Ik word wakker met het zware besef dat dit alweer mijn laatste dag in de torenkamer is. Nog één dag kan ik genieten van mijn hok, het gebouw, het park, de stad en het zonovergoten terras van VondelCS. En ik begin met dat laatste, onder het genot van een rijk ontbijt en verse jus d’orange.

Meegenomen heb ik zo’n twintig beelden, de laatst overgebleven werken in de afvalrace voor de eindselectie. Blijkbaar geeft een croissant met marmelade me een zeker gevoel, want binnen no-time is de selectie geslonken tot acht foto’s. Ik maak de keuze om drie verschillende nabewerkingen van een foto te combineren. Ook vouw ik een ander van een liggend naar een staand beeld. Einduitslag: een samenhangende serie van vijf beelden.

Terug in de toren ga ik aan de slag met de definitieve bewerking. Ik bereid de foto’s voor op het printen en stuur ze naar het lab. Aan het einde van de middag kan ik ze daar ophalen. Dat geeft me mooi wat tijd om te reflecteren, nog één keer te genieten van het zonnige Amsterdam en om deze laatste blog te schrijven. 

Als ik terugkijk op mijn week in de torenkamer, ben ik tevreden. Ik heb meer aaneengesloten tijd dan ooit kunnen nemen om werk te produceren en erop te reflecteren. Met het eindresultaat ben ik ook blij, ik heb zin om het te exposeren. Daarnaast is de energie in het gebouw, op het kantoor en in de toren erg fijn geweest, heb ik heeeeeerlijk gegeten, heb ik veel geleerd van onder andere de tafelgasten tijdens de radio-uitzendingen, genoten van de indrukwekkende live-muziek die er was en toch ook wel gewoon van (het uitzicht op) het Vondelpark. En zon; jij maakte het af.

De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in Vondel CS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Pieter Boskma - gedicht uit Doodsbloei

Pieter Boskma (1956) publiceerde veertien dichtbundels, alsmede de novelle Een foto van God (1993), het romangedicht De aardse komedie (2002) en de verhalenbundel Westerlingen (2006). Doodsbloei verscheen in 2010, een van zijn meest geprezen en gelezen bundels. Daarna verschenen de eveneens succesvolle bundels Mensenhand (2012, Ida Gerhardt Poëzieprijs 2014) en Zelf (2014, Poëzieclubkeuze 2015, Nominatie VSB Poëzieprijs 2016). Zijn veertiende dichtbundel is Tsunami in de Amstel.

Foto: Koos Breukel

De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in Vondel CS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Marije Langelaar - Hart

Marije Langelaar (1978) is dichter en publiceert bij de Arbeiderspers. De debuutbundel De rivier als vlakte (2003) was een van de verrassingen van poëziejaar 2003. De sterke opvolger De schuur in (2009) werd genomineerd voor de Jo Peterspoëzieprijs en de J.C. Bloemprijs en werd bekroond met de Hugues C Pernathprijs. Marije won met Vonkt (2017) de Jan Campert prijs 2017 en is genomineerd voor de VSB Poëzieprijs 2018. 

Foto: Ernst Jan Peters

Het is 8 uur ’s ochtends. Mijn wekker loeit door de torenkamer. Irritatie maakt snel plaats voor opluchting, want ik hoor vogels fluiten en zie zonnig licht door de ramen stralen. Vandaag ontbijt ik in het Vondelpark, tussen de vroege toeristen, die net als ik genieten van de ochtendzon. 

Hierna volgt een fotosessie met mijn overgebleven, meegenomen materialen: een zwart IKEA gordijn, grijsblauw decoratiezand, witte plakkaatverf, een grijszwarte vuilniszak en glimmende organza in gebroken wit. De foto’s van het zand, de verf en de afvalzak geven in de nabewerking boeiende texturen, maar voor een landschap zijn ze (nog) niet geschikt. De stoffen doen het beter en ik besluit ze te combineren. 

