deze vloeitechniek is dat de Pruisisch blauwe pigmentkorrel hierdoor intact blijft. 

Ondertussen wen ik aan mijn nieuwe werkplek voor deze week. De ruimte, het licht, de afzondering, de media-aandacht, het is toch anders dan mijn eigen atelier. Wat hetzelfde is, zijn mijn pigmenten, kwasten en panelen.

Het valt me op dat ik veel blauwen en groenen heb gebruikt in mijn cirkels. Ik mis rood. Morgen begin ik met scharlaken en vermiljoen!