Het culturele landschap van Kiki Schippers

Kunstwerk 1: The Prisoner - Hongaarse folklore voor koor, Bartók

Dit vindt Kiki heel erg mooi. Ze schrijft al haar hele leven meerstemmig, maar daar kan ze vervolgens niks mee. Ja, ze dirigeerde wel een koor, maar daar was dit stuk veel te ingewikkeld voor. Dan kom je toch al snel uit bij “All the Leaves Are Brown” (van The Mamas & the Papas, red.). Kiki's muzikale opvoeding omvatte niet echt klassiek. Van vaders kant was oma een volgeling van dominee Paauwe, dus daar stond de hele dag orgelmuziek op. Van haar moeders kant kreeg ze meer de lichte muziek mee, al stond ook daar op zondag soms wel klassiek op. Maar dat was dan meer Vivaldi en andere wat meer bekende componisten. Later, toen ze eenmaal zelf optrad en schreef, heeft ze veel opgestoken van collega-muzikanten/musici die haar dingen lieten horen of waar ze naar ging kijken als ze speelden. Ze ontvangt al wel 15 jaar de nieuwsbrief van allmusic.nl waarin allemaal nieuwe releases worden gepresenteerd. Daar zit ook klassieke muziek bij. Dan maakt ze een Spotifylijst van dingen die ze mooi vindt en luistert ernaar. En soms luistert ze ook wel naar Brahms als ze schrijft. Maar ze heeft zo’n intense beleving van kunst, dat ze eigenlijk niet echt naar klassieke muziek kan luisteren en tegelijkertijd ook nog iets anders kan doen.

Kunstwerk 2: Berlinde de Bruyckere “Eén – uit de serie Aanéén-genaaid

Dit zag Kiki voor het eerst in De Pont. Ze woonde toen in Den Bosch en vond dit beeld overweldigend en emotioneel. Kiki houdt ervan als kunst op een ander niveau binnenkomt; anders dan dat je het alleen waarneemt. En dat was bij haar ook zo toen ze dit werk zag; het emotioneerde haar. Dit werk gaat over verbinding, maar ook over een verwoestend en verstikkend verlangen. Kiki herkent dat ook in zichzelf. Dat je zo van iemand kunt houden, dat je wilt opgaan in diegene. Maar tegelijkertijd neigt dat ook naar bezitten en destructie. Haar eigen werk gaat ook allemaal over het verlangen naar verbinding en tegelijkertijd het onvermogen om daar echt in te slagen. In Kiki's geval wijt ze dat aan hechtingsproblemen, door eerdere slechte ervaringen. Je wilt het wel, maar saboteert jezelf, omdat het nu eenmaal verkeerd is vastgelegd op je printplaat.

Kunstwerk 3: Op weg naar het Einde – Gerard Reve

Dit boek is bijzonder voor Kiki. Ze houdt enorm van de auto-fictievorm die Reve gebruikt. Ze weet niet meer wanneer ze dit boek voor het eerst las, maar ze leest het nu in elk geval elk jaar nog wel eens. Het is leuk, heel gestileerd, brutaal en ontzettend grappig verteld. Het is teder en kwetsbaar geschreven, maar gaat tegelijkertijd op een rauwe manier ook over het onvermogen om gemakkelijk in het leven te staan. Kiki etaleert in haar voorstellingen ook graag haar onvermogen. En ze is weliswaar licht in de omgang, toch schuilt er ook een donkere en diepere kant in haar. Die diepere kant zoekt ze op aan het einde van een seizoen. Dan trekt ze zich een aantal maanden terug in een huis en gaat ze schrijven en denken. Dat is voor haar de basisbron van haar gedachten. En daar maakt ze dan dus ook echt ruimte voor. Het is een manier om inhoudelijk op te laden. Reve daagt haar daar ook toe uit. En meestal vormen alle opgedane inzichten voor Kiki weer het basismateriaal voor nieuwe liedjes en een voorstelling.

Kunstwerk 4: Miserere Nobis – dansvoorstelling door het Banfield Teatro Ensamble

Tijdens het WK in Duitsland waren er ook allemaal internationale theatergroepen uitgenodigd om voor elkaar te spelen. Zo kwam Kiki in contact met de Argentijnse theater-/dansgroep die dit stuk opvoerde. Ze werd compleet van haar sokken geblazen. Het was een Pina Bausch-achtig stuk. Heel associatief, met ook allemaal quotes van beroemde dichters erin. Het bijzondere was, dat hoewel dans haar normaal gesproken niet echt raakt, dit stuk haar dus wel enorm pakte. Het was intens, leeg, duister. Het ging over naastenliefde en over iemand met een gebrek. In een rolstoel. En dat onvermogen was heel subtiel verwerkt in de voorstelling. Een meedogenloos stuk, zonder happy end. En ook dat is verfrissend. Want zoet is niet interessant.