Dit gaat de goede kant op! Het combineren smaakt naar meer, net als de lunch. Als ik ben uitgegeten, voeg ik de folie van DAG 2 toe aan de setting. Dit blijkt een succes. Om de boel helemaal samen te laten komen, strooi ik het houtzaagsel van DAG 1 tussen de twee stoffen van DAG 3 en fotografeer ik het decor met de folie van DAG 2 voor mijn lens. Het is een proces om van te dromen! 

In de nabewerking experimenteer ik met verschillende kleurtonen. De blauwe, grijze en zandkleurige tonen van de vorige dagen komen weer terug, maar vandaag laat ik ook groen toe. Mijn totale selectie bestaat nu uit zo’n dertig beelden. Of ik hier een samenhangende serie van weet te maken, geloof ik niet, maar proberen ga ik het wel. Dat doe ik vanavond met de geprinte versies, terwijl ik ook mijn ogen open houd voor twee- en drieluiken.

De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in Vondel CS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Peter Theunynck - Verlies

Peter Theunynck (1960) is een duizendpoot die woont en werkt in Antwerpen. Hij doceert Nederlands aan anderstalige analfabeten, is freelance tekstschrijver, dichter, biograaf, romancier en scenarist van graphic novels. In 2016 verschijnen van hem twee boeken bij de Wereldbibliotheek: de graphic novel, Nel. Een zot geweld, die hij samen met Lies Van Gasse maakte, en de roman De Slembroucks. Hij is vooral bekend als dichter en biograaf. Tot hiertoe publiceerde hij 7 dichtbundels. De meest recente is De benen van de hemel (2014). In 2015 werd hij bekroond met de Ger Fritz Prijs voor het mooiste Eenzame Uitvaart gedicht.
www.petertheunynck.wordpress.com

De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in Vondel CS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Ted van Lieshout - ‘Boekje open’ uit de bundel Hou van mij

Ted van Lieshout (1955) is schrijver, dichter en tekenaar. Zijn werk werd veelvuldig bekroond, in 2009 met de Theo Thijssenprijs voor zijn gehele oeuvre.

Foto: Ted van Lieshout

Tromgeroffel wordt er gemaakt door de redactie, op het moment dat ik de deur naar de torenkamer mag openen. Ik word verblijd met een lichte, aandoenlijke ruimte met een machtig uitzicht. Op zo’n tien vierkante meter staat een ruim bureau met een comfortabele stoel, en vind ik een ladder naar een extra verdieping, waar ik de komende vier nachten mag slapen. Door de vier karakteristieke ramen zie ik het groene Vondelpark, druilend en verlaten door de zware regen die er vandaag valt. Het terras van VondelCS is leeg en voorbij fietsen er zwermen felgele zakken, die groepen toeristen in poncho’s blijken te zijn.

Ik ga aan de slag. Deze week zullen er nieuwe Waanplekken ontstaan. Vandaag begin ik met beeldexperimenten om materialen die ik heb meegenomen beter te leren kennen. Zaagsel van hout, een glanzende lap stof en een witte prullenbak-zak liggen model voor mijn camera. Ik ga al fotograferend op zoek naar texturen en effecten, de materialen solo en gecombineerd. Op mijn laptop zoek ik verder met behulp van Photoshop. En dit is wat ik heb gevonden:

De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in Vondel CS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Yolanda Entius uit de roman Abdoel en Akil

Yolanda Entius (1961) studeerde geschiedenis en ging naar de toneelschool. Ze werkte jarenlang als actrice en regisseuse. In 2005 debuteerde ze met de roman Rakelings, die werd bekroond met de Selexyz Debuutprijs. Daarna volgden Alleen voor helden, De gelukkigen en Het kabinet van de familie Staal. Deze laatste roman stond op de longlist van de AKO Literatuurprijs en werd genomineerd voor de Opzij Literatuurprijs. Recent verscheen van haar hand de roman Abdoel en Akil.

Foto: Tessa Posthuma de Boer