De musici van een van Nederlands jongste orkesten worden flink aan het werk gezet. In drie orkestwerken vlinderen ze tussen een romantisch pianoconcert, Béla Bartóks ‘Requiem’ (een van zijn laatste grote werken, en toegetreden tot het ijzeren repertoire) en Willem Pijpers Derde Symfonie. Die symfonie uit 1926 mag er zijn. De orkestbezetting met 110 musici benadert de orkestbezettingen van Mahler. Het sprankelende werk van amper een kwartier vertoont invloeden van Ravel, Poulenc en Milhaud. Gezapigheid was Pijper vreemd. Hij integreerde er allerlei exotische elementen in: Spaanse ritmes, het koloriet van folkloristische instrumenten als mandoline, tamboerijn en castagnetten en (George) gerswineske klanken - die toen in heel Europa maar vooral in de Franse muziek in de mode waren. Pijper ving het werk zelf in veelzeggende woorden: ‘Flectere si nequeo superos, Acheronta movebo’. Oftewel: Als je geen invloed hebt op de hemel, laat dan de hel losbreken.’ Allemaal heerlijke ingrediënten om een jong orkest mee te laten spelen.