Quatre Bouches is opgericht in 2005. De vier zangers zijn actief zowel als solist, kamermusicus of als ensemblezanger in binnen- en buitenland. Quatre Bouches focust op een mooie, aansprekende en soms humoristische programmering waarbij de muziek uit de 19e, 20ste en 21ste eeuw een hoofdaccent heeft. Ook worden daarbij experimenten met andere kunstvormen niet geschuwd.
Foto: Michel Marang

Toen Tobias Wals zich meldde bij literair tijdschrift Tirade was de gehele redactie direct onder de indruk van zijn kunnen. Hij omschreef zichzelf als slavist 'die momenteel een onverantwoord leven leidt in Kiev' en daarmee was de nieuwsgierigheid gewekt. Het resulteerde in de publicatie van zijn verhaal 'Het Bykivnjabos' in Tirade, waarin de hoofdpersoon een mysterieus sms'je ontvangt met een uitnodiging naar de gedenkplaats van Bykivnja te komen. Net zo avontuurlijk zijn de andere verhalen die Wals schreef tijdens zijn verblijf in Oekraïne, die nu zijn gebundeld in Kiev op de bodem van een glas. Ze laten ons kennismaken met de bijzondere verzameling bewoners van Borscht Hostel, en een Nigeriaanse kapper, uitgeweken complotdenkers en jonge alcoholisten. Hun portretten zijn fijn getekend zonder tot pastiche te vervallen, vaak waarheidsgetrouw, en met zijn bijzondere, robuuste stijl weet Wals ontegenzeggelijk te ontroeren. Uit Kiev op de bodem van een glas rijst het beeld op dat Kiev meer lijkt op West-Europese steden wij veelal denken.

Mijn eerste nacht in de Torenkamer is allesbehalve saai. Terwijl langzaam al het geluid dat overdag het gebouw vulde zich terugtrekt, zwellen de geluiden van de nacht geleidelijk aan. Ik beklim met een lichte doodsangst het uiterst steile trappetje richting het slaapgedeelte, maak mijn bed op en neem me voor nog even in De Vreemdeling van Albert Camus te lezen voor ik in slaap val. Het eerste kwartier hou ik me echter vooral bezig met de constructie van het bed en of die het gewicht van een twee meter lange man kan dragen. Ik lig doodstil, ervan overtuigd dat ik als ik me zo weinig mogelijk beweeg de kans op instorting en een overmijdelijke, uiterst pijnlijke dood verklein. Dat gaat even goed, maar dan komen de geluiden. Heel veel geluiden die ik niet thuis kan brengen. Het duurt lang voor ik slaap... En dan zijn daar de dromen.

Als ik 's ochtends ontwaak duurt het even voor ik weet waar ik ben en me realiseer wat zich de afgelopen nacht in mijn hoofd heeft afgespeeld. Ik begin de dag met een lange wandeling en een uitgebreid ontbijt in de buitenlucht. In de Torenkamer probeer ik nog wat collages te maken, maar ik merk dat ik ergens door word afgeleid. Ik zit mezelf weer enorm op te vreten, maar besluit dat ik op mijn een na laatste dag niet niets kan doen, dus ik ga verder: ik maak nog wat tekeningen en collages en maak uitsnedes van de werken van de afgelopen dagen. Ik ben niet geheel ontevreden, maar toch knaagt er iets aan me. Het feit dat ik deze week nog niets heb geschreven dat ik de moeite waard vind irriteert me mateloos.Daarom besluit ik, al luisterend naar interviews met en gedichten voorgedragen door Sylvia Plath, Allen Ginsberg en Anne Sexton, een heel eind te gaan lopen, niet alleen in het park maar ook daar buiten.

