Gedicht: Ik moet mijn ziel redden, van Anneke Brassinga

Het vlees laat ik de pieren. Nu de ziel nog. ’t Is de vraag

Hoe ruim die is. Als heel de wereld erin past en zelfs zich erin

Omdraaien kan, kom ik er ongezien mee weg. Waarheen?



Dat wijst zich vanzelf; geen hond zal iets merken, want

Alles en iedereen gaat mee, en voor lukrake coördinaten,

Tot de rand van zwarte gaten, is er ruimte zat daarginds.