De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in Vondel CS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Ties Teurlings uit Krentenkoppen

Ties Teurlings (1993) studeerde aan de kunstacademie in Breda. In zijn tweede jaar maakte hij voor zijn minor fotografie een fotoserie over zijn opa en zijn oma. In 2014 deed hij mee aan het Leids Cabaret Festival en in 2015 liep hij de pelgrimsroute van Saint-Jean-Pied-de-Port naar Santiago de Compostella. Hij groeide op in het Brabantse Oosterhout. Begin 2017 verscheen zijn bundel Krentenkoppen, humoristische en ontroerende verhalen over zijn bezoeken aan zijn opa en oma.
Foto: Lona Aalders

Hier ben ik dan! Eindelijk in de Torenkamer van het VondelCS. Ik heb hier al een aantal weken naar uitgekeken – even op vakantie in eigen stad en mijn hersenspinsels over afstuderen loslaten. Ik wil me deze week graag laten leiden door de gebeurtenissen in en rondom het park. Mijn doel is om op de 5e dag een canvas te presenteren die mijn ervaring in deze omgeving op een abstracte manier representeert.

Het ontvangst is erg warm: bij aankomst krijg ik gelijk een rondleiding door de creatieve broedplaats en het prachtige gebouw die de naam VondelCS draagt. De Torenkamer is kleiner dan ik dacht, maar door de hoge ramen (en de felle zon!) zeker niet benauwend maar juist heel fijn om in te werken.

Mijn plan voor vandaag is het verzamelen van beeldmateriaal en inspiratie in de vorm van patronen, structuren en verhalen. Ik besluit eerst een lang rondje door het park te wandelen en foto´s te maken van de interessante beelden die ik tegenkom. Ik was even vergeten hoe top het is om in alle rust een frisse neus te halen en met niks anders bezig te zijn dan wat je op dat moment wilt. Vijftig foto´s (ik overdrijf altijd een beetje) en een uurtje later kom ik weer terug in mijn torenkamertje, waar ik begin met het schilderen van een aantal patronen en objecten die ik ben tegengekomen tijdens mijn wandeling.

Even later pak ik de fiets om toch even te gaan parkjutten. Ik heb een blauwe plastic tas om mijn stuur hangen waarin ik elke prullaria gooi die ik ook maar enigszins interessant vind. Ik voel me, op zich, een heel klein beetje, iemand die niks beters te doen heeft met zijn leven, en zo word ik ook aangestaard. Maar hey, dit kan ook gewoon de kracht van het moment zijn.

Op zoek naar nog meer verhalen, kom ik op de weg een wilde parkiet tegen waarvan zijn vleugel gesneuveld is. De toeristen om hem heen maken doodleuk foto´s, maar een andere man en mij valt het op dat hij er toch wel een beetje zielig bijzit. De partner van de parkiet komt af en toe paniekerig aan- en afvliegen, waarop de man en ik besluiten dat ik toch maar even de dierenambulance moet bellen. Of ze ook komen voor gesneuvelde wilde parkieten, vraag ik. Dat doen ze, maar alleen als we hem ergens in een kartonnen doosje af kunnen leveren. De man en ik besluiten allebei op zoek te gaan naar een doosje, maar als ik even 3 minuten van de scene afwijk en weer terug kom is de vogel tot onze grote verbazing weg.

Ik stel me voor aan de man, die Chief blijkt te heten, en vervolgens heb ik een interessant gesprek met hem over zijn afkomst als indiaan uit het Amazonegebied en hoe hij bepaalde problemen op een spirituele en natuurlijke manier kan healen. Hij vertelt ook hoe hij vroeger eigenaar van de club was in het Vondelpark maar de naam vergeten is omdat hij te veel geblowed heeft. Er komt tijdens ons gesprek een vriend van hem aanfietsen die vertelt dat de vogel die we zojuist hadden willen redden zichzelf al de andere kant op had gevlogen en dus weer beter is.

Lang verhaal kort: hieronder een aantal foto´s van de patronen en structuren die ik ben tegengekomen, en een aantal testafdrukken. Morgen wil ik nog meer structuren beelden verzamelen, een compositie voorbereiden, kleuren bepalen en een canvas kopen. To be continued!

