De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in Vondel CS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Herien Wensink uit Kleihuid

Herien Wensink (1977) is theaterredacteur bij De Volkskrant. Hiervoor was zij tien jaar cultuurredacteur bij NRC Handelsblad. Als cultuurjournalist heeft ze haar werk kunnen maken van twee grote liefdes: schrijven en kunst. In De Volkskrant schrijft ze gezichtsbepalende artikelen: recensies, reportages en interviews, en heeft ze een maandelijkse column. Wensink studeerde Nederlandse taal- en letterkunde en Algemene Cultuurwetenschappen in Amsterdam. Tijdens haar studie specialiseerde zij zich in literatuur uit de Eerste Wereldoorlog. In haar prozadebuut Kleihuid, pas verschenen bij De Arbeiderspers, vertaalt ze haar fascinatie voor die tijd in een intense historische roman over identiteit, traumaverwerking, vriendschap, en - natuurlijk - kunst. 
© Sanja Marus?ic?

Er gebeuren hier rare dingen op vogelgebied. Maandagmiddag zat ik in de Torenkamer te lezen. Even geen literatuur maar écht wat ontspannends. Een religieuze verhandeling over het hiernamaals volgens verschillende religies. De zielen van gesneuvelde strijders, zo leerde ik, vliegen in de Islamitische hemel als ‘groene vogels in het Paradijs.’ Ik keek op, en op dat moment verscheen er een grasgroene papegaai voor mijn raam.

Vanochtend keek ik uit over een gracht. Verderop krioelde een troep morsige duiven rond wat gestrooid brood. Verwoed pikten ze naar de kruimels. Ieder voor zich. De kopjes gebogen richting de straattegels. Ze zagen er eenzaam uit. Vervolgens schreef ik een stukje over één van hen die in mijn verbeelding plots dood omviel. Pootjes gestrekt naar voren. Niemand die het opmerkte. Een paar uur later trof ik echt een gestorven vogel, een duif, onder een viaduct. Hij was nog helemaal gaaf. Een tweede zat ernaast, alsof hij over de dode waakte. Een ontroerend tafereel. Hij week geen moment van zijn zijde. En al die tijd keek hij onafgebroken naar mij. Zag ik verwijt in zijn blik? En, probeert de vogelwereld mij iets te vertellen? Of is de Torenkamer me gek aan het maken?

Vooralsnog is het onbeslist. Maar het gevoel dat ik de dingen om me heen zelf deels regisseer is zeker niet alleen maar eng. Nee, het bevalt me wel. Want wat is schrijven eigenlijk anders dan een onaflaatbare poging de wereld naar je hand te zetten? Om de beelden die je oproept tot werkelijkheid te maken?

De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in Vondel CS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Maurits de Bruijn uit De achterkant van de zon 

Maurits de Bruijn (1984) is copywriter en romanschrijver. Stukken van zijn hand verschenen in o.a. de Volkskrant en Das Magazin. Zijn debuutroman Broer werd zeer lovend ontvangen door pers en publiek. In januari 2016 verscheen zijn tweede roman De achterkant van de zon. www.mauritsdebruijn.com

De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in Vondel CS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Gerda Blees - gedicht uit bundel Dwaallichten

Gerda Blees (1985) publiceerde eerder in Tirade en Hollands Maandblad en won, net als voorheen schrijvers als Maartje Wortel en Arnon Grunberg, in 2016 de Nieuw Proza Prijs Venlo voor haar verhaal Zomerkroos. In 2017 bracht ze bij Uitgeverij Podium haar bundel korte verhalen Aan doodgaan dachten we niet uit. In 2018 verschijnt haar poëziedebuut Dwaallichten.

Foto: Keke Keukelaar

Aan het eind van de ochtend gearriveerd in Amsterdam. Ik wilde deze week in De Grote Stad gaan ronddolen. En zodra ik het station uitloop, voelt het hier direct ook groot (s) aan. Toch anders dan in mijn ‘eigen’ stad Den Haag. Of misschien ben ik de anonimiteit en de drukte daar meer gewend? Hier lijkt het tramgerinkel scheller, lijken de mensen gehaaster.’God bless you’, roept een blootvoetse zwerver met overslaande stem de hem negerende stroom rolkoffer-toeristen, en mij, toe. Ik beschouw het als een aanmoediging. 

Nu zit ik in de Torenkamer te wennen, te schrijven, en naar het prachtige Vondelpark te kijken dat zich riant beneden me uitstrekt. Joggers, fietsers, wandelaars, honden. Veel beweging. Een groen papegaaitje in de nog kale boom tegenover mijn raam trekt zich nergens wat van aan. Vol overgave wast hij zijn veren. Ik ben nu al blij dat ik hier ben.

De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in Vondel CS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Jeroen Olyslaegers - Monoloog van Orestes

Jeroen Olyslaegers (1967) schrijft columns, theaterteksten en proza. Met zijn vorige romans WIJ (2009, genomineerd voor de Gerard Walschap Literatuurprijs) en WINST (2012) maakte hij een rentree in de Nederlandse letteren. In 2014 ontving hij de Arkprijs van het Vrije Woord voor zijn werk en maatschappelijk engagement, en de Edmond Hustinxprijs voor zijn theateroeuvre. Olyslaegers woont en werkt in Antwerpen. 

Foto: Koen Broos

Vandaag mailde mensen mij weer een aantal mooie foto's

En deze mensen namen vandaag een masker mee naar huis

De komende week zal ik iedere dag mijn mailbox met plezier openen om te zien welke foto's mensen me mailen. Dank avrotros voor de goede zorgen en hopelijk tot ziens bij een van mijn exposities:

De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in Vondel CS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Justine le Clercq uit Krimp

In 2011 werd Justine le Clercq door ECI uitgeroepen tot ‘Schrijver van Nu’, net nadat haar debuutroman De roemlozen was uitgekomen. In 2013 organiseerde ze de reizende tentoonstelling Gratis is het woord niet, waarbij beeldende kunstenaars en schrijvers een werk maakten naar aanleiding van het gelijknamige gedicht van Arnon Grunberg. In datzelfde jaar kwam haar verhalenbundel Wegens geluk gesloten uit.