Elke week hoor je in de Anekdote van… herinneringen van musici of bekende Nederlanders bij muziekstukken. Deze week is dat Mieneke van der Velden, viola-da-gambaspeelster. Mieneke is een van Noord-Europa's meest gevraagde gambisten. Binnenkort  toert ze weer door Nederland met een uitvoering van de Matthäus Passion door de Nederlandse Bachvereniging, waarin zij de belangrijke gamba-solo’s voor haar rekening neemt. Ook live te zien op TV op Goede Vrijdag.

Nouchka van Brakel was de eerste vrouwelijke regisseur van Nederland die met haar films een groot publiek wist te bereiken. En het is niet toevallig dat vrouwen in vrijwel al haar films een centrale rol spelen: ze was vanaf de vroege jaren zeventig actief als Dolle Mina in de vrouwenbeweging en ze bleef het feminisme trouw, ook toen anderen dachten dat de emancipatie voltooid was.

Van Brakel besloot haar herinneringen op schrift te stellen voor haar kleinzoon, herinneringen aan de totstandkoming van haar films en aan de mensen, de reizen en de boeken die haar inspireerden. Scènes uit mijn eigen draaiboek is de neerslag van een creatief en geëngageerd bestaan, een boek dat laat zien hoeveel er nog is om voor op de barricades te klimmen.

Het Intercontinental Ensemble werd opgericht in Amsterdam in 2012, toen een groep jonge muzikanten uit verschillende delen van de wereld besloten om samen het kamermuziek-repertoire voor blazers en strijkers te verkennen. De groep wordt gekenmerkt door zijn rijkdom van verschillende timbres, bereikt door de unieke instrumentatie, gevormd uit alle bestaande strijkinstrumenten (viool, altviool, cello en contrabas) en een blaaskwintet (fluit, hobo, klarinet, fagot en hoorn). Dit genre kan “kamerorkest” genoemd worden, want het is een kleine versie van een symfonisch orkest.

Dag 2:

De ochtend van sjouwen en rijden ontpopte zich ’s middags tot een dans in de toren. Zachtjes op de achtergrond draaide het stuk Canto Ostinato door Simeon ten Holt.

Tijdens het subtiele intro heb ik eerst gekeken naar mijn platen, ik vond het prachtig  hoe de zon een gouden gloed legde op het hout en hoe de schaduw de verschillende tonen grijs en bruin definieerde. De vuren balken schuurde ik op en plaatste ik midden tussen de ramen  waar ze precies pasten zij aan zij.

De houten balken in tegenstelling waren wat log voor deze ruimte. Hun formaat dwong mij om hen elke keer vast te grijpen en te verplaatsen. Ze neer te leggen en weer op te tillen terwijl er ook steeds meer platen aan elkaar vast kwamen te zitten. Ze bleven omdat ik om de tien centimeter schroeven in hen heb gedraaid. Ik gleed met mijn sokken over de vloer tussen de schotten door, hield balans op de balken en opgestapelde stukken en op sommige momenten omringde het hout mij.

Langzaam kwam de kubus die in mijn hoofd zat naar buiten en kreeg een weerbarstig karakter. Het vierkant liet zich nauwelijks meer door mij duwen en trekken was haast hopeloos. Ik hoef me geen zorgen te maken dat ze er morgen niet meer staat.

De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in Vondel CS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Liesbeth Lagemaat uit Lizzie

Liesbeth Lagemaat is dichteres, actrice en schrijfster. In 2005 ontving ze de C. Buddingh’-prijs voor haar debuutbundel ‘Een grimwoud in mijn keel’. Daarna verschenen ‘Een koorts van glas’ (2007), ‘Handlanger – Het witte kind’ (2009), ‘Het uur van de pad’ (2012), en in 2015 het lange epische gedicht ‘Nachtopera’. Ook verscheen in 2015 Lizzie, een roman over liefde en kunst, geschreven in samenwerking met Martin Michael Driessen. Het Milanese uitgeefhuis Neri Pozza gaat de roman in het Italiaans uitbrengen. Op dit moment werkt Liesbeth Lagemaat aan een nieuwe (solo-)roman en aan een nieuwe dichtbundel.