De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in VondelCS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Radna Fabias - Drie manieren waarop ik de zee ben of ken

Radna Fabias is geboren en getogen op de Nederlandse Antillen. Zij studeerde aan de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht en won in 2016 de poëzieprijs van de stad Oostende. 'Habitus' is haar debuut.

Foto: Wouter le Duc

Ik kwam een beetje moeilijk op gang, omdat ik de eerste paar uur met Pandora stoeide. Ik wilde haar er per se in. Niet alleen vanwege de centrale rol van hoop in haar mythe, maar ook vanwege de jeuk die ik krijg bij zulke verhalen, waarbij een vrouw gezien wordt als aanstichter van al het kwaad. En mijn eigen hoop dat er een dag komt dat we los zijn van ongelijke behandeling van wie dan ook. Maar hoe krijg je zoiets mythologisch op een leuke manier verwerkt… een hele uitdaging. Pas na de lunch zag ik het ineens. De box is de locatie! Dat is letterlijk een box! Whoop whooop! Nou ja, afijn. Die box zat er dus in, nu Pandora zelf nog. Ik maakte een soort Pipi Langkous van haar. We zullen zien of het overeind blijft.

Ook bedacht ik ‘het bankje’. Op dat ‘bankje in het park’ gaan we zien (of horen) wat mensen eìgenlijk vertellen. Wat er achter hun verhaal zit, ook al gebruiken ze hele andere woorden of vertellen ze juist een ander verhaal. Ik stipte het al eerder aan, ik vind het belangrijk dat we ons beseffen dat er verhalen achter de ander zitten, die we niet kunnen zien of horen en ook niet per se hoeven begrijpen voordat we ze kunnen accepteren. Hoe ik dat ga doen is nog even een verrassing, maar het gebeurt allemaal op dat ene bankje? ;-)  

De finaledag vandaag. Licht uit – spot aan! Wat een mooie tocht was het. Ik ben een beetje anders geworden en toch mezelf gebleven. Vanavond nog een samenvattend interview op de radio, waarin we het proces en het resultaat tot dusver bespreken. Ik ben blij dat ik tot op de laatste dag momenten had van totale helderheid. Dat ik dingen zag en voelde. Waar ideeën eerst nog troebel en bedekt waren, wist ik ze uiteindelijk scherp te krijgen en vorm te geven. Ik koos de moraal van het verhaal, ik trok personages uit de klei, ik verzon verhalen. Het was een mega-productieve week en ik zal de ruimte en rust die ik hier had om te werken, missen. De lieve mensen van Opium en VondelCS. Wat een toffe plek is dit! Maar ik ben ook blij om straks mijn drie lieve schatten weer vast te kunnen houden! <3

Tot in juli bij het Torenkamerfestival en tot in september bij de première van mijn voorstelling! J

De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in Vondel CS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Tommy Wieringa - Martin Bril

Tommy Wieringa schreef onder meer de romans Alles over Tristan (Halewijnprijs, 2002) en Joe Speedboot (F. Bordewijk-prijs, 2006). Zijn reisverhalen werden gebundeld in Ik was nooit in Isfahaan (2006) en in 2009 verscheen de roman Caesarion, gevolgd door Ga niet naar zee (2010). Met Dit zijn de namen (2012) won hij de Libris Literatuur Prijs en in 2013 was Wieringa de Boekenweekauteur. Zijn werk wordt wereldwijd vertaald.
Foto: Johan Jacobs

De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in Vondel CS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Franca Treur - Verdienen

Franca Treur debuteerde in 2009 met de roman Dorsvloer vol confetti, waarvan meer dan 150.000 exemplaren werden verkocht. Het was het meest bejubelde literaire debuut in jaren. Het boek won verschillende prijzen en het werd verfilmd. In 2014 verscheen haar tweede roman, De woongroep, en in 2015 het Zeeuwse Boekenweekgeschenk Ik zou maar nergens op rekenen. Daarnaast schrijft ze verhalen, essays en columns voor uiteenlopende media.
Foto: Annaleen Louwes

Ik ben los! Vanochtend vertelde ik nog aan iemand dat het zo leerzaam is om hier te zitten. Dat ik mezelf tegenkom, maar dat ik hier dezelfde persoon blijk te zijn als thuis, met dezelfde escape-routes. Op de een of ander manier lijk ik altijd een beetje bang voor mijn eigen creaties. Ik stel het uit om er volledig in te gaan. Maar na vandaag begrijp ik waarom. Na twee dagen denktijd moet ik normaliter weer wachten tot een volgend moment om verder te gaan en dat remt af. Hier kan ik doorknallen, een hele week lang, heerlijk!

Op zich heb ik de eerste tweeënhalve scène nu in mijn hoofd. Het wordt een locatie voorstelling dus ik heb mij op afstand laten inspireren door de locatie die ik op het oog heb. Dat lukte wonderwel goed. Een heleboel van wat ik hier bedenk, moet ik natuurlijk ter plekke gaan uitproberen, maar wat de ruimte in de kern voor mij zou kunnen toevoegen dat heb ik helder. Ook qua beweging in de voorstelling en de positionering van de acteurs is het, op afstand, improviseren. Normaal zijn daar de spelers met wie je dingen uitprobeert. Daarom werk ik hier met dummy’s: de ratjes! (ze zijn nep, no panic, geen dierenleed in mijn voorstellingen ?)

Tijdens het werken, luister ik veel muziek. Als ik muziek luister, zie ik altijd veel. Misschien had ik eigenlijk choreograaf moeten worden, haha.  Vandaag kon ik me goed laten inspireren door alle klanken die voorbij kwamen. Ik zet mijn playlist altijd op random, zodat ik niet teveel gestuurd word in de sfeer die de muziek bepaalt. Ben ik nog niet klaar met een bepaalde sfeer, zet ik het nummer nog een keer op. En zo kwam ik vandaag dus in een heerlijke flow. Puzzelstukjes vielen in elkaar en ik kwam weer uit bij wat ik nou eigenlijk wilde zeggen met deze voorstelling. Namelijk dat hoop zo dubbel is. Dat hoop boost en pusht en helpt en loont, maar ook trekt en breekt en opvreet. Ik heb gisteren besloten dat ik in deze voorstelling de lelijke kant van hoop wil laten zien, maar dat ik de mensen ook naar huis wil sturen met een sprankje hoop. Hoe… daar komen we straks, later, verderop, als het laatste puzzelstukje valt, hopelijk, achter.

Ik hoop
Ik hoop op begrip
Ik hoop van je te horen
Ik hoopte op een beter leven
Hoop maakt mij kapot
Ik hoop dat het goed met je gaat
Geld
Geluk
Liefde
Carrière
Geld 
Geluk 
Gelijkheid
Hoop
Hoop 
Hoop

Huishoudelijke mededeling: helaas ben ik wel een beetje ziekjes, dat zal op de radio vanavond (rond 23:00 uur, luisteren jullie ook? Tof!) misschien ook wel te horen zijn. Ik at daarom sinaasappels, tomatensoep en nam Antigrippine. Oh ja en voor mijn kinderen maakte ik nog een foto van de parkieten in de boom tegenover ‘mijn’ torentje, maar zoals jullie kunnen zien, mega-mislukte die. Ik probeer het later deze week nog eens en anders zullen ze me op mijn woord moeten geloven.

Tot morgen!

De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in Vondel CS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Hanneke van Eijken - gedicht uit Papieren veulens

Hanneke van Eijken (1981) is dichter en jurist. Ze publiceerde in literaire tijdschriften. Hanneke stond op menig literair podium en droeg haar gedichten voor in het Concertgebouw, op de Nacht van de Poëzie en op festivals als Lowlands en De Parade. In januari 2018 verscheen haar tweede dichtbundel 'Kozijnen van krijt'. Deze bundel werd omschreven als 'één lange ode aan de kracht van de verbeelding.' Haar debuutbundel 'Papieren veulens' uit 2013 werd bekroond met de Lucy B. en C.W. van der Hoogt-prijs.
Foto: Nynke Kouwenhoven