Het is tot nu toe geen makkelijke week geweest. Mijn proces kent doorgaans zeer vruchtbare periodes waarin ik moeiteloos en zonder twijfels werk maak waarvan ik weet waarom ik het maak, en dan weer periodes waarin ik aan alles twijfel en het heel moeilijk vind om iets nieuws te maken. Deze week valt net in zo'n wat minder vruchtbare periode, dus ik heb mezelf echt moeten dwingen. Dat is bij vlagen heel vervelend en confronterend geweest, maar ook heel leerzaam. Soms lukken bepaalde dingen nu eenmaal even beter dan andere, en van jezelf dwingen wordt het echt niet allemaal beter. Gelukkig heeft de wandeling zijn vruchten afgeworpen en schiet me aan het einde van de dag ein-de-lijk het zinnetje te binnen waar ik de hele week op heb gewacht. Als ik weer aan mijn tafel zit groeit het in zeer korte tijd uit tot een van de langste gedichten die ik ooit heb geschreven en voor het eerst deze week is er van twijfel geen sprake. De opluchting is groot. Dan merk ik dat ik gesloopt ben; het lijkt dan misschien alsof er niet zoveel is gebeurd, maar mijn hoofd heeft flink wat overuren gedraaid, er zijn grote stappen gezet en ik begrijp ineens een stuk beter waar ik deze week mee bezig ben geweest.

 Tot morgen!

Ellen de Bruin is redacteur bij NRC Handelsblad en nrc.next. Ze schrijft vooral over wetenschap, psychologie en menselijk gedrag.

Onder het ijs
Het is 2004. Een groep klimaatwetenschappers doet onderzoek op een schip in het Noordpoolgebied. Een van hen is Bas Fretz, een bijna-volwassen vrouw van 21 die nog met Lego speelt. Zij is mee in plaats van haar hoogleraar, Reinier, nadat die onverwacht is overleden. Ze hield net iets te veel van hem en ze zou graag weten of hij ook iets voor haar voelde, maar daar komt ze natuurlijk nooit meer achter, nu hij dood is. Daar zit ze dan, als junior onderzoeker, op dat schip in het poolijs, tussen wildvreemde wetenschappers die elk zo hun eigen obsessies hebben. En als de expeditie dreigt te mislukken, wordt de kans steeds kleiner dat Bas er nog in slaagt om Reiniers wetenschappelijke ambities te verwezenlijken - laat staan die van zichzelf. Onder het ijs is een originele roman over liefde en verlies, de wereld van de wetenschap en de macht en onmacht van de mens. Spannend, sprankelend en sfeervol - een romandebuut om van te smullen.

In het seizoen 2015-2016 bestond het Hexagon Ensemble vijfentwintig jaar.Ze hebben inmiddels negen cd’s uitgebracht met daarop een dwarsdoorsnee van prachtige kamermuziek voor blazers en piano. Het ensemble maakte concertreizen naar de Vereinigde Staten, Rusland, Bashkortostan, Duitsland, Frankrijk, Italië, België, Slovenië en Engeland. Hexagon wordt gevormd door: Wout van den Berg – fluit, Hans Wolters – hobo, Arno van Houtert – klarinet, Marieke Stordiau – fagot, Christiaan Boers – hoorn en Frank Peters – piano.

Opnieuw werkt het Hexagon Ensemble samen met de acteurs en dansers van het Staatstheater van Bashkortostan, ditmaal niet alleen met voorstellingen in Ufa maar ook in Nederland.

Pianist Bas Verheijden speelt vanavond drie werken van Tsjaikovski.

In de nieuwe VPRO-reisserie Door het hart van China reizen fotograaf Ruben Terlou en regisseur Maaik Krijgsman in zeven afleveringen van het uiterste noorden naar het zuidelijkste puntje van China: van de verdroogde steppen van Binnen-Mongolië tot de tropische kust van Macau – dwars door het hart van China. Vanavond vertellen Ruben en Maaik meer over de serie.

De opwinding na mijn eerste minuten op de radio maakt dat ik maandagavond lastig in slaap kom. Tussen elf en twaalf heb ik een soort hyperzintuig ontwikkeld dat van elke regendruppel die langs mijn raam naar beneden glijdt een oorverdovende donderslag maakt.

Dat is de volgende ochtend te merken. Ik slaap door mijn eerste wekkers heen, begraaf mezelf onder een grote hoeveelheid kussens en strompel uiteindelijk buitengewoon humeurig naar beneden, waar ik een paar koppen koffie en mijn ontbijt naar binnen werk. Het weer lijkt op mijn gemoedstoestand te zijn afgestemd; grauw en zwaar, de wolken komen bijna door de ramen de kamer binnen.Het begin van de dag is minder mild dan ik had gehoopt. Alle wilde plannen die de afgelopen nacht in mijn hoofd hebben gesudderd maken dat ik in lichte paniek en zonder enige voorbereiding of een duidelijk plan de stad in fiets om nieuw materiaal te kopen. Vrijwel elk stoplicht dat ik gedurende mijn drieënhalf uur in beslag nemende fietstocht tegenkom springt zodra ik het nader op rood, hordes toeristen duiken uit onverwachte hoeken de fietspaden op en de kassameisjes die ik tegenkom zijn niet alleen uitermate oninspirerend, maar ook nog eens bijzonder traag. Vandaag is niet mijn dag.

