Jessica Gorter maakte The Red Soul, een film die op het IDFA wordt vertoond.

Meer dan vijftig jaar na de dood van Jozef Stalin is Rusland verdeeld. Was hij een groot leider die van Rusland een supermacht maakte? Of was hij een meedogenloze dictator door wie miljoenen onschuldige burgers op wrede wijze om het leven kwamen? Bijna iedere familie in Rusland heeft te maken gehad met de gevolgen van Stalins regime en in alle uithoeken van het land worstelen nabestaanden met de geschiedenis. Een vader struint met zijn tienerdochter door desolate bossen, op zoek naar massagraven met Russische gevangenen. Twee zussen van wie de moeder werd weggevoerd naar een gevangenkamp delen hun vroege herinneringen. Nog altijd zijn ze bang om in openheid te vertellen over de gebeurtenissen en daarmee hun vaderland in een negatief daglicht te plaatsen. Anderen willen de zwarte bladzijden uit de geschiedenis liever helemaal vergeten. Onder alle lagen van de bevolking stijgt de populariteit van Stalin en is er een hang naar nationale eenheid. The Red Soul maakt duidelijk hoe het verleden voortleeft in het huidige Rusland en daarmee een stempel op de toekomst drukt.

Ruben Plazier (1998) studeert piano aan het conservatorium van Rotterdam bij pianist Stéphane De May. Ruben begon op 6-jarige leeftijd met het volgen van pianolessen in Dordrecht bij Mateja Tops. Al snel kreeg hij een tweede pianoleraar, zodat hij naast klassiek piano zich ook kon scholen in jazz piano. In 2013 ontving hij verschillende lessen van de wereldberoemde pianist Wibi Soerjadi. Later dat jaar werd hem nog een extra les aangeboden ter voorbereiding op een optreden tijdens een van Soerjadi’s beroemde salonconcerten. In 2015 verkreeg Ruben een eervolle vermelding op het nationale Prinses Christina Concours. Hij speelde Mendelssohn’s Rondo Capriccioso Op. 14 en de bijzonder gewaagde Etude Op. 10 No. 1 van Chopin. De commissaris van de Koning rijkte deze eervolle vermelding aan hem uit.

Tijdens zijn carrière gaf hij concerten in verschillende grote zalen in Europa waaronder de grote zaal van de Doelen, de grote zaal van het muziekgebouw in Eindhoven, de Filharmonie van Luik en vele anderen. Hij is regelmatig te zien en horen in de media, waaronder op Radio 4. In maart 2017 werd hij uitgenodigd om de Liebeslieder und Walzer van Brahms te spelen met het Lets Radiokoor, een van de beste koren ter wereld o.l.v. Sigvards Klava

Djoeke Veeninga regisseerde de film:

Adieu a G.
Kunstenaar Ger van Elk (1941 - 2014) uit zich in alle vormen die kunst biedt. Zijn werk wordt conceptueel genoemd. Het is geestig en ironisch maar tegelijk uiterst serieus. Van Elk is continu op zoek naar schoonheid en poëzie. Deze korte documentaire volgt Ger in zijn laatste jaren. Hij voert in Venetië een Replacement Piece uit en ontwerpt zijn laatste werk: twaalf automatische landschappen. Hij geeft een overzicht van zijn oeuvre maar vertelt ook over zijn ideeën en hoe hij ze uitvoert. Hij neemt de kijker mee achter de horizon; naar wat we niet zien.

Het Utrecht String Quartet geniet een internationale reputatie als veelzijdig en dynamisch kamermuziekensemble. Hoewel de vier musici van het USQ in Nederland wonen, is hun muzikale wereld grenzeloos. In geen geval wil het ensemble het genre strijkkwartet als een museumstuk behandelen. De musici ontdekken steeds weer iets nieuws, ook in traditionele werken, die gecombineerd worden met noviteiten. Ook speelt het kwartet op ongebruikelijke concertlocaties. De uitstekende reputatie in de muziekwereld heeft het Utrecht String Quartet vooral verkregen door hun zoektocht naar verdwenen of in vergetelheid geraakt repertoire en door samen te werken met hedendaagse componisten. Deze veelzijdigheid bewijst het kwartet tijdens internationale tournees naar Frankrijk, Duitsland, Engeland, Canada, de Verenigde Staten en Australië.

Foto: Allard Willemse.

Artvark: een saxofoonkwartet waar het stof vanaf geklopt is. Weg met de stoeltjes! Weg met de lessenaars! Artvark beweegt! Artvark meandert door muzikale tradities en beweegt zich over het podium volgens een geïmproviseerde choreografie. Artvark staat voor vernieuwende eigen composities,eigenzinnige solisten en de avontuurlijke groove van vier saxofoons. Rolf Delfos (alt sax), Bart Wirtz (alt sax), Mete Erker (tenor sax) en Peter Broekhuizen (bariton sax) mengen hun verschillende achtergronden tot een eensgezind, creatief en origineel geluid: de sound van Artvark!

