B’Rock & Vox Luminis

B'Rock & Vox Luminis
Zou je rond 1616, dus alweer 400 jaar geleden, een Europese Klassieke Top 400 maken, dan zou John Dowland een grote kans maken op een top-10 notering. Zijn Lacrymae (klaagzangen) or Seven Teares vormden een van de grootste hits uit de zeventiende eeuw. In zeven verschillende langzame dansen (pavanes) verklankt hij alle emoties die iemand tot tranens toe kunnen roeren. Daar zitten veel tranen van verdriet bij, maar ook vreugdetranen en tranen van verliefdheid. Vooral zijn Lachrimae Antique (Oude Tranen), met zijn droevig dalende melodie spreekt nog onverminderd tot het hart. Al even ontroerend zijn Purcells Funeral Sentences, die hij schreef voor de uitvaart van Queen Mary op 5 maart 1695 in Westminster Abbey. De klap was hard aangekomen in Engeland. Mary stierf op 32-jarige leeftijd aan de pokken. Haar man en mederegent, de Nederlandse prins Willem, was ontroostbaar en met hem vele Engelsen.

Requiem
Na de pauze steken B’Rock & Vox Luminis het Kanaal over, want ook in Frankrijk werden de doden geëerd met koninklijke muziek. Gilles’ Messe des Morts bezorgt de luisteraar vanaf de eerste maten koude rillingen én kippenvel, als een eenzame trommelaar langzaam de kerk of concertzaal inloopt, op het trage ritme van zijn slagen op het trommelvlies. Het is de aankondiging van een koninklijke, barokke dodenmis. Lekker Frans, met op zijn tijd ook wat dansritmes en licht theatrale trekjes. De mis kreeg decennia na de dood van de componist een tweede leven als Requiem bij de uitvaartmissen van Jean-Philippe Rameau, de Poolse koning Stanislaus Leszczyński en Lodewijk XV. Het zegt alles over de eeuwigheidswaarde en levendigheid van deze mismuziek.