Als ik mijn kleine wereldreis van West naar Oost naar Centrum en vervolgens weer richting het Vondelpark heb afgelegd en mijn fiets in het rek gooi, ben ik woest. Ik storm de Torenkamer binnen, werp me op de enorme stapel foto's die ik tussendoor nog even uit mijn atelier heb gevist en begin als een bezetene te knippen, kwasten en scheuren. In een korte tijd raakt het maagdelijke papier van mijn nieuwe schetsboeken bevlekt, beklad en bezoedeld en is de vloer bezaaid met overblijfselen van foto's, tubes verf en verdwaalde potloden. Ik laat mijn blik kort over de rommel glijden en besluit dat het dat inderdaad is: rommel. Even voel ik me belachelijk machteloos en nutteloos. Ik maak me uit de voeten en raas een uur uit in het park terwijl de toch al niet geheel zichtbare zon zich achter de bomen verbergt.

Bij terugkomst in mijn kraaiennest blijkt het allemaal enorm mee te vallen. De collages en tekeningen die ik heb gemaakt bevallen me eigenlijk wel. Zelfs de lullige tekeningetjes die ik uit frustratie bijna had weggegooid mogen er zijn. Toch ben ik niet tevreden. Ik sla nog een aantal boeken open, lees wat zonder echt iets op te slaan en zet wat snelle krabbels op papier, maar besluit dan toch om er een einde aan te breien. Soms kan je brein je nu eenmaal enorm in de weg zitten. Gelukkig is er morgen weer een dag. Vanavond ga ik vroeg naar bed en ik zal er morgen alles aan doen om het park niet te hoeven verlaten. Alleen al de gedachte daaraan stemt me een stuk positiever.

Met liefde voor Shakespeare, tien acteurs op scène, een krachtige beeldtaal en een grenzeloze stuwende energie halen we 'King Lear' naar deze tijd. Regisseur Simon De Vos legt Shakespeare’s magistrale King Lear naast de politiek situatie in de Europese Unie nu. Op 9 november beleefde King Lear zijn Belgische première, op 6 januari volgt de première in Nederland in Theaters Tilburg.

Het Chimaera trio bestaat uit Annemiek de Bruin (klarinet), Irene Kok (cello) en Laurens de Man (piano). Deze drie jonge musici, die ook individueel aan de weg timmeren, studeren alle drie aan het conservatorium van Amsterdam. Als trio willen zij zich presenteren en profileren met gevarieerde programma’s waarin zij in afwisselende combinaties musiceren. Ze waren al eerder te horen op NPO Radio 4 en traden op bij het Internationaal Kamermuziekfestival Utrecht van Janine Jansen en kamermuziek in het Groen. Ze wonnen zowel de 1e prijs tijdens het Tristan Keuris kamermuziekconcours als de Publieksprijs tijdens de Storioni Ensemblewedstrijd. 

Sien Volders (1983) studeerde kunstgeschiedenis en antropologie. Naast haar werk als redacteur en interieurvormgever werkte ze aan haar debuut, de roman Noord. Sien is getrouwd met de Vlaamse tv-presentator en komiek Lieven Scheire en woont in Gent.

Noord
In de vroege jaren tachtig trekt Sarah, een jonge zilversmid op een kantelpunt in haar leven, voor een tijd naar het noorden. Ze komt in een afgelegen goudzoekersstadje terecht en ontmoet er Mary, die de enige winkel en het postkantoor uitbaat. Het pad van beide vrouwen kruist dat van twee mannen: mannen die leven voor muziek, vrijheid en het ongetemde bestaan. Gaandeweg leert Sarah hoe Mary's leven een voorafspiegeling is geweest van het hare en wat het betekent vrij te zijn.