In seizoen 2017/18 maakt Artvark een nieuwe theatervoorstelling met dansgroep 155: ‘PULSE’. Met medewerking van producer en percussionist Frank Wienk (a.k.a. BinkBeats, Kyteman, slagwerk DenHaag) zoekt Artvark in ‘Pulse’ de grenzen op van de mogelijkheden van de saxofoon en stort zich op andere sounds daar waar de ‘Pulse’ erom vraagt. In het voorjaar van 2018 start de theatertour.Na diverse samenwerkingsprojecten brengt Artvark in het najaar van 2017 weer een CD uit puur als kwartet: TRANCE. Dit keer geen eclectisch programma zoals u van ze gewend bent, maar één verhaal in één adem. Vanuit één toon belandt de luisteraar langzaam via een pulserend ritme in een caleidoscopisch weefsel van over elkaar buitelende melodieën en kleurrijke samenklanken. In de rest van 2017 en 2018 gaan de heren met TRANCE op tournee in binnen- en buitenland.

Dinsdag(nacht):

Overdag ​heb ik voorberei​dingen getroffen om woensdag aan het werk te kunnen. 's Nachts een schets gemaakt. Glas buigt​!​

Ik nog wel van jou

Ontroerend en hartverscheurend verslag van een gezin dat uiteenvalt

'Ik hou niet meer van je.' Met deze eenvoudige woorden loopt de man van Elke Geurts haar leven uit. De nieuwe werkelijkheid lijkt slechts een nare droom, ook omdat ze elkaar nog elke dag zien; ze hebben twee jonge dochters, delen een huis en 24 jaar van hun leven. E. zet alles op alles om er een ander verhaal van te maken, een béter verhaal. Want zij zijn toch anders dan die andere stellen die uit elkaar gaan? Het kan nog goed komen, denkt ze steeds, terwijl ze toekijkt hoe haar grootste angst langzaam maar zeker realiteit wordt.

Ik nog wel van jou is het huiveringwekkende en ontroerende verslag van een gezin dat uiteenvalt, maar tegelijkertijd een boek over het geloof in de liefde en de kracht van literatuur. 

Les Esprits Animaux ging tijdens het Internationaal Van Wassenaer Concours 2016 met bijna alle prijzen aan de haal. Telemann is hun favoriete componist en dat komt goed uit in dit jubileumjaar van Telemann. Het repertoire dat ze spelen is nieuw: in een aparte afdeling van de hofbibliotheek van Dresden, de zogenaamde ‘Schrank II’ met muziek uit de tijd toen Pisendel er kapelmeester was, worden kwartetten bewaard die pas vorig jaar officieel aan Telemann zijn toegeschreven.

In de tentoonstellingenreeks Next Level presenteert Foam de eerste grote museale solotentoonstelling van Anouk Kruithof (1981, Dordrecht). Met haar werk laat zij een frisse wind waaien door de hedendaagse fotografie. Zij beziet het medium vanuit de meest uiteenlopende invalshoeken en haar werken nemen evenvele vormen aan – van fotocollages tot video-animaties, installaties, sculpturen, publicaties, performances en publieke interventies. Rode draad is Kruithofs fascinatie voor de online weergave van sociaal-maatschappelijke thema’s. Deze onderwerpt zij aan een kritisch onderzoek door bestaande beelden uit de digitale sfeer te onttrekken en naar haar eigen driedimensionale beeldtaal te vertalen.

Vandaag is het zulk mooi weer dat ik goed de tijd neem om naar alle dingen in het park te kijken. Bij het VondelCS-gebouw zie ik nu pas de vier vrouwenbeelden aan de trappen langs weerskanten van het gebouw . Elke vrouw heeft een bloemenschaal op het hoofd met vruchtbare zwarte aarde erin. De borsten bloot, de ogen recht naar de kijker, de handen gevouwen voor de schoot, de brede heupen en de blauwe accenten laten er geen twijfel over bestaan: dit zijn vruchtbaarheidsbeelden. 

Oh ironie dat ik deze prachtige vrouwen bij mijn Mariazoektocht van dag 2 over het hoofd heb gezien! En dagelijks lopen, fietsen en steppen hier zoveel mensen langs. Nederland denkt misschien dat het weinig met Maria heeft, maar dat is schijn. Deze vruchtbaarheidsbeelden bewijzen het eens te meer.  Opvallend is wel dat de beelden zich niets lijken aan te trekken van de aandacht. Ze blijven vlak voor zich uit staren, Kalm en vreedzaam over de koele meren. 

Ik klok af op 6 gedichten en een half. Dat is meer dan ik had verwacht en ik kan tevreden terug naar België. Net omdat de afstand tot Maria hier groter is dan thuis, lukte het me gemakkelijker om haar aan te schrijven. Reculer pour mieux sauter!

Rovshan Mamedkuliev werd geboren op de grens van Europa en Azië, in het meest drukbevolkte  land van de Kaukasus: Azerbeidzjan. Niet lang daarna verhuisde zijn familie naar Rusland waar hij op 11 jarige leeftijd met gitaarspelen begon. Al snel werd duidelijk dat hij over een buitengewoon muzikaal talent beschikte. Rovshan Mamedkuliev schreef meer dan 20 internationale concoursen op zijn naam en wordt door vriend en vijand geroemd om zijn buitengewoon virtuoze en uiterst  poëtische en expressieve spel. 
Zie Rovshan hier in actie: