Amy Beach

Amy Beach was een pionier binnen de Amerikaanse klassieke muziek. In haar tijd werden vrouwen ongeschikt bevonden om 'echte werken' te componeren. Het schrijven van korte stukjes en liederen was geaccepteerd, maar de gedachte dat een vrouw een hele symfonie zou kunnen schrijven en dat deze dan ook nog goed zou zijn? Dat ging menig (mannelijke) pet te boven. Gelukkig was daar Amy Beach. Na de première van haar Gaelic Symphony in 1894 werd ze al gauw internationaal erkend als een van Amerika’s meest vooraanstaande componisten.

Hoe Amy Beach aan het componeren raakte

Het talent van Amy Beach en haar liefde voor muziek openbaarde zich al op jonge leeftijd. Haar honger naar muziek was niet te stillen. Op haar eerste zong ze al liedjes, op haar derde leerde zij zichzelf lezen en op haar vierde schreef ze al eenvoudige walsjes. Hoewel muziek in het gezin een grote rol speelde, probeerde Beach' moeder haar bij de piano weg te houden. Dit uit angst haar ouderlijk gezag te verliezen als Beach zelf muziek kon maken in plaats van dat haar moeder haar les gaf of het voor haar speelde. Toch kreeg ze vanaf 1871 pianolessen buitenshuis en stond ze al gauw bekend als de muzikale protegé van de Verenigde Staten.

Op haar dertiende componeerde Beach een eerste concertaria, die in 1882 werd uitgevoerd door de New York Philharmonic Society. Als concertpianiste debuteerde zij op zestienjarige leeftijd met het Boston Symphony Orchestra. Haar veelbelovende carrière als concertpianiste was echter van korte duur.

In 1885 trouwde ze op achttienjarige leeftijd met Dr. Beach. Het paar vestigde zich in Boston. Haar echtgenoot was zelf amateurmusicus en zag liever dat Beach zich thuis op het componeren toelegde dan dat ze concerten gaf. Pas na zijn dood in 1910 pakte Beach het concerteren weer op: ze ging op tournee door Europa.

Naar Europa en weer terug

Beach' naam was tegen die tijd ook in Europa al bekend en geliefd. Dat haar muziek op het overzeese continent in de smaak viel was bijzonder: Beach had geen studie in de Europese muzikale tradities genoten. Sterker nog, ze was grotendeels autodidact en had enkel buiten de instituten om muziek gestudeerd. Dit omdat vrouwen daar niet werden toegelaten.

Na een paar vruchtbare jaren van componeren en vooral ook weer van concerteren keerde Beach bij aanvang van de Eerste Wereldoorlog terug naar Amerika. Ze settelde in New York, waar zij het spelen naast het componeren voortzette.

Wat de muziek van Beach belangrijk maakt

Amy Beach neemt als de eerste grote vrouwelijke componist van Amerika een uitzonderlijke positie in. Maar haar vrouw-zijn is niet de enige reden waarom ze een belangrijk componist was. Beach behoorde ook tot de eersten die beïnvloed werden door het idee om een Amerikaanse stijl van muziek te creëren. Om dit idee tot uiting te brengen was Antonín Dvořák in 1892 naar Amerika gehaald. Hij moedigde componisten aan om uit de volksmuziek van Indianen, Afro-Amerikanen en de Inuits uit Alaska inspiratie te putten. In haar latere werk verwerkt Beach deze elementen ook. Ze was echter niet onder de indruk van Dvořáks Symfonie nr. 9 "Uit de Nieuwe Wereld" die zij in 1893 hoorde - noch van zijn denigrerende uitlatingen over het vrouwelijk vermogen te componeren. In haar dagboek zou ze geschreven hebben dat Dvořáks werk te vrolijk was en "het emotionele gewicht mist om het inheemse karakter over te brengen".

Bij haar overlijden in 1944 liet Beach 300 gepubliceerde werken na. Bijna al haar werken zijn nog tijdens haar leven in publicatie verschenen. Vanaf de jaren 70 kwam er hernieuwde aandacht voor vrouwelijke componisten en zijn ook haar resterende werken gepubliceerd.

In de podcast Nooit van gehoord?! bespreken Rae Milford en Andrea van Pol de carrière van Beach. Zo proberen ze deze talenvolle componist nog meer onder de aandacht te brengen.